Αναλύοντας τον ''έξυπνο'' χειρισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη στην επικοινωνιακή διαχείριση των πυρκαγιών
Του Σάββα Παυλίδη
Ο πύρινος εφιάλτης που η χώρα μας έζησε φέτος το καλοκαίρι, απολύτως δικαιολογημένα ανάγκασε την κυβέρνηση να βρεθεί σε θέση απολογούμενου.
Ανεξαρτήτως του αν φέρει μεγάλη ή μικρή πολιτική ευθύνη για μία τόσο μεγάλη καταστροφή, ένας αρχηγός κράτους οφείλει να βγει ''μπροστά'' και να μην κρυφτεί πίσω από το δάχτυλο σου.
Πολλά μπορεί να καταλογίσει κάποιος στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όσο και αν προσπαθήσει όμως, δεν μπορεί να μην παραδεχθεί πως επικοινωνιακά έχει την ικανότητα να χειρίζεται οποιαδήποτε υπόθεση, ακόμα και την πιο δύσκολη.
Στο διάγγελμα που εξήγγειλε, αλλά και στην συνέντευξη τύπου που παραχώρησε, απέφυγε δύο λάθη, τα οποία οι πολίτικοι του αντίπαλοι ανέμεναν καρτερικά:
Πρώτον, δεν έψαξε δικαιολογίες και παραδέχθηκε λάθη και παραλείψεις,
Δεύτερον, δεν μετατόπισε ευθύνες στην προηγούμενη κυβέρνηση, ούτε έκανε αναφορές στο ''πικρό'' παρελθόν.
Όχι επειδή όντως πιστεύει πως για τις πυρκαγιές ευθύνεται αποκλειστικά η κυβέρνηση, ούτε επειδή δεν θα βόλευε να μετατοπίσει την ευθύνη από πάνω του και να την μεταφέρει στην λεγόμενη ''καμμένη γη'' στην οποία πάμπολλοι πρώην πρωθυπουργοί έχουν καταφύγει παρελθοντικά προσπαθώντας να δικαιολογηθούν.
''Πάτησε'' πάνω στους δύο παράγοντες που προαναφέραμε, διότι θεσμικά αυτό όφειλε να πράξει. Στο διάγγελμα και στην συνέντευξη τύπου, οι πολίτες ήθελαν να δουν έναν πρωθυπουργό που τους εκπροσωπεί όλους, και όχι απλά έναν αρχηγό κόμματος. Ήθελαν να δουν έναν επικεφαλής μίας κυβέρνησης που θα βρει το θάρρος να παραδεχθεί πως έγιναν και λάθη. Δεν ήταν, ούτε η ώρα, ούτε ο χρόνος, για μικροκομματικές στρατηγικές, ''μπιχτές'' στην αντιπολίτευση και μετατόπιση ευθυνών.
Ένας ακόμα λόγος που ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε αυτές τις δύο συνθήκες (διάγγελμα και συν. τύπου) κράτησε τόνους χαμηλούς, ήταν το γεγονός πως ανέμενε την 25η του Αυγούστου. Ημέρα συζήτησης στην Βουλή μεταξύ των πολιτικών αρχηγών αναφορικά με τις πυρκαγιές.
Χθες, στην πρωτολογία του, ο πρωθυπουργός ήταν ξανά συγκρατημένος και απέφυγε την αντιπαράθεση με την αντιπολίτευση. Περισσότερο παρουσίασε το πλάνο της κυβέρνησης για την επόμενη μέρα της καταστροφής, παρά απάντησε στους ισχυρισμούς που τα κόμματα του αντιπολιτευτικού χώρου υιοθετούν εδώ και πολλές εβδομάδες. Είχε πολλά να πει, αναφορικά με το παρελθόν, απλά δεν ήθελε να ανοίξει την συζήτηση αυτή ο ίδιος. Επεδίωξε να το κάνει απαντώντας, και όχι αρχίζοντας αυτοβούλως τον σχετικό διάλογο.
Την τέλεια αυτή πάσα του την έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας. Κατά την την διάρκεια της δικής του πρωτολογίας, έκανε στον Κυριάκο Μητσοτάκη το ''δώρο'' που επιθυμούσε. Ανέβασε ψηλά τους τόνους της συζήτησης και του παρέδωσε πρόσφορο έδαφος για να ''απασφαλίσει'' στην δευτερολογία του.
Ενόχλησαν οι αναφορές στο Μάτι, αλλά πως θα γινόταν να έλειπαν από την χθεσινή συζήτηση; Όταν εγκαλείσαι για μία φωτιά που έκαψε πολλά στρέμματα, αλλά δεν στέρησε ουδεμία ανθρώπινη ζωή πολίτη και κατοίκου, πως να μην ανατρέξεις στο παρελθόν και σε μία πυρκαγιά που στέρησε δεκάδες ζωές ενώ διήρκησε μερικές μονάχα ώρες; Ειδικά όταν σε εγκαλεί ο πρώην πρωθυπουργός εκείνος ο οποίος άμεσα ή έμμεσα ''σχετίζεται'' με το θλιβερό περιστατικό.
Κρίθηκε ως τυμβωρυχία η χθεσινή επιλογή του πρωθυπουργού αναφερθεί στα θύματα της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι. Ίσως όσοι το ισχυρίζονται αυτό θέλουν να μας πείσουν πως πρέπει να τραβάμε με το παρελθόν διαχωριστικές γραμμές τέτοιες, που περισσότερο θα μας καθιστούν ασθενείς με αμνησία.
Εν κατακλείδι, αυτό το οποίο ως συμπέρασμα προκύπτει είναι πως διαχειριζόμενος επικοινωνιακά την επόμενη ημέρα των καταστροφικών πυρκαγιών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φόρεσε δύο διαφορετικά ''κοστούμια'': στο διάγγελμα και στην συνέντευξη τύπου αυτό του πρωθυπουργού, και στην χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, αυτό του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας.
Υγ: Ωραίοι και όμορφοι οι επικοινωνιακοί χειρισμοί της καταστροφής. Αυτό που πλέον όμως οφείλει η κυβέρνηση να κάνει είναι έμπρακτα να ασχοληθεί με τις καταστροφικές πληγές που αφήνουν πίσω τους οι φλόγες. Προς το παρόν όντως κινείται προς αυτή τη κατεύθυνση και μακάρι να συνεχίσει. Αρκεί να μην στρέψει αλλού το ενδιαφέρον της, όταν σε λίγο καιρό θα στραφούν και προς τα αλλού τα φώτα της δημοσιότητας και της επικαιρότητας
