Γράφει ο Μιλτιάδης Παπακωνσταντίνου
Είναι τουλάχιστον οξύμωρο να κάνει δημόσιες παρεμβάσεις για τη θεσμική παρακμή και την κατάσταση της Δικαιοσύνης ο Κώστας Καραμανλής. Ο ίδιος που, την περίοδο της κρίσης και των Μνημονίων, επέλεξε τη σιωπή αντί να αναλάβει την παραμικρή ευθύνη για την περίοδο διακυβέρνησής του (2004–2009), που οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Ο άνθρωπος που εξαφανίστηκε πολιτικά όταν οι πολίτες αναζητούσαν απαντήσεις για το πώς φτάσαμε εκεί.
Σήμερα μιλά για θεσμούς και Δικαιοσύνη. Ξεχνά, όμως, ότι επί πρωθυπουργίας του το ένα σκάνδαλο διαδεχόταν το άλλο: το Βατοπέδι, οι υποκλοπές, η υπόθεση Ζαχόπουλου, για να αναφέρουμε μόνο μερικά. Το μισό υπουργικό συμβούλιο εκείνης της περιόδου ενεπλάκη, άμεσα ή έμμεσα, σε σκάνδαλα που κλόνισαν την εμπιστοσύνη των πολιτών στο πολιτικό σύστημα.
Αν ο κ. Καραμανλής θέλει να σταθεί κριτικά απέναντι στη σημερινή κατάσταση, θα όφειλε πρώτα να κοιτάξει τη δική του διακυβέρνηση. Δεν είναι πανεπιστημιακός σχολιαστής της πολιτικής – είναι πρώην πρωθυπουργός με συγκεκριμένο έργο, το οποίο κρίθηκε αποτυχημένο στους περισσότερους τομείς. Η Ιστορία έχει ήδη γράψει για εκείνη την περίοδο.
Σαν να μην έφτανε αυτό, προστίθεται και ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος επίσης επανέρχεται στον δημόσιο λόγο. Αναρωτιέται κανείς αν έχει ξεχάσει πώς αντιμετωπίστηκε ο ίδιος από την "καραμανλική" πτέρυγα την περίοδο 2012–2015, όταν επιχειρούσε να κρατήσει τη χώρα σε τροχιά σταθερότητας. Πολλοί τότε, φανερά ή συγκαλυμμένα, στήριξαν τον Τσίπρα και τον Καμμένο, υπονομεύοντας την προσπάθεια της κυβέρνησης.
Αν όλα αυτά τα αφήνουν στην άκρη για να στοχεύσουν πολιτικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τότε το πρόβλημα δεν είναι θεσμικό, αλλά προσωπικό και πολιτικά μικρόψυχο.
