Νέο ατομικό ρεκόρ στον Μαραθώνιο Κρήτης με χρόνο 4:09:30 – Εκπροσωπώντας “Το Χαμόγελο του Παιδιού” Με χρόνο 4 ώρες, 9 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα, ο Φώτης Καρύδας πέτυχε νέο ατομικό ρεκόρ στον φετινό Μαραθώνιο Κρήτης, στα Χανιά, μειώνοντας τον προηγούμενο χρόνο του κατά περίπου 30 λεπτά σε σχέση με τη συμμετοχή του στον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Ο ίδιος, σε μία ιδιαίτερα προσωπική και συγκινητική εξομολόγηση, μιλά για τη σημασία αυτής της διαδρομής, για τον αγώνα που ξεπερνά το σώμα και φτάνει στην ψυχή, για την εσωτερική αναμέτρηση, αλλά και για τη στήριξη του σημαντικού έργου του οργανισμού “Το Χαμόγελο του Παιδιού”.
«Η διαδρομή των 42 χιλιομέτρων δεν είναι απλώς σωματική. Είναι νοητική, ψυχική, υπαρξιακή. Περισσότερο από έναν αγώνα, είναι ένας καθρέφτης. Σε κάθε μέτρο, αναμετριέσαι με τον εαυτό σου. Και κάπου εκεί, βρίσκεις τον αληθινό λόγο που τρέχεις», δηλώνει ο Φώτης Καρύδας.
«Δεν είναι ο χρόνος που μετράει. Είναι η στάση. Η επιλογή να συνεχίζεις όταν το σώμα σου ουρλιάζει να σταματήσεις. Η αληθινή νίκη δεν βρίσκεται στον τερματισμό, αλλά σε κάθε μικρή απόφαση να μη τα παρατήσεις», τονίζει με έμφαση.
Ο φετινός αγώνας, όμως, είχε και μια επιπλέον διάσταση για τον ίδιο.
«Με συγκίνηση, έτρεξα φέτος εκπροσωπώντας “Το Χαμόγελο του Παιδιού”. Κουβαλούσα μαζί μου σκέψεις και εικόνες παιδιών που αγωνίζονται στη ζωή χωρίς τα αυτονόητα. Υπάρχουν παιδιά που τρέχουν χωρίς παπούτσια… και άλλα που τρέχουν χωρίς φωνή. Σε εκείνα αξίζει κάθε βήμα, κάθε χιλιόμετρο», αναφέρει.
Η πρόκληση ενός μαραθωνίου, για τον ίδιο, δεν αφορά μόνο τη φυσική αντοχή.
«Σε κάθε αγώνα, κάποια στιγμή, έρχεται εκείνη η εσωτερική φωνή που σου λέει “σταμάτα”. Και τότε, κάπου από μέσα σου, ακούγεται μια πιο ήσυχη — αλλά πιο δυνατή — φωνή που απαντά “συνέχισε”. Εκεί γεννιέται η υπέρβαση».
Με αφορμή το απόφθεγμα του Επίκτητου, δηλώνει:
«Μου μιλάει βαθιά η φράση του: “Μην εύχεσαι να γίνουν τα πράγματα όπως τα θέλεις· εύχου να θέλεις τα πράγματα όπως γίνονται – και θα προοδεύσεις”. Αυτή η στάση με βοήθησε στον αγώνα. Να μην παλεύω ενάντια στο πώς είναι τα πράγματα, αλλά να συντονίζομαι με αυτά. Να βρίσκω ρυθμό, αποδοχή, αντοχή».
Ολοκληρώνοντας, κάνει έναν προσωπικό απολογισμό:
«Το νέο ρεκόρ ήταν σημαντικό για μένα, αλλά η ουσία βρίσκεται αλλού. Η σιωπηλή χαρά που ένιωσα στον τερματισμό δεν ήταν για το χρονόμετρο. Ήταν γιατί για λίγο — ξεπέρασα τον εαυτό μου. Και αυτή η στιγμή, όσο σύντομη κι αν είναι, σε αλλάζει».
Ο Φώτης Καρύδας δεν έτρεξε απλώς έναν μαραθώνιο. Έτρεξε για έναν σκοπό, για μια ιδέα, για μια υπέρβαση. Και η διαδρομή του δεν ήταν μόνο πάνω στην άσφαλτο, αλλά και μέσα στην ψυχή. Γιατί οι πιο σπουδαίοι αγώνες, δίνονται πάντα μέσα μας.
