Η εμπειρία τής πανδημίας μάς θέτει ενώπιον τής ευθύνης τού στοχασμού περί τών ορίων τής ασκήσεως τής εξουσίας παραγωγής κανόνων δικαίου.
Μπορούμε νά δεχτούμε, χωρίς τήν ομολογία καταλύσεως τού Κράτους Δικαίου, πώς η Νομοθετική Εξουσία κατά τήν θέσμιση τυπικών νόμων καί η Εκτελεστική Εξουσία στήν δημιουργία κανόνιστικών διοικητικών πράξεων δέν έχουν τίποτε άλλο νά υπηρετήσουν παρά τήν μέ κάθε μέσο αντιμετώπιση τής ιώσεως;
Εχει πέσει κάποιος ''ιικός μετεωρίτης'' στόν πλανήτη μας καί η διαλλεκτική σχέση Κυβερνώντων-Κυβερνωμένων δέν ''χωράει'' εντός τών προδιαγεγραμμλενων αρχών καί θςσφάτων;Ας δεχτούμε γιά τήν οικονομία τού στοχασμού μας ότι πράγματι η ενεστώσα κατάσταση είναι τέτοια πού οι κυβερνώμενοι οφείλουν νά δεχτούν τό ό,τιδήποτε...
Εστω ότι είναι έτσι.
Σ αυτήν τήν περίπτωση σέ τί είδους πολιτιακή συγκρότηση βρεθήκαμε από τήν μιά στιγμή στήν άλλη;Δυνάμεθα ακόμη νά στοχαστούμε γιά τό τό είδος τού Πολιτεύματος στό οποίο οι Αστικές Δημοκρατίες βρέθηκαν μετά τά πρώτα υγειονομικά μέτρα;Η ζωή ρυθμίζεται από γνωστούς κανόνες δικαίου καί από ήθη τά οποία η κοινωνία αναπαράγει καί επιβεβαιώνει μέσα στόν χρόνο.
Ποιές είναι οι οριακές γραμμές τού νομοθέτη είτε αυτός είναι στήν Βουλή είτε στήν Δημόσια Διοίκηση;Αν τά όρια τής Νομοθετικής Δυνατότητος ορίζονται από τήν ένταση τής ιώσεως, τότε τό Νομοθετείν ακολουθεί τίς αρχές τής ανοσολογίας καί η Νομική Επιστήμη ου μήν αλλά καί οι άλλες Επιστήμες πού μελετούν τήν κοινωνικότητα, έχουν καμφθεί από τά ιικά καί μολυσματικά προστάγματα...
Ισως τελικά νά μήν υπάρχουν πλέον όρια...
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ι. ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ
