Όταν βγήκε το ρεπορτάζ εντός του Σ/Κ πως όντως η κυβέρνηση σκέφτεται ως λύση για τη καταπολέμηση της βίας στον αθλητισμό, την λύση του ''λουκέτου'' στα γήπεδα, οι περισσότεροι πίστεψαν πως πρόκειται για αστείο.
Εν τέλει, μέσω των επίσημων ανακοινώσεων του κυβερνητικού εκπροσώπου, το χειρότερο σενάριο επιβεβαιώθηκε και απέδειξε το γεγονός πως επί του θέματος αυτού, η κυβέρνηση δεν έχει ούτε το θάρρος ούτε τη διάθεση να προχωρήσει σε σοβαρές παρεμβάσεις.
Βουλευτές και υπουργοί της κυβέρνησης διατυμπανίζουν από χθες πως το Μαξίμου ''θα βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο''.
Εν τέλει αυτό που έκανε ήταν αντί να απαλλάξει τον υγιή κόσμο του αθλητισμού από τα ταραχοποιά στοιχεία, να στερήσει το άθλημα από την απόλυτη πλειοψηφία των θεατών.
Μία πρακτική που μάλλον θα την εφαρμόσει και σε άλλα ανοιχτά ζητήματα.
Επί παραδείγματος, θα μπορούσε σε περίπτωση που διαπιστωθεί εκ μέρους του υπουργείου Μεταφορών αύξηση τροχαίων, να απαγορεύσει τη διέλευση οχημάτων στους δρόμους.
Ή ακόμα, όταν δει πως η βία στα σχολεία ξεπερνάει τα όρια, να κλείσει τις σχολικές αίθουσες και να επαναφέρει την τηλεργασία.
Για μία κυβέρνηση που βάζει το πήχη ψηλά και που επιδιώκει (όπως δηλώνει) να λύνει προβλήματα από τη ρίζα τους, η σημερινή απόφαση τοποθετείται στην κατηγορία εκείνων που αποτελούν προϊόν ανικανότητας.
Ο πρωθυπουργός είχε την ιστορική ευκαιρία να κάνει το δύσκολο και όλη η κοινωνία να τον χειροκροτήσει. Να κλείσει τους συνδέσμους και να επιβάλει το νόμο σε όσους τον παραβιάζουν συστηματικά. Επέλεξε το εύκολο, ώστε να περάσει επικοινωνιακά προς τα έξω πως έκανε κάτι.
Επέλεξε να αναδειχθεί προσωπικά ο ίδιος, προσποιούμενος πως λαμβάνει μία δύσκολη απόφαση, αντί να ψάξει να βρει μία λύση σε ένα πρόβλημα που ταλανίζει την κοινωνία χρόνια.
Αυτό δεν εγγυήθηκε μετά την δολοφονία του Άλκη στην Θεσσαλονίκη; Αυτό δεν υποσχέθηκε μετά την δολοφονία του Μιχάλη στην Νέα Φιλαδέλφεια;
Το ότι ελέω της βίας μεταξύ των οπαδών, φτάσαμε στο σημείο να βρίσκουμε ως λύση τα άδεια γήπεδα, είναι μία καθαρή ομολογία της κυβέρνησης πως δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα.
Σηκώνει τα χέρια ψηλά, δηλώνει πως από ιδέες στέρεψε, και απλά ψάχνει με ποιο τρόπο θα πείσει κάποιον αδαή εκεί έξω πως δήθεν νοιάζεται προσπαθεί.
Ραντεβού στην επόμενη τραγωδία για την οποία πάντα θα φταίει η ατομική ευθύνη και όχι ο αμέτοχος και απροετοίμαστος κρατικός μηχανισμός.
