Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
Ο άνθρωπος ζει και δημιουργεί προσπαθώντας μέσα από αυτή του τη δράση να ξορκίσει έναν διαχρονικό και αιώνιο φόβο, σύμφυτο με την ανθρώπινη Ύπαρξη: το θάνατο. Ο άνθρωπος είναι ένα πεπερασμένο ον με αρχή και τέλος. Από αυτό το τέλος δεν μπόρεσε να γλιτώσει ποτέ κανείς, όσο σημαντικός και σπουδαίος και αν υπήρξε. Από τη στιγμή που κάποιος γεννιέται, θα έρθει και η στιγμή στην οποία θα φύγει από τον κόσμο αυτό. Και όσο και αν ένας άνθρωπος προσπαθεί να αποβάλλει αυτό το φόβο από μέσα του, πάντοτε θα υπάρξει ένας γεγονός το οποίο θα βγάλει ξανά αυτό το φόβο στην επιφάνεια.
Κάθε φορά που εμφανίζεται στην ανθρωπότητα μία νέα ασθένεια, μία καινούργια πανδημία, πάντοτε ο άνθρωπος φοβάται και ανησυχεί. Γιατί η ασθένεια η οποία δεν έχει ακόμα μέσα και τρόπους να αντιμετωπιστεί, υπενθυμίζει στον άνθρωπο το μείζον θέμα του θανάτου, οδηγώντας τον να θυμηθεί ξανά αυτό που προσπαθεί να ξεχάσει και να εκριζώσει από μέσα του δημιουργώντας καθημερινά.
Ο πλανήτης βιώνει μία πανδημία η οποία έχει αναχαιτίσει την ανθρώπινη δημιουργικότητα, έχει ξυπνήσει την υπαρξιακή αγωνία στον άνθρωπο και τον έχει αναγκάσει θυσιάζοντας σημαντικές προσωπικές ελευθερίες.
Θα μπορούσαν οι δύσκολες αυτές στιγμές της ανθρωπότητας να έχουν και θετικές προεκτάσεις; Ίσως οι Αρχαίοι Έλληνες να μην είχαν άδικο όταν έλεγαν ότι ‘’ουδέν κακόν αμιγές καλού’’. Μπορούμε να βρούμε μερικά θετικά της πανδημίας η οποία είναι ψυχοφθόρα, δύσκολη και εξαιρετικά αγχωτική;
- Ο άνθρωπος έφυγε από την αμιγώς υλική θεώρηση των πραγμάτων και εμβάθυνε περισσότερο στο νόημα της ζωής, θυμήθηκε πως ο θάνατος είναι το βιολογικό τέλος όλων μας και μέσα στη βαθιά συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας, ταπεινώθηκε.
- Η ρηχή και επιφανειακή διασκέδαση της καφετέριας και των κέντρων νυχτερινής διασκέδασης, μειώθηκε. Οι άνθρωποι μένοντας περισσότερο στο σπίτι, έχουν την ευκαιρία να ασχοληθούν με δραστηριότητες οι οποίες είναι πιο ωφέλιμες και καλλιεργούν τον ψυχικό μας κόσμο, όπως το διάβασμα, την ενασχόληση με εργασίες ή κάποια τέχνη, τη θέαση ποιοτικών ταινιών και προγραμμάτων.
- Η πανδημία μας έφερε πιο κοντά τον έναν στον άλλον. Είναι ειρωνικό να το γράφεις αυτό όταν κανονικά δεν επιτρέπεται πια να δώσεις μία απλή χειραψία (!) , αλλά δεν αναφέρομαι στη σωματική οικειότητα. Μέσα στη χαοτική καθημερινότητα ξεχνάμε ο ένας τον άλλον και αυτή η πανδημία γέννησε την ανάγκη να στείλουμε ένα μήνυμα σε φίλους που έχουμε να δούμε καιρό, να σκεφτούμε την υγεία των άλλων, να θυμηθούμε πως η ζωή δεν είναι μόνο η δουλειά και η καθημερινή ρουτίνα. Πήραμε ένα τηλέφωνο, στείλαμε ένα μήνυμα, βρήκαμε το χρόνο να αναλογιστούμε πώς να περνάνε οι γνωστοί μας.
- Ο κορωνοϊός ήταν η ευκαιρία να τηρηθούν (επιτέλους!) στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής οι οποίοι πάντοτε έπρεπε να ακολουθούνται αλλά ανέκαθεν μένουν στην αφάνεια και δεν υπολογίζονται. Η καθαριότητα των χεριών, η αποφυγή του συνωστισμού, το φτέρνισμα με το χέρι μπροστά, το να μένεις σπίτι όταν δεν αισθάνεσαι καλά, είναι στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής που πάντοτε πρέπει να εφαρμόζονται. Ίσως αυτή η πανδημία να ήταν ένας λόγος να τηρηθούν από όλους μας, επιτέλους.
Προσέχοντας τον εαυτό μας και κάνοντας υπομονή, μπορούμε να μην επιτρέψουμε ακόμα και σε ένα τόσο σημαντικό εξωτερικό γεγονός να ταράξει την ψυχική μας γαλήνη και ισορροπία.
