Τους τελευταίους μήνες με αφορμή την επιβολή χρήσης μάσκας σε κλειστούς χώρους και την τήρηση αποστάσεων,έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις.
Της Κατερινας Βαρδακη | 29/09/20
Μείζον θέμα που προέκυψε τους καλοκαιρινούς μήνες,ήταν οι εικόνες συνωστισμού σε μπάρ,πάρτυ και γενικά εκδηλώσεις ,που συμμετείχαν κυρίως νέοι άνθρωποι .Σε μία χώρα που συμβολίζει τις καλοκαιρινές διακοπές,όπου ο καθένας νιώθει για λίγο Θεός μέσα στο μεγαλείο της φύσης και που προσφέρει σε συνδυασμό με την ασφάλεια,το επίπεδο υπηρεσιών και την Ελληνική φιλοξενία το ιδανικό καλοκαίρι,κληθήκαμε να περιοριστούμε λόγω της επιδημίας.
Το ίδιο ισχύει και για την ελληνική νεολαία,έφηβοι που κουράστηκαν από το διάβασμα,που περιορίστηκαν τον χειμώνα,νέοι ,φοιτητές ,εργαζόμενοι που ψάχνουν για λίγο να ζήσουν ο,τι έχουν ονειρευτεί ότι συμβολίζει το καλοκαίρι,που ζητάνε μία εκτόνωση,κλήθηκαν να αυτοπεριοριστούν.Και βέβαια νεαροί από όλο τον κόσμο που συρρέουν στην Ελλάδα για να ζήσουν την ίδια εμπειρία,του Ελληνικού καλοκαιριού,έτσι όπως είχανε μάθει να το ζούνε τόσα χρόνια-χωρίς περιορισμούς-όπως όλοι θυμόμαστε τα μεθύσια,τις άπρεπες συμπεριφορές,που κατέληγαν σε καβγάδες και γενικότερα περιστατικά βίας…Εμείς είχαμε επιτρέψει και διαφημίσει αυτήν την εικόνα ως μέσο προσέλκυσης αυτού του τύπου τουρισμού.
Από την άλλη, μία κοινωνία που τώρα στέκεται ανήμπορη και άβουλη μπροστά τους.Μια κοινωνία που διχάζεται σχετικά με το πώς πρέπει να αντιμετωπίσει το φαινόμενο.
Πώς μπορούμε άραγε να ζητήσουμε να αλλάξει το ύφος της διασκέδασης και το ήθος των τουριστών ,που τόσα χρόνια προσελκύαμε;Μήπως τώρα πρέπει να δούμε και την δική μας ευθύνη;Να σχεδιάσουμε σε καινούργιες βάσεις το τουριστικό μας οδηγό,με βάση τα καινούργια δεδομένα;
Και από την άλλη,σε ο,τι αφορά την δική μας νεολαία .Γιατί δυσκολευόμαστε να απαιτήσουμε το αυτονόητο-να φερθούν υπεύθυνα και να προστατεύσουν τον εαυτό τους και την κοινωνία κατ΄επέκταση..Μήπως εμείς δεν ξέρουμε πόσο ώριμοι και δυνατοί μπορούν να γίνουν..Μήπως εμείς δεν τους επιτρέπουμε να γίνουν αυτό που μπορούν-υπεύθυνοι και ανεξάρτητοι.Μήπως εμάς βολεύει να τους θεωρούμε ανίκανους,παρορμητικούς και άμυαλους σε μια προσπάθειά μας να μην μεγαλώσουν ποτέ και άρα και εμείς μην γεράσουμε..
Αλλιώς πως εξηγείται πως σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο επιδημίας παγκόσμιας,που έχει πλήξει οικονομικά όλο τον κόσμο,που έχει οδηγήσει σε νέους τρόπους συσχέτισης των ανθρώπων,που τροποποιεί ήθη και έθιμα ,όταν οι άνθρωποι κατηγοροποιούνται ανάλογα με την επικινδυνότητα νόσησης και όταν η ατομική ευθύνη παίζει κυρίαρχο ρόλο στην εξάπλωση του ιού,πως γίνεται το δικαίωμα στην ξεκούραση και διασκέδαση,να είναι πιο πάνω από την υποχρέωση της ατομικής ευθύνης για την διασπορά?
Όλα λοιπόν στο όνομα της νιότης-που είναι απερίσκεπτη,άφοβη και παρορμητική,της νιότης που θυμίζει επανάσταση..Όμως για ποια επανάσταση,μιλάμε..Ευτυχώς οι νέοι μας δεν καλούνται να ζήσουν πόλεμο,πείνα,ξενιτιά..Δεν θα αναφερθώ σε ακραίες περιπτώσεις-παιδιά που επέζησαν σε πόλεμο κρύβοντας την ταυτότητά τους ή ορφανά που σπούδασαν και διέπρεψαν,ούτε στο κλισέ που συχνά ακούς από τους γονείς-εγώ στην ηλικία σου είχα ήδη οικογένεια και δούλευα μερα νύχτα,γιαυτό τα κατάφερα ..
Όχι,δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε αυτές τις περιπτώσεις,που είναι ακραίες και ως γνωστό,η ανάγκη σε αναγκάζει να κάνεις πράγματα..
Μήπως όμως και σήμερα δεν είναι ειδικές οι συνθήκες και δεν απαιτούν την ανάλογη συμπεριφορά;
Νέοι μορφωμένοι ,με πτυχία και μεταπτυχιακά ,νέοι που εργάζονται σκληρά και κάνουν όνειρα για μια καλύτερη ζωή..Νέοι όμως που μεγάλωσαν σε καθεστώς ευημερίας και ελευθερίας ..Και κυρίως,νέοι που αναπτύχθηκαν κάτω από την προστασία των δικών τους..αυτων που έγιναν στύλοι για να σκαρφαλώσουν πάνω τους και να τους ξεπεράσουν τα παιδιά τους..μήπως λοπόν το δικό τους χρέος στην κοινωνία σήμερα,είναι να απλώσουν αυτοί το χέρι στους προγόνους τους και να αποδείξουν πως όλοι είμαστε μία συνέχεια..μία αλυσίδα.Αν σπάσει ο προηγούμενος κρίκος,τότε κονταίνει πολύ η αλυσίδα,και όσο και να μακρύνει μετά εχει χάσει την ολότητά της και είναι πιο αδύνατη.
