Δομή προσαρμογής ανθρώπων με ψυχιατρικά νοσήματα
Ασημίνα Σιδέρη | 19/09/20
Τα ψυχιατρικά νοσήματα ποικίλουν από σχιζοφρένεια, παράνοια, κατάθλιψη, ψυχαναγκασμοι και έπειτα πέρα από τα ψυχιατρικά νοσήματα υπάρχει η νοητική ανωριμότητα ο αυτισμός και οι νευρώσεις και οι διαταραχές άγχους που διακατέχουν αυτός ο πληθυσμός που είναι μεγάλος, οι ίδιοι πιθανότατα να μην το ξέρουν και οι αγαπημένοι τους κοντινοί άνθρωποι να μην δίνουν την πρέπουσα σημασία η να μην έχουν την δυνατότητα να τη δώσουν (έλλειψη οικονομικής ευμάρειας, έλλειψη γνώσης η/και παιδείας των συγγενών)
Παρόλο αυτά ακόμα και στη σημερινή εποχή δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε όλοι τι είναι αυτά τα νοσήματα πολλοί έχουμε άγνοια για το τι ακριβώς είναι ψυχιατρικό νόσημα, που ακριβώς είναι τα όρια της κανονικής συμπεριφοράς και που της παρεκλίνουσας. Μπορεί κάτι να υποψιαζόμαστε αλλά είναι αρκετά δύσκολο να υπάρχει αντικειμενικότητα ειδικά όταν αφορά τον ‘δικό μας’ άνθρωπο η και σε εμάς τους ίδιους. Ποτέ δε θέλουμε να προβούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε ότι η μη κανονικές συμπεριφορές υπάρχουν, δεν ξεχωρίζουν ηλικία ούτε μόρφωση ούτε οικονομικές/κοινωνικές δυνατότητες.
Πέρα από την ανάλυση του τι ακριβώς είναι νοσηρός και τοξικός τρόπος ζωής πρέπει να υπάρχει η έγκαιρη διάγνωση ώστε να υπάρξουν οι σωστές προτροπές για τον τρόπο που θα συνεχιστεί η ζωή τόσο του ασθενούς όσο και των συγγενών.
Πρώτα από όλα πρέπει να απαλλαγούμε από την ενοχή της σκέψης του ‘γιατί σε μένα, γιατί στον δικό μου άνθρωπο, γιατί στο παιδί μου’. Δεύτερον να ξεπεράσουμε τις συστολές και να ζητήσουμε βοήθεια από ειδικούς και επαγγελματίες που μπορούν να εξηγήσουν αναλυτικά και συγκεκριμένα τις ψυχικές δυσλειτουργίες που μπορεί να έχει ο εκάστοτε ασθενής. Φυσικά ακόμα και ο επαγγελματίας, ο σωστός σύμβουλος για την αποκλίνουσα συμπεριφορά δεν θα παρουσιάσει τα συμπεράσματα εν μια νυκτί, χρειάζεται χρόνο υπάρχει περίπτωση να χρειαστεί παραπάνω υπομονή από ότι νομίζουμε για να δοθεί ένα σωστό συμπέρασμα και ενδεχομένως η σωστή θεραπεία η ακόμα και ο εγκλεισμός ενός ανθρώπου ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Τέλος , αφού δοθεί ο απαραίτητος χρόνος διάγνωσης από ψυχολόγο/ψυχίατρο/παθολόγο/κοινωνικό λειτουργό, θα υπάρξει η απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή και το κυριότερο (ίσως) να υπάρχει ένα πρόγραμμα στο οποίο θα πλαισιωθεί ο ασθενής ανάλογα με τις δεξιότητες του και τις ανάγκες τους. Το πρόγραμμα αυτό θα είναι κατάλληλο και εξιδεικευμένο για τον προσωπικό χαρακτήρα του κάθε μέλους , θα δομεί και θα πλαισιώνει τη δική του λειτουργικότητα γιατί ο καθένας είναι ξεχωριστός, έχει τη δική του προσωπικότητα και πάνω από όλα να είναι ασφαλής, να μπορεί να εμπιστευτεί τον εαυτό του και το περιβάλλον του και να μην παραλείπει τις βιώσιμες ανάγκες του δηλαδή να εξυπηρετείτε μόνος του όσο αυτό είναι δυνατόν.
