Από τις διάφορες σημαντικές κινήσεις που θα πραγματοποιήσουμε από την πιο απλή ως την πιο σύνθετη, καθιστούμε δυνατή την καλυτέρευση-την πρόοδο μιας κοινωνίας ή και πιο πολλών.
Ιωάννης Καρόζης | 06/06/20
Όμως, για να καταστήσουμε δυνατή τη συνεχή ύπαρξη αλλά και διαιώνιση της εξιδανίκευσης του κόσμου τουλάχιστον για ένα μεγάλο μέρος του είναι άκρως απαραίτητο να χρησιμοποιούμε τη φαιά μας ουσία ώστε να καταφέρουμε κάτι τέτοιο. Βέβαια το να έχουμε όλη την καλή πρόθεση για να δημιουργούμε πολλά καλύτερα αύριο χωρίς να μπαίνουμε στην πράξη, τότε δυστυχώς κάνουμε μια τρύπα στο νερό, δηλαδή απολύτως τίποτα. Μια και μοναδική προσπάθεια ή έστω λίγες ή ακόμα και αρκετές ή πολλές για την καλυτέρευση των κοινωνιών ώστε να έχουν άπειρα αύριο τα οποία θα είναι όλο και ανώτερα, δε φτάνουν-δεν αρκούν καθόλου. Είναι σαν να μεγαλώνουμε ένα παιδί και επειδή του δώσαμε μια φορά να φάει το φαγητό του και το φρούτο του, και μετά έχουμε την παράλογη αξίωση να αναπτύσσεται αυτό το πλασματάκι χωρίς να του δώσουμε να ξαναφάει ποτέ. Και μάλιστα το αμέσως πιο τρελό είναι ν αναρωτηθούμε <μα γιατί το παιδί δεν αισθάνεται καλά, αφού το τάισα προχτές>!
Για να έχουμε τις προϋποθέσεις ώστε να υπάρχουν τα αποτελέσματά τους για πάντα έτσι ώστε να υφίστανται άπειρα καλύτερα αύριο είναι εντελώς απαραίτητο να παρακινούμε με τις πράξεις μας όλο τον κόσμο αν γίνεται για να κάνει ακριβώς ό,τι κι εμείς σε επίπεδο πάντα καλής συμπεριφοράς, κοινωνικής προσφοράς και σε ό,τι θέμα προκαλεί τη διαιώνιση μιας υγιούς κοινωνίας η οποία θα δώσει με τη σύνεσή της την αφορμή για εξάπλωση υγιών αρχών σε όλες τις κοινωνίες. Είναι λες και υπάρχει κάτι, ένα <μικρόβιο> που έτσι κι εξαπλωθεί <μολύνει> μετά αν όχι όλες τις κοινωνίες τουλάχιστον όμως πάρα πολλές.
Η διάθεση για δημιουργία είναι στην ουσία προπομπός-προετοιμασία για την εξασφάλιση προόδου των κοινωνιών, των κρατών, και κατ επέκταση όλου σχεδόν του πλανήτη γη. Βέβαια, η πρόθεση-ο σκοπός για αναβάθμιση του κόσμου δεν αρκεί αν δεν μπει στην πράξη όλη μας αυτή η επιθυμία. Αυτή η φιλοσοφία-η συγκεκριμένη στάση ζωής πρέπει να ριζώσει για τα καλά στη συνείδησή μας. Αφού εγκατασταθεί λοιπόν στο μυαλό μας-στη σκέψη μας το ότι οφείλουμε να δείχνουμε έμπρακτα την καλή μας πρόθεση για ένα ανώτερο αύριο σε πνευματικό, υλικό, ηθικό επίπεδο, θα έχουμε άπειρες δυνατότητες να δώσουμε-να δίνουμε συνέχεια τον καλύτερό μας εαυτό ώστε να πλάθουμε διαρκώς όμορφες-υγιείς-πολιτισμένες κοινωνίες οι οποίες θα πηγαίνουν πάντα από το καλό στο καλύτερο.
Το καλύτερο μέλλον για όλους μας-ένα, πολλά ποιοτικά αύριο θα έρθουν εάν εμείς το πάρουμε απόφαση και ενεργοποιήσουμε το ήδη υπάρχον φιλότιμό μας (το οποίο εννοείται ότι υποβόσκει αλλιώς δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί κάτι που δεν υπάρχει). Εφ όσον πιστέψουμε στο ότι οι άνθρωποι δικαιούνται να ζουν-να βιώνουν υπέροχες στιγμές- ολοένα και καλύτερες μέρες, τότε και μόνο τότε θα βάζουμε δύναμη-ενέργεια για να υλοποιήσουμε το ιδεώδες: ένα παντοτινά εξαίρετο μέλλον. Όμως, ειλικρινά και εκ των πραγμάτων δε γίνεται να έχουμε ένα λαμπρό μέλλον αν πριν δεν πράξουμε τα δέοντα.
Και όχι απλώς για λίγο μόνο διάστημα, αλλά για χρόνια, με προσπάθειες πολλαπλές, καθημερινές, που να έχουν το πλέον επιθυμητό αποτέλεσμα δηλαδή να μας δίνουν συνεχείς-παντοτινές –φανταστικές-ιδανικές στιγμές που έτσι και πολλαπλασιαστούν θα μας βάλουν για πάντα στον θρόνο πολλών ανώτερων αύριο. Π.χ. μια οικογένεια αν θέλει όντως να ευτυχήσει και κάθε μέρα που περνάει να είναι όλο και καλύτερη γι αυτήν, είναι υποχρεωμένη να φέρεται πάντοτε με σύνεση, ηθική, και με όλες εκείνες τις αξίες που προσδίδουν μια εντελώς άλλη-διαφορετική δυνατότητα πραγματοποίησης όλων εκείνων των απαραίτητων ενεργειών οι οποίες θα της χαρίζουν απλόχερα ανθισμένες, χαρούμενες, ευτυχισμένες στιγμές με φυσικό επόμενο να ζει συνέχεια υπό το κράτος υπέρλαμπρων συνθηκών, οπότε όλα τα οποιαδήποτε αύριο θα είναι εξαιρετικά.
Όταν όμως είμαστε οκνηροί και δεν φροντίζουμε να εξασφαλίσουμε για εμάς αλλά και για την οικογένειά μας εάν έχουμε, τις σωστές συνθήκες ώστε η διαβίωσή μας να είναι ομαλή, τότε βεβαίως και το μέλλον μας θα είναι αβέβαιο και θα διαγράφεται από λυπηρό έως και ζοφερό. Πράγματι, τα πάντα είναι πιθανά, κάθε δυσάρεστη εξέλιξη για τη ζωή μας είναι πιθανή εάν εμείς σε όλη μας τη ζήση έχουμε επιδείξει ολιγωρία, ωχαδερφισμό, δηλαδή αν εμείς θα φερθούμε κατά πώς μας βολεύει και σιγά μην έχουμε δυσάρεστες συνέπειες. Κι όμως, πολλοί από μας κάνουμε αυτό το λάθος σκεπτόμενοι με έναν τρόπο καταστροφικό όχι μόνο για μας αλλά πολλές φορές και για όσους μας περιβάλλουν.
Πιστεύουμε ότι αν κάποτε παρακάμψουμε πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα θα είναι-θα λειτουργούν όλα υπέροχα για εμάς. Όμως, αργά ή γρήγορα θα έρθει αυτή η μέρα της κρίσεως και τότε θα καταπλακωθούμε πολλές φορές επί μακρόν από τους τεράστιους λίθους τους οποίους εμείς κουνήσαμε με τα <θαυματουργά> μας χεράκια. Και αντί να βάζουμε το μυαλό μας (ξέρετε, αυτό το πολύτιμο όργανο που βρίσκεται εντός του κεφαλιού μας) να δουλεύει πάντα με αυτοσυγκράτηση, πολλοί από εμάς λόγω του ότι θέλουμε ίσως κάποια στιγμή να βολευτούμε από μια κίνησή μας, κάνουμε απαράδεκτες ενέργειες που ναι μεν μας <βοηθούν> για λίγο αλλά έπειτα μας ρίχνουν στον βούρκο, και από αυτόν είναι πάρα πολύ δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο να βγούμε.
Για να μας συμβαίνουν λοιπόν ευχάριστες καταστάσεις που θα μας οδηγούν σ ένα καλύτερο αύριο θα πρέπει-είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε πάντα στο ύψος μας, να έχουμε σθένος, εργατικότητα και το μυαλό εννοείται πάντα στη θέση του, να μην το αφήνουμε ποτέ ανεξέλεγκτο, να το εκπαιδεύουμε συνεχώς με την αγάπη που του αρμόζει. Η συστηματική του φροντίδα θα μας αποδίδει γαλήνη, και μ αυτήν μπορούμε να σκεφτούμε λογικά, σωστά, υπεύθυνα και έτσι δεν θα κάνουμε ποτέ κανενός είδος προχειρολογίας που όχι καλύτερο μέλλον δε θα μας φέρει, αλλά θα μας φορτώσει, για να μην πω ότι θα μας φορτώνει στην πλάτη με μεγάλα προβλήματα, δυστυχία και τίποτα άλλο.
