11 Μαρτίου 2020..τα σχολεία κλείνουν! Χαρά για τους μαθητές, πονοκέφαλος για τους γονείς.
Χριστίνα Κουτουκίδου | 14/05/20
Στην αρχή ξεκουραστήκαμε. Μετά όμως άρχισαν οι οδηγίες. Τα e-mail από δασκάλους, καθηγητές, διευθυντές, φροντιστήρια έρχονταν βροχή ακόμη και αργά τη νύχτα. Οι γονείς, διαμεσολαβητές, έπρεπε να μεταφέρουμε όλα αυτά τα μηνύματα στα παιδιά και γραπτώς και προφορικώς. Κατέβασε κι αυτό το πρόγραμμα σήμερα για το σχολείο, κατέβασε όμως και το skype για το φροντιστήριο. Κάνε εγγραφή στο e-class, σημείωνε κωδικούς εισόδου για κάθε παιδί. Μπες με τους κωδικούς στην ηλεκτρονική του τάξη καθημερινά, δες αν ανέβασε ασκήσεις ο κάθε δάσκαλος, αποθήκευσέ τες, εκτύπωσέ τες. Βάλε τα παιδιά σ’ ένα πρόγραμμα διαβάσματος, ξεκόλλησέ τα από τα κινητά. Παράλληλα σημείωνε τις ώρες της σύγχρονης διδασκαλίας, ώστε να μην χάσουν κανένα μάθημα. Τα παιδιά κλεισμένα σπίτι να παρακολουθούν το μάθημα με τις πυτζάμες, αφού οι κάμερες πρέπει να είναι κλειστές, προκειμένου να μην έχουμε πρόβλημα σύνδεσης στο διαδίκτυο. Μια νέα καθημερινότητα που δεν θυμίζει σε τίποτα την προ καραντίνας εποχή . Ξυπνητήρια απενεργοποιημένα εδώ και 2 μήνες. Ησυχάσαμε υπερβολικά!
Κι εκεί κάπου στην ησυχία μας αρχίσαμε να νιώθουμε ενοχές που δεν ήμασταν στη δουλειά μας. Είχαμε τόσο χρόνο που ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα είχαμε. Όμως μετά το σκεφτήκαμε καλύτερα. Γιατί να νιώθουμε ενοχές; Δεν ήταν δική μας επιλογή. Δεν κάναμε κοπάνα απ ‘ τη δουλειά μας. Δε συνέβαινε μόνο σε μας. Είχε επιβληθεί παγκοσμίως αυτός ο περιορισμός στους 4 τοίχους του σπιτιού μας. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά. Και κάπου εκεί, αρχίσαμε να χαλαρώνουμε και να απολαμβάνουμε την καραντίνα μας. Μας δόθηκε επιτέλους ο χρόνος να ασχοληθούμε με πράγματα με τα οποία πριν δεν προλαβαίναμε να ασχοληθούμε. Καταρχήν κάναμε το σπίτι μας φύλλο και φτερό. Το καθαρίσαμε, το περιποιηθήκαμε, το βάψαμε, το ανανεώσαμε. Πετάξαμε ένα σωρό άχρηστα αντικείμενα, μερικά τους αλλάξαμε θέση βάσει του φενγκ σούι. Κι αφού βάλαμε σε τάξη το χώρο μας, ήρθε η ώρα να βάλουμε τάξη και στις σκέψεις μας. Κάναμε ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Και τότε βγήκαν στην επιφάνεια τα καταπιεσμένα μας θέλω, τα αγαπημένα μας- μα από καιρό ξεχασμένα- χόμπι. Χόμπι…αλήθεια πόσο καιρό είχαμε να κάνουμε κάτι που μας συναρπάζει ή να ασχοληθούμε με κάτι που πάντα θέλαμε και απλά δεν είχαμε..χρόνο; Ορίστε λοιπόν η ευκαιρία, ήταν εκεί μπροστά μας. Την αρπάξαμε και είδαμε τη ζωή μας να αλλάζει προς το καλύτερο. Πάψαμε να είμαστε τα ρομποτάκια που ήξεραν μόνο τη διαδρομή δουλειά-σπίτι-υποχεώσεις. Γεμίσαμε τη ζωή μας και τη μονότονη καραντίνα μας με κάτι που έκανε το μυαλό μας να ξεφεύγει απ’ όλα αυτά. Και τότε δεν υπήρχε επιστροφή. Μάθαμε ξαφνικά πως είναι να ζούμε πραγματικά τη ζωή μας και να γεμίζουμε τις μπαταρίες μας. Αποφασίσαμε ότι από δω και πέρα έτσι θέλαμε την καθημερινότητά μας. Με μια πινελιά από τα δικά μας θέλω.
Ακόμη κι όταν άνοιξαν οι πόρτες της ελευθερίας, δεν τρέξαμε έξω. Ξέραμε πως αυτό που ψάχναμε ήταν μέσα μας. Και το είχαμε ανακαλύψει μόνοι μας .Ο μόνος λόγος για τον οποίο θέλουμε να βγούμε έξω είναι για να μοιραστούμε τη χαρά μας με τους φίλους μας, από κοντά. Γιατί κακά τα ψέμματα, η άμεση επαφή και επικοινωνία δεν συγκρίνεται με τις συνομιλίες στο skype.Είναι κι αυτή η άνοιξη που μας καλεί εδώ και καιρό να την απολαύσουμε. Δεν υπάρχουν πια κυρώσεις, ούτε περιορισμοί. Ώρα για αφύπνιση! Δεν έχουμε πια δικαιολογία για να μείνουμε σπίτι. Μόνο ίσως εκείνο το χόμπι που ανακαλύψαμε στην απομόνωσή μας. Η δική μας πηγή ενέργειας , εκείνο το κάτι που μας κάνει να λάμπουμε από χαρά και που ξεπήδησε από μέσα μας όσο νιώθαμε ασφαλείς και βολεμένοι στο σπιτάκι μας. Ώρα να ξεβολευτούμε όμως. Ας βγούμε εκεί έξω να κάνουμε και τον υπόλοιπο κόσμο χαρούμενο. Δε χρειάζεται να προσπαθήσουμε πολύ. Το χαμόγελό μας αρκεί!
