Εδώ και καιρό κάθομαι και παρατηρώ χωρίς να μιλώ, τις αντιδράσεις όλων των πολιτών, σε σχέση με το ζήτημα που κάθε μέρα απασχολεί όλο και περισσότερο την ελληνική, αλλά και την παγκόσμια, κοινότητα.

Όλγα Σταύρου | 17/03/20 - 17.15

Οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητα φωτός  και οι αντιδράσεις των πολιτών πολλές φορές μου προκαλούν πολλά ερωτηματικά.

Είδαμε ανθρώπους να πανικοβάλλονται από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο κρούσμα, να αδειάζουν ράφια με είδη πρώτης ανάγκης και να κλείνονται στα σπίτια τους.

Από την άλλη, είδαμε ανθρώπους  που παρά τις απαγορεύσεις, βιάστηκαν να οργανώσουν μόνοι τους «καρναβάλια», αψηφώντας τον οποιοδήποτε κίνδυνο. Ανθρώπους που παρότρυναν τον κόσμο να βγει να κοινωνήσει, ανθρώπους που γύρναγαν από χώρες με κρούσματα και παρά τον κατοίκον περιορισμόν  που τους προτάθηκε, να κυκλοφορούν έξω χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ανθρώπους που δε δέχονται καν να τηρούν τους βασικούς κανόνες υγιεινής. Ανθρώπους που κάθε μέρα μάχονται ότι υπάρχουν πολύ σοβαρότερες ασθένειες στον κόσμο, αψηφώντας ότι μέσα σε όλους, αυτούς τους ασθενείς ακριβώς απειλεί αυτός ο ιός.

Τι συμβαίνει τελικά; Και γιατί αυτό το ζήτημα προκαλεί τόσο αντιφατικές μεταξύ τους αντιδράσεις στον κόσμο;

Σαφώς όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί. Έχουμε διαφορετικές σκέψεις, διαφορετικές ιδεολογίες, διαφορετικό τρόπο ζωής, διαφορετικούς φόβους. Όμως, σε ένα τέτοιο θέμα που αφορά όλους μας, γιατί δεν μπορούμε να σταθούμε σε μία μεριά όλοι και να το αντιμετωπίσουμε; Γιατί ακόμα και για αυτό τρωγόμαστε μεταξύ μας;

Είναι απορίας άξιο. Κατ’εμέ θα έπρεπε όλοι να προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα από μία τελείως διαφορετική οπτική γωνία. Τα πράγματα δεν είναι ούτε μαύρα ούτε άσπρα. Ο ιός είναι εδώ και αυτό καλό θα ήταν να το πάρουμε απόφαση. Απειλεί σαφώς τις μεγαλύτερες ηλικίες και τους βαριά ασθενείς. Η Ιταλία όμως κάθε μέρα έχει εκατόμβες νεκρών από αυτόν τον ιό και μόνο. Είναι μία χώρα με  γερασμένο πληθυσμό και  γνωρίζετε πολύ καλά ότι ακριβώς το ίδιο είμαστε κ εμείς. Και νομίζω ότι όλοι μας έχουμε γονείς, γιαγιάδες, παππούδες και πρέπει να τους προφυλάξουμε. Θα ήταν καλό λοιπόν, αντί να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε όλη αυτή την ίντριγκα με το τι συμβαίνει και εάν όλα είναι «φτιαχτά» για να «καταστραφεί» ο κόσμος , να πάρει ο καθένας τις ευθύνες του και να προφυλάξει τους ανθρώπους του. Είναι κρίμα κάθε φορά που κάτι μεγάλο συμβαίνει στον κόσμο, ή στη χώρα μας απλά να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Και αυτό ισχύει για όλα τα θέματα!

«Πᾶν μέτρον ἄριστον» έλεγαν οι αρχαίοι, και όμως δεν χρησιμοποιούμε ποτέ στην ζωή μας αυτή την συμβουλή.

Όχι ότι η γνώμη μου έχει κάποια σπουδαία βαρύτητα, όμως πιστεύω ότι πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος στα social media και απλά να υπακούσουμε σε ό,τι μας προταθεί από τους ανώτερους, χωρίς να προσπαθούμε με κρυφούς τρόπους να κάνουμε το δικό μας αδιαφορώντας για τις οδηγίες και τους κινδύνους. Μην πανικοβάλλεστε! Μην εφησυχάζεστε! Ας πάρουμε τα μέτρα μας και ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Ευθύνες οι οποίες, ο αντίκτυπος τους, δεν επηρεάζει μόνο εμάς, αλλά όλους.

Μετά από χρόνια θα έχουμε να λέμε ότι το ζήσαμε και αυτό, χωρίς μεγάλες απώλειες ελπίζω.