Πονάει η σκέψη μου ,το μυαλό μου ,ακρωτηριάζονται ένα ένα κομμάτια ,υγιών σαρκών μου.
Άννα Ζανιδάκη | 16/03/20 - 17.15
Λες και μια ψηφιακή,ηλεκτρονική γάγγραινα,σαπίζει τα ολοένα και υγιέστατα κομμάτια του είναι μου. Σφαδάζουν οι πόνοι στο κορμί μου,μοιρολογούν οι σκέψεις ,στα ακροδάχτυλά μου ,πιέζοντας στα γράμματα μεν,αλλά με εκείνη την εμμονή και την έμμονη ιδέα,το γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά ,στον κόσμο γύρω μας. Οι ματιές μου κολλούν στο ένδοξο πάλαι παρελθόν μας,στους ήρωες που πέρασαν,δόξασαν κι άφησαν με ανεξίτηλα γράμματα,τα ονόματά τους ,στα διάφορα καβαλέτα,των ψυχών ,των Ελλήνων. Άξιοι ,τιμημένοι,οι ρόλοι τους,οι δράσεις τους οι προσφορές τους και οι αξίες τους ,στον αγώνα του ο καθένας κι απ το δικό του τότε το μετερίζι. Ανέκαθεν,φιλέλληνες υπήρχαν και θα υπάρχουν,καθώς και οι Εφιάλτες ,που τώρα πια δεν καραδοκούν απ τη δική τους κερκόπορτα,των κενών και ανύπαρκτων ιδεών και ιδεολογιών τους ,παρά ,απ τις συστηματικότατες ,αναμεταδόσεις ,του υπό επιταγών,προσταγών ,μα κυρίως διαταγών,θέλοντας και μη,ασπίδες και πιόνια σε παρτίδες ...πατρίδες.
Τα ανώφελα ευχολόγια ,δε δρουν σ αυτές τις καίριες και ανυπολόγιστες ηθικές καταπτώσεις,των απλών ανθρώπων,με τον ολοένα και πιο έντονο φόβο,όχι για φυγή,μα για ξεριζωμό, Παιχνίδια ,που οι παντογώνστες γαιοδήμιοι,για τα καλά τα γνωρίζουν,αφού γίνανε ειδικοί στο μοίρασμα τόσο ,όσο και στη διάλυση,εθνών,ψυχών,να μην το αναφέρω καν,γιατί είναι αμελλητέα ποςότις σε συνθήκες άφταστης υπανθρωπότις τους . Τρέμει η σκέψη,το σκηνικό ,αν γίνει ,να βρεθούμε και να τεθούμε ,σε άλλες στάσεις και καταστάσεις. Ξορκίζω το κακό,γράφω,παίρνω δύναμη,δίνω συμβουλές,αγορεύω,με το δικό μου τρόπο,εφησυχαστικό ,καταπραϋντικό ,μα μέσα μου φοβάμαι,το επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου,που πια δεν είναι απόλυτα εγγυημένο Κάποτε λέγαμε ,όλα αυτά ,υπολογίζοντας,την υγεία μας,το χρόνο που μας χαρίζει ο Πάστης μας,εδώ ,στη δική μας ο καθένας,προέλευση και παρουσία.
Μα τώρα,να ξέρω ,πως θα εξαρτηθεί η ηρεμία ,η γαλήνη ,η κάθε μας όμορφη και ανεπανάληπτη ζώσα στιγμή,θα κριθεί,απ το πόσο ή όχι θερμοκέφαλος είναι κάποιος,με ξεπερνάει.ηθικά ,νοητικά,μα κυρίως πατριωτικά . Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΣΣΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΥΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
Τι κι αν δείχνουμε ,πως είμαστε λαός,ναι μεν,φιλήσυχος και παραδοσιακός,όσο γίνεται,μα στην κυριολεξία,αποζητούμε τη χείρα βοηθείας,την οποία έχουν υποχρέωση ,σε τέτοιες σημαντικέςπορείες ζωής,να συνδράμουν και να βοηθήσουν όπως οι ίδιοι μόνο ξέρουν. Δε θα συντάξω πολιτικά μανιφέστα,αυτά ας τα κάνουν άλλοι,παρά μέρα με τη μέρα,νυχτιά με τη νυχτιά ,συντάσσω ,επιτάσσσω και διατάσσω εμένα και μόνο εμένα,να είμαι ορθή στη σκέψη μου ,στηνκριτική μου και αν σφάλλω ,να ζητήσω συγνώμη. Μια συγνώμη,που πρέπει να την εννοούμε και να μη γίνεται για το θεαθήναι. Τώρα το ξέρω για τα καλά ,βρίσκομαι στο δικό μου περιορισμό,στη δική μου ,γραφική καραντίνα,μακριά ,απ τους ιδούς τους μεταδιδόμενους από Ασία ή από πάσαν κατεύθυνσιν ,αρεστής και εποικοδομητικότατην.
