Και που λέτε, λόγω ανεργίας (μέσα στο 16.5% κι εγώ)με ταυτόχρονη την ιδιότητα μονογονεϊκότητας (μέσα στο 8% κι εγώ , μη χάσω), η ζωή μου έγινε πολύ απλή. 

Μαρία Μπαρκούζου | 11/02/20 - 20.00

Αγχώνομαι - Ξυπνάω - Αγχώνομαι - Τρώω - Αγχώνομαι - Τρέχω με δραστηριότητες του παιδιού - Αγχώνομαι - Επαγρυπνώ σαν τον Σέρλοκ Χόλμς για οποιοδήποτε ίχνος πληροφοριών εργασίας μέσω διαδικτύου σε Ελλάδα και πασής φύσεως χώρα αυτού του κόσμου (προς το παρόν δηλαδή , γιατί με βλέπω να αρχίζω να στέλνω τα cv’s και τα cover letters μου και εκτός πλανήτη Γης στο τέλος)

- Αγχώνομαι - Τρώω - Αγχώνομαι - Κοιμάμαι.  Αυτή μου λοιπόν η ωραιότατη καθημερινότητα περιλαμβάνει μερικές φορές μες στο πρόγραμμα και την παρακολούθηση σουρεάλ σειρών (δική μου ερμηνεία του σουρεάλ : σειρές με πρωταγωνιστές μυθικά πλάσματα με/και/ή φανταστικές φιγούρες του έκαστου σεναριογράφου, συνήθως αντικειμενικής ομορφιάς όταν βρίσκονται στην ανθρώπινη μορφή τους !!! - σιγά μη καθόμουν να δω σειρά χωρίς κοιλιακούς και τετρακέφαλους -). 

Και επειδή, πέρα από το ότι θέλω να ξεφύγω και εγώ από την πραγματικότητα έστω για το διάστημα που βλέπω το κάθε επεισόδιο , είμαι και ένας επιστήμονας τελοσπάντων και πιστεύω, αρκετά λογικός και σκεπτόμενος άνθρωπος , όταν πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ελπίζει τον κώδικα τιμής των αδερφών βαμπίρ ή την αληθινή ανιδιοτελή αγάπη που δεν γνωρίζει φύλο,χρώμα και ποτέ δεν κρίνει που ζει ένα ζευγάρι ξωτικών για παράδειγμα , να ήταν ιδιότητες όλων των ανθρώπων σήμερα , Αγχώνομαι (ΝΑΙ ΞΑΝΑ!!!) , γιατί μια σειρά που οι πρωταγωνιστές απλά στοιχειώνουν τους ονειρικούς μας κόσμους από παιδιά ακόμα , είναι πιο αληθινοί και αυθεντικοί από ανθρώπους που συναντάμε παντού γύρω μας. Από όλους εμάς. 

Αυτές οι φανταστικές μορφές λοιπόν έχουν κώδικες τιμής , έχουν μπέσα , λένε την αλήθεια κοιτώντας σε κατάματα, είναι οι πιο πιστοί φίλοι που μπορεί να έχει κανείς όταν τους πείσεις να σε εμπιστευτούν , σε δέχονται για αυτό που είσαι χωρίς να κρίνουν , δέχονται την κάθε σου ατέλεια , ίσα ίσα που επειδή ανήκουν στον κόσμό της φαντασίας θα πίστευε κανείς ότι πρέπει να είναι πιο αυστηροί σαν πιο σοφοί και καλλιεργημένοι λόγω της αθανασίας τους , αλλά όχι. Είναι πιο ανεκτικοί μαζί σου , πιο ανοιχτοί ,έτοιμοι να σε αγκαλιάσουν κάθε που νιώθεις μόνος. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα.   

Δεν είναι αληθινοί. Αληθινοί είναι μόνο οι σεναριογράφοι που σκέφτονται αυτούς του διαλόγους , φαντάζονται αυτές τις προσωπικότητες και επιχειρούν να σου δώσουν ένα δείγμα ανθρωπιάς μέσα από μια μη ανθρώπινη ύπαρξη. Και λες , πάει τρελάθηκα!!! Θα τον συμπαθούσα αυτόν τον λυκάνθρωπο στην πραγματικότητα , μη σου πω τον θέλω για κολλητό μου!!!

Η αλήθεια είναι πώς μπορεί να είναι αθάνατα πλάσματα γεμάτα εμπειρίες αλλά δεν θα καθόσουν ποτέ να δεις μια σειρά που δεν θα περιελάμβανε ανθρώπινα συναισθήματα όσο φανταστικά εφέ και να έχει. Βλέπεις ,σε γοητεύουν οι αδυναμίες και τα ελλατωμάτά τους ,και όχι η αθανασία τους ή η ομορφιά τους. Σε γοητεύουν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και τα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα τους. Μόνο που υπάρχει κι εδώ ένα πρόβλημα.  Δεν κάνεις το ίδιο και με τους πραγματικούς ανθρώπους που γνωρίζεις ή θα γνωρίσεις.

Αυτούς τους κρίνεις , τους θεωρείς ασήμαντους , δεν τους εμπιστεύεσαι και δεν τους δίνεις καν την ευκαιρία να σου αποδείξουν τί αξίζουν. Και ο λόγος που το κάνεις αυτό σε κρατάει δέσμιο της ίδια σου της ζωής ,όπου προτιμάται η μοναχική προβολή μιας σειράς στο σαλόνι σου ,παρά μια συνάντηση βλεμμάτων εντός μιας παρέας. Βλέπεις , φοβάσαι πιο πολύ την ευαλωτότητά σου απέναντι σε έναν άνθρωπο παρά το δάγκωμα ενός βαμπίρ ή τα ξόρκια μιας απόκοσμης μάγισσας. 

Αντί να πεις φοβάμαι , απλά κρύβεσαι μια ζωή πίσω από δουλειές , ρόλους και υλικά αγαθά. Και περνάει ο καιρός και χάνεται η ζωή σου (μόνο η δική σου αφού των φίλων σου είναι αιώνια!!!) και λες κοίτα ρε φίλε τί παθαίνει όποιος έχει πολύ ελεύθερο χρόνο. 

Σκέφτεται.