Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς: τι είναι αυτό που κρατάει ένα εικοσάχρονο αγόρι κλεισμένο σπίτι την ίδια στιγμή που οι συνομήλικοι του διασκεδάζουν στα νυχτερινά κέντρα προσεγγίζοντας κορίτσια?
Γιατί μια πρωτοετής φοιτήτρια φοβάται να κινήσει για το μάθημα της, ενώ οι φίλες της με ενθουσιασμό ανακαλύπτουν την σχολή τους? Τι συμβαίνει στον νεαρό που παράτησε τα ψώνια του στην μέση του super market και βγήκε τρέμοντας έξω? Η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή με τον ιατρικό της όρο, είναι η βασική απάντηση στις παραπάνω απορίες. Η ΓΑΔ είναι μια ύπουλη μάστιγα που μέχρι τώρα χτυπούσε ανεξαιρέτως όλες τις ηλικίες.
Τα τελευταία χρόνια όμως τείνει να γίνει κομμάτι της καθημερινότητας πολλών νέων ηλικίας 18 έως 35 ετών. Βέβαια, η δυσμένεια δεν σταματά εκεί. Την γενικευμένη αγχώδη διαταραχή ακολουθεί κατά πόδας και ο ‘’συνοδοιπόρος’’ του, οι κρίσεις πανικού. Οι κρίσεις πανικού λοιπόν είναι ένα από τα τελευταία στάδια που διοχετεύεται το στρες στο ανθρώπινο σώμα, έχοντας λάβει πλέον ψυχοσωματική μορφή. Τι σημαίνει αυτό?
Ο εικοσάχρονος δεν τολμά να βγει σε έναν χώρο νυχτερινής διασκέδασης με τους φίλους του, γιατί ξέρει ότι με το που αντιληφθεί το πλήθος του κόσμου γύρω του θα αρχίσει να μουδιάζει το σώμα του από την κορυφή του κεφαλιού του ως τα νύχια. Η πρωτοετής φοιτήτρια γνωρίζει πολύ καλά ότι αν καταφέρει να πάει στην σχολή της, ο κόμπος στον λαιμό της θα την τραβήξει πίσω, όπως και ο αέρας που λεπτό με λεπτό λιγοστεύει για αυτήν.
Όσο για τον νεαρό που βγήκε τρέμοντας έξω από το super market, γνωρίζουμε πλέον την απάντηση. Τα πόδια του ξεκίνησαν να τον προδίδουν, η καρδία του ανέβαινε σε παλμούς, ενώ το τρέμουλο στα χέρια ήταν πλέον ανεξέλεγκτο. Όλα αυτά, είναι συμπτώματα κρίσης πανικού, απόρροια της γενικευμένης αγχώδης διαταραχής και είναι αρκετά ‘’ύπουλα’’ ώστε να εμφανίζονται σε ανύποπτο χρόνο και μέρος.
Εν ολίγοις, σωματοποιημένα χαρακτηριστικά του στρες, που δεν έχουν καμία παθολογική επίδραση ή μόνιμη βλάβη στον οργανισμό του παθόντος, έχουν ωστόσο αρκετή δύναμη να τον ταλαιπωρήσουν και τον κρατήσουν μακριά από τις καθημερινές του δραστηριότητες. Περνάμε πλέον στις λύσεις αυτής της κοινωνικής πληγής. Είναι δύο οι δρόμοι που μπορεί να ακολουθήσει κάποιος που φτάνει σε αυτή την δυσχέρεια.
Το πρώτο μονοπάτι είναι οι ‘’λευκοί φίλοι’’, η ψυχιατρική αγωγή δηλαδή μέσω των αγχολυτικών φαρμάκων. Είναι μια μέθοδος αναμφίβολα αποτελεσματική και σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το ζήτημα είναι η ψυχολογία του ατόμου που εισέρχεται σε μια τέτοια αγωγή και η αντιμετώπιση από τους τον περίγυρό του συχνά ως ‘’τρελού’’ η ψυχικά νοσούντος. Αυτό επηρεάζει άμεση την απόφαση των παθόντων για το αν θα ακολουθήσουν αυτή την διαδρομή ή δεχτούν την δεύτερη λύση.
Η δεύτερη λύση λοιπόν είναι η ψυχοθεραπεία μέσω ειδικού, χωρίς τον συνδυασμό φαρμακευτικής αγωγής. Αποτελεσματική αλλα αρκετά χρονοβόρα απαιτεί την αμέριστη υπομονή του παθόντος για να δει τα αποτελέσματα σε βάθος χρόνου. Είναι πλέον κατανοητό ότι η αγχώδης διαταραχή και οι κρίσεις πανικού αποτελούν μέρος της καθημερινότητας μεγάλου πλήθους ατόμων γύρω μας.
Μίας τέτοιας εμβέλειας ζήτημα ασφαλώς, απαιτεί και μια ακόμη μεγαλύτερης εμβέλειας ευαισθητοποίηση από το κοινωνικό σύνολο έτσι ώστε από ‘’πληγή’’ των κοινωνιών μέλλοντος να περάσει στα βιβλία του παρελθόντος.
