Αναμφίβολα αν μπορούσαμε να ονοματίσουμε κάπως την εποχή των τελευταίων χρόνων θα έλεγε κανείς ότι διανύουμε μια εποχή αυτοματισμού. Η σκέψη του απλού καθημερινού ανθρώπου όσο πάει και αχρηστεύει μπροστά στα θαύματα που κάνει η τεχνολογία κι αυτό δεν είναι μόνο κακό φυσικά… Ο μέσος όρος για παράδειγμα της ζωής μας αυξάνεται και αυτό οφείλεται σε νέες ιατρικές ανακαλύψεις, μεθόδους, όμως η ποιότητα ζωής μήπως μειώνεται? 

Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις και προβλήματα που καλούμε να λύνουμε και να προχωράμε όμως όταν από τα πιο απλά στα πιο περίπλοκα προβλήματα τις λύσεις τις δίνουν οι smart συσκευές ή smart phones και γενικά η τεχνιτή νοημοσύνη τότε ποιο τελικά το νόημα ύπαρξης του ανθρώπινου είδους? 

Την γραφή αντικαθιστά το πληκτρολόγιο και η προέκταση του χεριού μας – άρα και της σκέψης – λογικής μας, είναι το κινητό. Η σκέψη σταματάει και δεν αποτυπώνεται στο χαρτί, δεν επεκτείνεται αλλά αντιθέτως απλοποιείται μέσα από την πληκτρολόγηση και  των έτοιμων λύσεων που μας χαρίζει η τεχνητή νοημοσύνη. 

Η θεωρία της εξέλιξης μας δείχνει ότι το πιο προσαρμοστικό ον αλλά και το πιο δυνατό είναι αυτό που επιβιώνει. Συγκριτικά με τα ρομποτ λοιπόν η τεχνητή νοημοσύνη όσο αλληλεπιδρά με τους ανθρώπους εξελίσσεται ενώ η ανθρώπινη σκέψη αχρηστεύεται και ελαττώνεται. 

Ποιό λοιπόν το νόημα ύπαρξης του ανθρώπινου είδους αν η δημιουργία, η επινοητικότητα και η περιέργεια για παράδειγμα ελαχιστοποιούνται μέρα με τη μέρα? Η αυτοματοποίηση του κάθε τι μας καθηλώνει στους καναπέδες, αποχαυνώνοντάς μας σε οθόνες, μας αχρηστεύει… Ο χρόνος που σπαταλάμε πλέον σε μια οθόνη αυξάνεται όλο και περισσότερο… Πλέον οι φωτογραφίες αντικαθιστούν τη μνήμη μας και το Φαίνεσθαι είναι πιο σημαντικό από το Είναι… 

Η απομόνωση από την άλλη μπροστά στον φόβο ιών και μεταλλάξεων παίρνει θέση ολοένα και περισσότερο στη ζωή μας… Είμαστε ικανοί να αλλάξουμε, να σεβαστούμε τη φύση να προσαρμοστούμε να αναπτύξουμε νέους κοινωνικούς θεσμούς και δημιουργία νέων αξιών που στηρίζονται στην ηθική και σε μια νέα πνευματικότητα ή θα φανούμε ανάξιοι των καιρών οπότε η φύση θα συνεχίζει να μας εκδικείται αφού την κακοποιούμε και σιγά σιγά θα μας αφανίσει? 

Όπως αναφέρει ο διάσημος ψυχαναλυτής και στοχαστής του 20ου αιώνα Έριχ Φρόμ, ο άνθρωπος για να συνεχίσει να υπάρχει θα πρέπει να παλέψει να βγει από τον δρόμο του «ΕΧΕΙΝ», δηλ. να δουλέψει με τον απέραντο εγωισμό του και μια διαρκή ανησυχία μην τυχόν χάσει ό, τι έχει ή ό, τι ψευδώς νομίζει ότι κατέχει και να οδηγηθεί στον τρόπο ύπαρξης μέσα από το «ΕΙΝΑΙ», όπου θα ζει για να "είναι", να είναι ανεξάρτητος, ελεύθερος, δημιουργικός, να θέλει να εξελίσσεται και γι' αυτόν η αγάπη να είναι μια δυναμική κατάσταση ύπαρξης. 

Το να θέλουμε συνεχώς να έχουμε και να αποκτάμε όλο και περισσότερα καλύπτει εντέλει τη ματαιοδοξία μας με υλικά αγαθά και δεν μπορεί να γεμίσει το κενό που υπάρχει μέσα μας.

Κατά τον Έριχ Φρομ: «Η πραγμάτωση της νέας κοινωνίας και του νέου Ανθρώπου είναι δυνατή μόνο αν τα παλιά κίνητρα του κέρδους, της εξουσίας και του ακαδημαϊσμού αντικατασταθούν από καινούρια: να είσαι, να μοιράζεσαι, να κατανοείς ͘ κι ακόμη, αν ο χαρακτήρας της αγοράς αντικατασταθεί από τον δημιουργικό, φιλάνθρωπο χαρακτήρα ͘ και αν η θρησκεία της κυβερνητικής αντικατασταθεί από ένα νέο ριζοσπαστικά ανθρωπιστικό πνεύμα.»

Της Βασιλικής Ρεσβάνη