Πόσοι γνωρίζουν, άραγε, κάποιους από τους πρώτους υπολογιστές που λειτουργούσαν με τη χρήση μαγνητοταινίας για την είσοδο δεδομένων; Η πληροφορία αποθηκευόταν σε μορφή συμπιεσμένου ήχου. Ενός ενοχλητικού, τσιριχτού, ακατάληπτου θορύβου.
Τάσος Κυρτάσογλου | 28/04/20
Σήμερα, η πληροφορία παράγει τον ίδιο θόρυβο. Μόνο που, αυτή τη φορά, δεν προέρχεται από κασέτες αλλά από την τηλεόραση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Παρακολουθήστε, για παράδειγμα, ένα δελτίο ειδήσεων. Από το επικό μουσικό θέμα έναρξης, προετοιμαζόμαστε να ακούσουμε και κυρίως να δούμε κάτι πολύ ανησυχητικό. Το ύφος των παρουσιαστών, παρά το ευγενικό χαμόγελο, μας προδιαθέτει για ιδιαιτέρως συνταρακτικά γεγονότα.
Και αρχίζει ο βομβαρδισμός. Ειδήσεις, σημαντικές και μη, ντύνονται στα χρώματα του πολέμου. Πομπώδεις εκφράσεις, συνοδευόμενες από βίντεο κλειδαρότρυπας, εκτοξεύονται με στόχο τα ορθάνοιχτα αυτιά και μάτια μας.
Μια ξαφνική νεροποντή μετατρέπεται σε “θεομηνία”. Κάθε δασική πυρκαγιά, μικρή ή μεγάλη, αφήνει πίσω της “κρανίου τόπο”. “Βιβλική καταστροφή” η κάθε υπερχείλιση ποταμού. Και κάθε εικονική αερομαχία στήνει “σκηνικό πολέμου”. “Τραγικές” οι συνέπειες κάθε οικονομικής μεταβολής και “αγωνιώδεις” οι προσπάθειες των κυβερνόντων. “Τρόμος” στον Αθηναίο για κάθε διαδήλωση στο κέντρο της πόλης του και “διεθνής διασυρμός” για την πατρίδα μας από την απεργία των οδοκαθαριστών.
Και για επιδόρπιο, να η τάδε ντίβα, με το καινούριο της αποκαλυπτικό μπικίνι και να η νέα αγαπημένη τού “πώς τον είπαμε” και χώρισε η Σούλα με τον Τάκη και... θόρυβος.
Μόνο θόρυβος στ’ αυτιά μας και τα μάτια μας και το μυαλό μας. Ένα βουητό χωρίς τέλος που αφήνει τα εγκεφαλικά μας κύτταρα αποχαυνωμένα και το κορμί μας απρόθυμο να κάνει την παραμικρή κίνηση.
Το ίδιο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. “Αποκαλυπτικό” το δήθεν ρεπορτάζ άγνωστης προέλευσης και αμφίβολης εγκυρότητας. “Διαβάστε το πριν το κατεβάσουν” οι σκοτεινές, προφανώς, δυνάμεις που κυριαρχούν στον πλανήτη και ελέγχουν τα πάντα. “Συμβαίνει τώρα”, η ανάρτηση φυσικά, γιατί το γεγονός μπορεί να μην έχει συμβεί ποτέ.
Αρκεί κάποιος να ανεβάσει μια “προκλητική” προς τη λογική “πληροφορία”, που πατά όμως γερά στο θυμικό και στους μύχιους φόβους του ανασφαλή πολίτη και χιλιάδες παπαγαλάκια θα φροντίσουν να την κοινοποιήσουν γεμίζοντας την οθόνη του υπολογιστή μας με σκουπίδια.
Είναι τόσο δυνατός ο βόμβος που προκαλούν αυτές οι “πληροφορίες” που, οι όποιες φωνές λογικής προσπαθούν να φωτίσουν την πραγματικότητα, μοιάζουν με ψίθυρο κόντρα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Υπάρχουν όμως διέξοδοι. Μπορούμε, για παράδειγμα, να κλείσουμε τ’ αυτιά μας για λίγο στις πολεμικές ιαχές και να βουτήξουμε στους φανταστικούς κόσμους ενός βιβλίου.
Μπορούμε να κλείσουμε την τηλεόραση, τα κινητά, τα τάμπλετ, τους υπολογιστές. Να βγούμε μια βόλτα. Χωρίς ακουστικά. Να απολαύσουμε τους ήχους της φύσης ή ακόμη και αυτούς της πόλης. Έχουν και αυτοί οι τελευταίοι το δικό τους ενδιαφέρον.
Ας αφήσουμε το μυαλό μας να ονειροπολήσει. Να αναπολήσει στιγμές. Να ανασύρει αναμνήσεις. Ας επιτρέψουμε στον νου μας να ταξιδέψει όπου εκείνος επιθυμεί. Να διώξει το θόρυβο από μέσα μας.
Κι ίσως τότε να νιώσουμε ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό μας. Ίσως να ξαναθυμηθούμε πως η ζωή είναι όμορφη. Να διαπιστώσουμε πως δεν υπάρχουν παντού γύρω μας τέρατα έτοιμα να μας κατασπαράξουν. Πως δεν καταστράφηκε ο κόσμος τα τελευταία πέντε λεπτά. Κι ίσως να μην καταστραφεί ούτε μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά.
Το φαντάζεστε;
