Έξω τα Σάββατα...οι άνθρωποι δε δείχνουν πια ευτυχισμένοι.

Δήμητρα Κουτροπούλου | 02/04/20

Είναι η απόδειξη πως τα θεμέλια της ευτυχίας είναι να ανοίγεις τα μάτια σου στον χειμώνα που αξίζεις να ζεις. Τον θες με κρύο; Τότε βάλε κρύο. Τον θες σ ' ένα δωμάτιο γεμάτο αφίσες και αφόρητη πλήξη; Τότε όταν μείνεις πάλι μόνος, να σταματάς λίγο παραπάνω στην μοναξιά και όχι στο τι καιρό θα κάνει αύριο. Ποιός δε θα μπει σε σειρά προτεραιότητας για μια ακόμη αναπνοή, όταν οι πύλες των  στρώσεων μορφασμού, θα κάνουν την εμφάνισή τους στο πρόσωπο του alter ego της πραγματικότητας μας; Ξεμείναμε από οξυγόνο, το οποίο βάλθηκε να υπερασπιστεί τα μακροβούτια καλλιτεχνών ως τον πάτο. Έτσι, εικόνες από το παρελθόν, "ιεροί" χαρακτήρες και διπολικοί εαυτοί συναρμολόγησαν το πιο καθησυχαστικό πείραμα με το όνομα "εκκένωση". Μα το πιο δύσκολο τελικά, στην ομίχλη του θεάματος, δεν είναι πάντα η αναγνώριση αυτού που βλέπουμε, αλλά που επιλέγουμε να κοιτάξουμε. Όλα είναι η άδεια  στιγμή της αναμέτρησής μας, ως γενιά αναγραμματισμού, με τον πρόλογο μιας τραγωδίας που δε παίζει πια θέατρο.

Ότι ονειρεύτηκες μέσα από τη γυάλα, μοιάζει με φωτογραφικό μοντάζ, που αντανακλά τις περιπέτειες μας στο νερό, το νερό που πίνουμε, το ίδιο νερό που μας αφυδατώνει. Τα πάντα κάπως έτσι συγχρονίζονται! Η απομυθοποίηση των θεαμάτων με τα εκατομμύρια βλέμματα στις πόλεις, μετατρέπει τον χώρο σε οδοιπορικό που έχει σώμα και μοιάζει με εξάρτημα ευτυχίας. Εάν όμως η Ιστορία γραφόταν με ανεξίτηλα γράμματα, τότε τα γεγονότα θα έπαιρναν την θέση εμπειρογνώμων, τη στιγμή που η αλήθεια θα έσκαβε να βρει τα αποτυπώματα της Ακρόπολης, για ένα κομμάτι γης. Δεν υπάρχει τίποτε το εξωπραγματικό, το απόκοσμο σε θεάματα ημέρας. Υπάρχει μονάχα το "εγώ" που αποκωδικοποιείται και μιλά όλες τις γλώσσες. Μιλά για στίγμα λόγω ψυχοσωματικού στρες, για ποίηση της μοναξιάς και για έναν ορίζοντα αμφιλεγόμενο. Το θέαμα μέσα μας, είναι αυτό που δε τολμάμε ποτέ να δούμε.

Ίσως, η ανάγκη της εσωστρέφειας από την θέα, μας εξαντλεί όπως η πτώση του ήρωα στη σύγχρονη τέχνη, είναι μη αναστρέψιμη. Ωστόσο οι πύλες εισόδου των μελοδραμάτων της ζωής, δημιουργούν ένα κολάζ συνειρμικών μονολόγων που άλλοι τα αφηγούνται και άλλοι τα έζησαν. Οι τελευταίοι, έμειναν σαστισμένοι από το θέαμα και με ανοιχτό το στόμα, χωρίς λέξεις να περιγράψουν την πιο ρεαλιστική τους εκδοχή, απόλαυσαν την κοινωνία από την ταράτσα. Και μιας και η κοινωνία εκπέμπει πάντοτε παρέα, πως πλήττονται τα θεάματα από χιλιάδες χειροκροτήματα που σφυρίζουν συγχρονισμένα μοναξιά; Αυτό το ανυπεράσπιστο τρυπάκι της μοναχικότητας, ρυπαίνει το χώμα που πατάμε. Ας δούμε τον κόσμο πίσω από τα παρασκήνια, τον κόσμο που θα βρεις στους τίτλους των ταινιών και ας ρισκάρουμε με θέα τις επεξηγήσεις που θα δίναμε, εάν μας δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία να επαναλάβουμε το κοίταγμα. Τί θα έλεγε η Τέχνη για όλα αυτά, εάν ο βραχνάς της έπαιρνε φωνή; Θα έλεγε: παρότι τα στενάκια των πόλεων τιτλοφορούν επικρίσεις και εκλογικεύσεις, το θέαμα παραμένει μοναδικό!