Είμαι από τις τυχερές που ο εγκλεισμός έχει θέα ουρανό και βουνά ,οπότε ούσα προνομιούχα, επιτρέψτε μου για όλη μου την στάση…
Τόνια Αλεξίου | 31/03/20
Μπαίνω στο fb καθημερινά με την αίσθηση ότι θα εκμηδενίσω τις αποστάσεις τις χιλιομετρικές, τις ψυχολογικές, τις συναισθηματικές, τις διανοητικές , τις πολιτισμικές και θα αμβλύνω την μελαγχολία και την εύλογη θλίψη μου για όλα όσα μας συμβαίνουν. Η έννοια του θανάτου πάντα ήταν η μόνη βεβαιότητα στη ζωή μας , αλλά πρώτη φορά βρισκόμαστε προσωπικά αντιμέτωποι με το φόβο ,ότι πρέπει να ζούμε μακριά από ανθρώπους που αγαπάμε , απλά και μόνο επειδή τους αγαπάμε. Πρώτη φορά τα ψηφιακά μέσα μας μεταδίδουν την αγωνία των ανθρώπων που πεθαίνουν έχοντας επίγνωση αυτού του μαρτυρικού τέλους, χωρίς κάποιο αγαπημένο πρόσωπο να τους κρατήσει το χέρι και να τους πει αντίο. Και παρόλα αυτά μου προκαλείται απογοήτευση με αυτά που διαβάζω καθημερινά στο fb!
Μεσίστιες αναρτήσεις επί των αναρτήσεων και παραφιλολογίες. Ευτυχώς δεν έχω πάρα πολλούς φίλους, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να προστρέχω στα βιογραφικά τους για να αποφασίσω αν όσα λέγονται σε κάποιες αναρτήσεις έχουν κάποιο γνωστικό υπόβαθρο ή είναι πληροφορίες που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας με επιστημονικούς υπότιτλους. ΚΑΤ΄ΟΙΚΟΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ/ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ. Διαβάζω προβληματισμούς για την μελλοντική κατάχρηση της από τα νέα πολιτικά συστήματα και κάποια σενάρια που πράγματι προκαλούν τρόμο .Τίθενται φιλοσοφικά και λογικά διλλήματα και καλούμαστε να διαχειριστούμε πρακτικά και ψυχολογικά την κινδυνολογία, χωρίς όμως να αντιπροτείνεται στους γείτονες μας και σε εμάς το ΤΙ πραγματικά είναι εφικτό να γίνει σήμερα.
Όχι ιδανικά. Όχι εχθές. Όχι αύριο. Σήμερα. Σήμερα που πρέπει να γίνει πυρόσβεση, γιατί ο καπνός είναι πολύ κοντά. Γιατί, απλά δεν προάγουμε μεταξύ μας μια αλληλοβοήθεια για να γίνουμε πιο παραγωγικοί και κοινωνικοί με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση μέσα σε αυτή την πρωτόγνωρη απομόνωση ; ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ. Διαβάζω ενστάσεις ως προς την ατομική ευθύνη που καλούμαστε να επιδείξουμε με τον αυτοπεριορισμό μας καλύπτοντας την απουσία ή και την αδυναμία αρωγής του κράτους. Και αυτό το σημείο πραγματικά μου φαίνεται φαιδρό. Φαιδρό, γιατί με τον εχθρό μέσα στα τείχη ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε την ανεπάρκεια στην υγεία !!! Και ας το βλέπαμε να γίνεται την ώρα που κουνούσαμε το μαντήλι στο επιστημονικό προσωπικό που αναγκάζονταν να φύγει έξω τα τελευταία χρόνια…. Γιατί επιζητούμε κράτος, οργάνωση , υγεία και όλα αυτά τα αυτονόητα αγαθά, χωρίς όμως ποτέ να έχουμε έρθουμε αντιμέτωποι με την ατομική μας ευθύνη απέναντι σε αυτό το κράτος που αντί να φροντίσουμε επισταμένα όλοι μαζί και ο καθένας μόνος να ευημερήσει, διαλύσαμε με την πάροδο των ετών;
Πάντα θα πρέπει να φταίει το δεξί μου χέρι ή το αριστερό αλλά εγώ, ο καθένας είμαι ο νούς που τα κινεί, εγώ είμαι αυτός που κρατάω τις κλωστές για να παίζουμε το κουκλοθέατρο του καραγκιόζη σε αυτή τη χώρα. Αυτή η δραματική συγκυρία είναι ένα εφαλτήριο να αναμετρηθούμε με τους εαυτούς μας, να ενδοσκοπίσουμε , να αποκτήσουμε μια ευρύτερη επίγνωση της ατομικής ευθύνης, γιατί μόνο μέσα από αυτή , κοινωνική ευθύνη και ευνομούμενη πολιτεία μπορεί να επιτευχθεί.. Θα ήθελα αυτές τις ημέρες να ανοίγω το fb και μέσα από τον εγκλεισμό μου να βρίσκομαι σε επαφή με ανθρώπους που επιθυμώ, όλους εσάς , να διαβάζω , να ακούω και να βλέπω όλα αυτά που μου αξίζει σαν άνθρωπο, για να αντέχω τον πόνο. Αν όλοι οι «φίλοι» μου, απλά εκφράζονταν γι αυτά που γνώριζαν και αισθάνονταν και ήθελαν σε αυτές τις δύσκολες στιγμές να μας κοινωνήσουν, με όλη την συμπάθεια τους;
Συμπαθάτε με κι εμένα για το ξέσπασμα μου.
