Αυτό που θέλουν όλοι οι άνθρωποι είναι να είναι ευτυχισμένοι και να τους αγαπούν.
Γιώτα Γιαννοπούλου | 31/03/20
Το να παρακαλάς για λίγη αγάπη που είναι το αυτονοήτο για όλους είναι άσχημο για λίγη προσοχή ακόμα πιο άσχημο.Πολλές φορές αισθανόμαστε μόνοι,αόρατοι,ασήμαντοι, ανύπαρκτοι με την αδιαφορία,τις πράξεις και τα λόγια των άλλων.Που αυτοί οι άλλοι δεν είναι παρά οι δικοί μας άνθρωποι.Δεν αξίζει να το νιώθουν από την στιγμή που είναι οι δικοί μας άνθρωποι.Οι δικοί μας άνθρωποι μας μαθαίνουν τον τρόπο να αγαπάμε γιατί από αυτούς πρέπει να δεχόμαστε την αγνή ,πραγματική και ανιδιοτελή αγάπη.
Η ανδιοτελή αγάπη είναι αυτή που εκδηλώνεται στα πιο απλά πράγματα και οχι να παρακαλάμε γι αυτήν.Ενώ η πραγματική αγνή αγάπη είναι αυτή που ο άλλος κάνει πολλά για σένα σε πράξεις οχι σε λόγια και δεν σε θυμούνται μόνο όταν σε χρειάζονται. Ο καθένας μας αξίζει να τον αποδέχονται όπως είναι με την δική του οντότητα, την δική του προσωπικότητα να μην θέλουν να τον αλλάξουν . Να τον αγαπούν όπως πραγματικά είναι. Να μην προσπαθούν με τα λόγια τους και τις πράξεις τους να τον επηρεάσουν στα δικά τους θέλω, στα δικά τους εγώ. Αντίθετα πρέπει να είναι συνοιδηπόροι τους αυτό σημαίνει αληθινή αγάπη.Μόνο όταν τον αποδεχτούν όπως είναι και τον κάνουν να νιώσει πολύτιμο για την ζωή τους χωρίς να περιμένουν τίποτα από εκείνον.
Όταν σε χρειάζονται, όταν θέλουν κάτι από σένα μόνο τότε σε θυμούνται και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο άλλος να υποφέρει ψυχολογικά και να νιώσει απογοήτευση. Πάντα η πηγή της απογοήτευσης ξεκίνα από τον φόβο, φόβο μήπως δεν τα καταφέρουν μήπως απογοητεύσουν τους άλλους. Ο πεσιμισμός,η ενοχική λέξη που θα πουν μήπως τους ενοχλήσει όλο αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να νιώθουν απογοήτευση.Η συμπεριφορά των άλλων γίνεται άσχημη απέναντι τους είτε εχθρική, είτε λεκτική είτε με βία όταν υπάρχει η άρνηση να τους κάνουν αυτά που θέλουν.
Όταν μετά αναρρωτιόμαστε γιατί συνέβει αυτό και σκεφτόμαστε τα λόγια τους, τις πράξεις τους το μόνο πράγμα που νιώθουν όταν κάνουν την ανασκόπηση αυτή είναι ο πόνος. Ο πόνος ο ψυχολογικός είναι πιο έντονος από τον σωματικό. Αν αφήναμε έναν σωματικό πόνο να μας επηρεάζει για μέρες τοτέ οι ίδιοι θα είχαμε καταρρεύσει ολοκληρωτικά. Όπως αντιμετωπίζουμε τον σωματικό πόνο έτσι θα πρέπει να διαχειριστούμε και τον ψυχολογικό πόνο.Λένε πάντα πως ο καλύτερος γιατρός είναι ο χρόνος !!!Οχι δεν είναι γιατρός απλά μαθαίνουμε να ζούμε με τον πόνο και το πέρασμα του χρόνο που μας κάνει να δημιουργούνται αντισώματα σε εμάς και να μπορούμε να τα διαχειριζόμαστε.
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η συναισθηματική κατάπτωση των ανθρώπων μπορεί να γίνει σημάδι αδυναμίας για τους άλλους. Αυτό όμως θα είχε σαν αποτέλεσμα η απογοήτευση που νιώθουν οι άνθρωποι να γίνεται η πλήρης κατάπτωση της ψυχολογικής προσωπικότητας τους.Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να δείξουν δύναμη, πείσμα και θέληση για να συνεχίζουν την ζωή τους. Να μην τους εμπιστεύονται, να σέβονται τους εαυτούς τους και να κρατάνε κάτι για αυτούς. Διότι, όπως είπαμε η αγάπη πρέπει να δίνεται αληθινά χωρίς να μας επικρίνουν. Το χαμόγελο τους αξίζει ακόμα και σε εκείνους τους ίδιους, γι αυτό που είναι, για τον εαυτό τους ,για το είναι τους και οχι για κάποιον που θα είναι ο υπαίτιος της ζητιανιάς της αγάπης τους. Ας φύγουν οι τοξικοί άνθρωποι και ας έχουν δίπλα τους ανθρώπους που τους αγαπούν .
