Πριν από χρόνια, στο αεροπλάνο της γραμμής Καβάλα-Αθήνα, κάθισα δίπλα σ’ ένα ασυνήθιστο για το δρομολόγιο ζευγάρι.
Μια όμορφη, ξανθιά, μεσήλικα Αμερικανίδα και τον σύντροφό της, έναν ψηλό, σωματώδη αφροαμερικανό, μέσης ηλικίας επίσης, με όμορφα χαρακτηριστικά κι ένα μαύρο καπέλο σαν εκείνα που φορούσαν οι μουσικοί των blues και της jazz. Στα απέναντι καθίσματα κάθονταν δυο νεότεροι αμερικανοί που τους συνόδευαν. Η εμφάνιση κι ένας αέρας καλλιτεχνικής ελευθερίας στους τρόπους τους γέννησαν μέσα μου την παράδοξη αίσθηση ότι θα μπορούσαν ν’ αποτελούν κάποιο μουσικό γκρουπ. Και απόρησα: Τι να γυρεύει εδώ, σε μιαν επαρχιακή πόλη της Βόρειας Ελλάδας -δεν είμαστε και στη Βόρεια Καρολίνα…-ένα αμερικάνικο συγκρότημα, καταμεσής του χειμώνα επιπλέον; Οι γυναίκες είμαστε συνήθως πιο ανοιχτές και αυθόρμητες στην επικοινωνία.
Η ευχάριστη κυρία με κοίταξε, χαμογελάσαμε αμοιβαία και σύντομα η απορία μου λύθηκε. Καθόμουν δίπλα στη διάσημη μπάντα blues του Eddy Clearwater, που είχε προσκληθεί από γνωστό club της Ξάνθης στα πλαίσια μιας περιοδείας στην Ελλάδα. Ήταν από τις σπάνιες στιγμές που έχασα την χαώδη προοπτική του κόσμου κι αισθάνθηκα ότι η Γη μας είναι ένας πολύ μικρός και φιλικός πλανήτης – ένα πορτοκάλι, ένα τόπι, που το στριφογυρίζεις στην παλάμη σου και βλέπεις το σημάδι στην άλλη πλευρά.
Η γυναίκα μου σύστησε τον σύντροφό της Eddy. Σκιρτούσα από νοσταλγική συγκίνηση στη χροιά της φωνής του που ήταν μελωδική και μου έφερνε τον αέρα της πιο ποιητικής εποχής από την καρδιά του 20 ου αιώνα. Από ’κείνη την συνάντηση έμεινε μέσα μου μια ζεστασιά και η αίσθηση ότι τίποτε δεν είναι απίθανο να μου συμβεί, μια που ο κόσμος μας έχει γίνει πια τόσο οικείος και απτός – μπορείς να τον ‘αγγίξεις’ σε κάθε του σημείο μ’ ένα τέντωμα των δακτύλων. Τα χρόνια με τις έγνοιες τους έθαψαν στη μνήμη μου τη μικρή, γοητευτική εκείνη εμπειρία, ώσπου ο γιός μου πρόσφατα μου έκανε δώρο ένα cd με παλιά ροκ και μπλουζ της εικοσαετίας ’60-’80.
Ανάμεσά τους και μερικά πανέμορφα blues του Eddy Clearwater. Σαν ακτίνα φωτός έπεσαν στη σκοτεινή αποθήκη της μνήμης μου το όνομα και ο ήχος κι η ανάμνηση ζωντάνεψε. Ντύθηκε με ήχους και χρώματα κι άρχισα να γελώ συνεπαρμένη από την ίδια εκείνη συγκίνηση, καθώς ξαναβρέθηκα στην πτήση της Ολυμπιακής για την Αθήνα. Είναι πηγή ζωής το να μπορείς να νιώθεις την ομορφιά παντού, στα πιο μικρά πράγματα, στις λεπτομέρειες. Θυμάμαι τα λόγια ενός φωτισμένου ανθρώπου, πως...
«Υπάρχει παντού ομορφιά. Ακόμη και την στιγμή που σε διαπερνά ένα ξίφος, μπορείς να τη νιώσεις ». Το ζωντάνεμα εκείνης της εποχής με την έντονη εσωτερική αναζήτηση, την βίωση της ζωής μέσ’ από την απλότητα και την ποίηση της καρδιάς, μου φάνηκε ευεργετικό στις στεγνές rap και techno μέρες μας της θλιβερής μοναξιάς, του άγχους και του λαχανιασμένου κυνηγητού ενός φούρνου μικροκυμάτων και του τελευταίου μοντέλου i-phone. Mε τα μάτια μιας περισσότερο ουσιαστικής και λιγότερο ματαιόδοξης φιλοσοφίας ζωής, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την πραγματικότητα, όπως εκφράστηκε από τον λιτό και πανέμορφο μύθο του Αισώπου: Κάποτε, ένα κουνούπι κάθισε στο κέρατο ενός βοδιού. Μετά από λίγη ώρα είπε στο βόδι: «Εγώ τώρα φεύγω». «Και που 2 ήρθες δεν σε κατάλαβα, και που θα φύγεις πάλι δε θα σε καταλάβω», αποκρίθηκε το βόδι.
Ή, όπως, με συγκλονιστική επίσης λιτότητα και ακραίο συμβολισμό, περιγράφει ο Πίνδαρος τον περίφημο κυρίαρχο του πλανήτη: «Όναρ σκιάς άνθρωπος». (Ούτε καν σκιά!...Το όνειρο μιας σκιάς...) Στο αποκορύφωμα της ‘Σιδηράς Εποχής’ και στην αρχή του τέλους της, ένα κίνημα νέων αμφισβήτησε, απέρριψε, έψαξε, αναζήτησε, αγάπησε, τραγούδησε, επαναστάτησε με χρώματα και ήχους, άοπλο, ευάλωτο και ανέμελο, νιώθοντας πως το ματαιόδοξο, το βαρύγδουπο και δραματικό δεν είναι παρά η σκιά του ‘ονείρου της σκιάς’, και αν η ζωή δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, τότε η βία, η ματαιοδοξία και η επίδειξη δύναμης θα πρέπει να είναι μια γελοία ψευδαίσθηση. ‘Dust in the wind, everything is dust in the wind’, μας τραγούδησε η ποιητική εκείνη γενιά…
Τον Aquarius τραγούδησαν τα παιδιά των λουλουδιών, την εποχή του Υδροχόου, που ανατέλλει η συμπάθεια, η κατανόηση, η εμπιστοσύνη, η ανθρωπιά. Από τα μέσα του περασμένου αιώνα – πόσο γρήγορα, αλήθεια, έγινε περασμένος…- οι χίππις με το όμορφο τραγούδι τους προανήγγειλαν την έλευση της Νέας Εποχής, την Ανατολή του Υδροχόου που θα φέρει στον κόσμο σιγά-σιγά – άρχισε ήδη να διαφαίνεται η τάση αλλαγής – μιαν ευρύτερη συνειδητοποίηση του ανθρώπου για τον εαυτό του και τη ζωή μέσ’ από βαθύτερες αναζητήσεις.
Θυμάμαι τα λόγια του καθηγητή Μανόλη Ανδρόνικου στο μάθημα της Κλασικής Αρχαιολογίας, πως: «Ό,τι κι αν λένε, η εποχή μας είναι καλύτερη από την άποψη του ανθρωπισμού. Πριν εκατόν πενήντα χρόνια στην Κίνα γινόταν ο τρομερός πόλεμος του οπίου, . η υπόλοιπη Γη δεν ήξερε τίποτε, κι αν το μάθαινε δεν θα ενδιαφερόταν. Σήμερα, ο πιο μικρός πόλεμος στην άλλη άκρη του πλανήτη ευαισθητοποιεί και κινητοποιεί χιλιάδες ανθρώπους σε όλον τον κόσμο». Όσο κι αν τρέχει λαχανιασμένη και παρανοϊκή η ζωή μας, η ανθρώπινη ψυχή μέσα στην κούραση και την αγωνία της, αρχίζει να στρέφει το βλέμμα προς το εσωτερικό φως, τον αστερισμό της Γαλήνης, έναν βιοφιλικό τρόπο ζωής πιο ζεστό και ισορροπημένο.
