Κάποτε, στα κλαδιά μιας μεγάλης δαμασκηνιάς, ζούσε ένας πίθηκος και τρεφόταν με τα μεγάλα, γλυκά δαμάσκηνά της.
Ένας κροκόδειλος που λιαζόταν στην ακροποταμιά, στις ρίζες της δαμασκηνιάς, τον παρατηρούσε και μια μέρα του ζήτησε να δοκιμάσει αυτό που έτρωγε. Ο πίθηκος του πέταξε μερικά δαμάσκηνα, ο κροκόδειλος τα έφαγε, γλυκάθηκε, πήγε μερικά και στη γυναίκα του.
Η κροκοδειλίνα ενθουσιάστηκε με τη γεύση και μια φοβερή ιδέα πέρασε από το νου της. «Αυτός ο πίθηκος πρέπει να έχει πολύ γλυκιά καρδιά με τα δαμάσκηνα που τρώει. Κάλεσέ τον σε δείπνο για να του φάμε την καρδιά», είπε στον άντρα της. Ο κροκόδειλος γύρισε στη δαμασκηνιά, κάλεσε τον πίθηκο, κι εκείνος μ’ έναν πήδο βρέθηκε κάτω. Ανεβαίνοντας στη ράχη του φίλου του έφθασε στη φωλιά των ερπετών. Μετά τις συστάσεις η κροκοδειλίνα του ανακοίνωσε χωρίς περιστροφές: «Από τα γλυκά δαμάσκηνα που τρως θα πρέπει να έχεις γίνει κι εσύ γλυκός. Σε καλέσαμε λοιπόν εδώ για να σου φάμε την καρδιά».
Ο πίθηκος χωρίς να τα χάσει απάντησε: «Δεν έχω αντίρρηση, μόνο που την άφησα στο σπίτι μου. Θα πρέπει να πεταχτούμε μια στιγμή να τη φέρω». Έτσι, καβάλα και πάλι στον κροκόδειλο, έφθασε στη δαμασκηνιά και σκαρφάλωσε γρήγορα στα κλαδιά της. Κι από κει πάνω του φώναξε: «Ανόητε, δεν ξέρεις ότι δεν πηγαίνω πουθενά χωρίς την Καρδιά μου;» Αυτή την ιστορία την είπε ένας σοφός, ο Σουάμι Σατυανάντα, μια Μεγάλη Καρδιά. Κι όταν ακούμε τη λέξη ‘καρδιά’, ας μην πάει ο νους μας, παρακαλώ, σε συναισθήματα, εφήμερες αγάπες, πόνους, πάθη και έρωτες. «Ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη, σκληρός ως Άδης ζήλος» (‘γιατί η αγάπη είναι δυνατή σαν το θάνατο, σκληρός σαν τον Άδη ο πόθος’, τραγουδάει ο βασιλιάς Σολομώντας στο ‘Άσμα Ασμάτων’). Ατελείς μορφές αγάπης, απόπειρες της εγωιστικής ανάγκης μας ν’ αγαπηθεί το πληγωμένο παιδί μέσα μας. Ακούω συχνά ανθρώπους να μονολογούν: «Κανείς δε μ’ αγαπάει», «κανείς δε μου έδωσε αγάπη». Δεν έχω ακούσει κανένα να συνειδητοποιεί και να ομολογεί: «Κανένα δεν αγάπησα», «σε κανένα δεν έδωσα αγάπη». Ο θεμελιώδης Νόμος λειτουργίας του Σύμπαντος και της Ζωής είναι εκείνος της Προσφοράς και Ανταπόδοσης (της Δράσης και Αντίδρασης στη Φυσική).
Στο Σύμπαν όλα λειτουργούν με ισορροπία. Δεν μπορείς να λάβεις, αν δεν έχεις δώσει. Δε γίνεται να δώσεις, χωρίς να σου επιστραφεί. «Ό,τι σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει», δηλώνει ο Ιησούς με απλότητα. Αυτός, που βίωσε την Αγάπη ‘κραταιά ως θάνατο’, μ’ έναν τρόπο απαράμιλλης θυσίας, διδάσκοντας σ’ όλα εμάς τα παιδιά, (που παραπονιόμαστε ότι δεν βυζάξαμε αρκετά το γάλα της αγάπης), ότι ο ‘άλλος’ είναι πιο σημαντικός από το μικρό μας εγώ κι ότι, αν υπάρχει ένας δρόμος λύτρωσης, ο μοναδικός, είναι ο δρόμος της προσφοράς και της θυσίας. Όταν τα μάτια σου κλείνουν από την κούραση και το παιδί σου ζητάει να δεις τη ζωγραφιά του, ν’ αντέξεις και αγκαλιάζοντάς το να την κοιτάξεις και να του πεις: «Ω, τι όμορφη που την έφτιαξες, είσαι πολύ καλός ζωγράφος, αγάπη μου». Όταν τα πόδια σου λυγίζουν και η ψυχή σου είναι πικραμένη, να μπορείς να χαρίσεις ένα ζεστό χαμόγελο στους γύρω σου, χωρίς να τους μεταφέρεις την ταλαιπωρία ή τη θλίψη σου.
Όταν η ζωή σου είναι έρημη και μοναχική, να μη σκέφτεσαι ποιος θα σου χτυπήσει την πόρτα να νοιαστεί για σένα, αλλά ποιος χρειάζεται να του χτυπήσεις εσύ την πόρτα για ν’ ανθίσει το δικό του χαμόγελο. Όταν ξεχνάς τον εαυτό σου και γίνεσαι ΕΝΑ με όλους και τα πάντα και χαίρεσαι με τη χαρά τους και πονάς με τη θλίψη τους κι εργάζεσαι ακούραστα για το καλό και την ευημερία των άλλων με στόμα γλυκό, με σκέψη καθαρή, με αίσθημα αγνό, τότε, μονάχα τότε το αηδόνι της ΑΓΑΠΗΣ θα διαλέξει τα φυλλώματα της καρδιάς σου να φωλιάσει για τα πιο μελωδικά κι ευτυχισμένα τραγούδια του, τότε μόνο στην ψυχή σου θα κατοικήσει η γαλήνη, όσες τρικυμίες κι αν μαίνονται απ’ έξω στη ζωή σου, τότε θα είσαι ‘όλος καρδιά’. Δεν θα χρειάζεσαι, δεν θα ζητάς και θα σου έρχονται. Όλα τα δώρα. Η αφθονία των αγαθών.
Δεν θα ζητάς να σ’ αγαπούν, κι όμως θα σε λατρεύουν. Δεν θ’ αναζητάς την ευτυχία, θα είσαι ευτυχισμένος. Το Σύμπαν, ο Θεός, η Ζωή, σου επιστρέφει στο πολλαπλάσιο τη φροντίδα που δείχνεις στη Δημιουργία. Η επιστήμη σήμερα μιλάει τη γλώσσα των αρχαίων σοφών, των Μυστών και φιλοσόφων, των Ιερών Γραφών. Όταν ρώτησαν τον Ιησού «Τι είναι ο Θεός», απάντησε: «Ο Θεός είναι Φως, είναι Αγάπη και δεν μπορώ να πω τίποτε γι’ αυτό». Η Κβαντοφυσική με το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, από τα μέσα του 20 ου αιώνα, ‘είδε’ ότι η δομική μονάδα της ύλης, το σωματίδιο, είναι «κυματίδιο» φωτός, φωτεινή ενέργεια. Και ότι ολόκληρο το Σύμπαν είναι δομημένο από την ενέργεια του φωτός.
Η σύγχρονη ψυχολογία και ψυχιατρική μιλούν για το Νόμο της ισορροπίας Προσφοράς και Αποδοχής, για τη θεραπευτική Δύναμη της Αγάπης, όχι μόνον αυτής που παίρνουμε, αλλά κυρίως αυτής που αναπτύσσουμε και καλλιεργούμε πρώτα για τον εαυτό μας, ως σεβασμό και φροντίδα, και στη συνέχεια (έχοντας γεμάτες τις μπαταρίες μας) για τους άλλους. Επειδή μόνον όταν έχουμε μάθει να φροντίζουμε και να σεβόμαστε, δηλαδή ν’ αγαπάμε πραγματικά, τον εαυτό μας, μαθαίνουμε πώς να κάνουμε το ίδιο και στους άλλους. Κι Εκείνος, που υπήρξε όλος Θυσία και Αγάπη, μας δίνει το κλειδί της ευτυχισμένης ζωής: «Πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς, ούτος γαρ εστίν ο νόμος και οι προφήται. Ματθ.7΄,32» (Λοιπόν, όλα όσα θέλετε να κάνουν σε σας οι άνθρωποι, έτσι κι εσείς να κάνετε σ’ αυτούς, διότι αυτός είναι ο νόμος και οι προφήτες). «Να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου», όπως λένε οι Αμερικανοί. Να μπαίνεις στη θέση του, να νιώθεις πώς νιώθει, να του δίνεις αυτό που χρειάζεται, να αισθάνεσαι τη χαρά του απ’ αυτό που δέχεται.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να νιώθεις μόνιμη ικανοποίηση στη ζωή. Η ΑΓΑΠΗ δεν είναι συναίσθημα. Είναι αίσθημα φροντίδας κι ευθύνης, είναι διαρκής επίγνωση και έγνοια για ό,τι και όποιον υπάρχει γύρω μας. Είναι γνήσια ευαισθησία, συμπόνια, αυθεντικότητα. Δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν υποτάσσεται σε κανόνες, είναι αληθινή ελευθερία του πνεύματος και δημιουργικότητα. Η Αγάπη, η Καρδιά, είναι Αλήθεια και Φως. Είναι Απλότητα, Πραότητα, Ταπεινότητα. Είναι Θυσία. «Εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς η, όλον το σώμα σου φωτεινόν έσται» ( κατά Ματθαίον, σ΄, 23). …Πουθενά χωρίς την Καρδιά μας… «Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου, ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου» ( Άσμα Ασμάτων).
Θυμάμαι τους στίχους από ένα ποίημα που είχε γράψει η μητέρα μου πριν φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο: «...Γιατί τα πάντα είναι ψεύτικα σαν χαρτιά, μόνο η αγάπη μένει σφραγίδα στην καρδιά». Η μητέρα μου δεν είχε διαβάσει ούτε 3 είχε ακούσει ποτέ το Άσμα Ασμάτων. Είχε όμως την ίδια αίσθηση για την αγάπη μ’ αυτόν που το εμπνεύστηκε. Ο μήνας Απρίλιoς ας μην έρχεται ποτέ χωρίς την καρδιά του.
