Δεν θα σας μιλήσω για ευσεβείς πόθους ή ρομαντικές ιδέες. Δεν θα ασχοληθώ με το παρελθόν ή το μέλλον.
Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική ούτε οι τυπικότητες. Ας ανοίξουμε τα χαρτιά μας με ειλικρίνεια. Κάθε μέρα είναι ένα σήμερα που μας βρίσκει σκυφτούς, βολεμένους, αδύναμους. Μας απασχολεί τόσο πολύ το χθες και το αύριο μα σήμερα ήταν που έχασα τη δουλειά μου γιατί αρνήθηκα να εργαστώ αμισθί, σήμερα ήταν που αναρωτήθηκα γιατί προτιμούμε να ελιχτούμε στο σύστημα αντί να το πλάσουμε όπως εμείς ονειρευόμαστε; Δικός μας είναι τώρα τούτος ο κόσμος.
Απέτυχαν οι πατεράδες ή οι μανάδες μας, κι είναι σειρά μας τ’ ακούτε; Είμαστε στην πρώτη γραμμή κι είτε θα μας δώσουν μια να χαθούμε στον χρόνο είτε θα κάνουμε τα χέρια μας φτερά κι ως αετοί θα δούμε από ψηλά τον κόσμο. Πριν οι γονείς μας επιλέξουν το όνομα που θα έχουμε ή την θρησκεία μας, πριν οι βαθμοί μας στο σχολειό καθορίσουν τις σπουδές μας και πριν οι σπουδές μας δημιουργήσουν την εικόνα μας, πριν το μεταπτυχιακό μας δώσει περισσότερη δύναμη και το διδακτορικό μας φουσκώσει από περηφάνια, πριν ντύσουμε το πρόσωπο μας με χαμογέλα για να ευχαριστήσουμε ανωτέρους και το κορμί μας με ακριβά υφάσματα για την αποδοχή, πριν λυγίσουμε τα γόνατα μπρος στο βόλεμα ή ακόμη και μέσα στην εξουσία σηκώσουμε το μαστίγιο για επιβολή, πριν συμβιβαστούμε σ’ όσα δείχνουν καθορισμένα, πριν παραιτηθούμε στην υποτιθέμενη ανάγκη για επιβίωση, να θυμάστε πως το όνομα μας είναι ένα, ένας είναι ο τίτλος μας, η σπουδή μας, η αρχή μας, το ρούχο κι εικόνα μας … είμαστε άνθρωποι κι έχουμε ευθύνη να τρυπώσουμε το χέρι στην ιστορία ώστε να ποτίσει λιγάκι θάρρος, να πετάξουμε τα μάτια μας έξω και να τα χώσουμε μέσα στην ευθύνη της αληθείας που μας περιμένει στην γωνία να μας χαστουκίσει.
Ίσως τότε να ξεκινήσουμε να βλέπουμε πραγματικά. Έχουμε ευθύνη κύριοι, μ’ ακούτε; Ευθύνη να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, να μην μας ενδιαφέρει απλώς ο δικός μας μικρός κόσμος αλλά εκείνος που είναι εκεί έξω και αφορά όλους . Φοβάστε να πάρετε με μια ανάσα τις διδαχές των ανθρώπων που πάλεψαν σκληρά για να είμαστε σήμερα εμείς εδώ και να μπορούμε το λιθαράκι που έβαλαν να το χτίσουμε πύργο τεράστιο να μην μπορεί κάνεις να ελέγχει την σκέψη ή τις επιθυμίες μας, ούτε να μας δείχνει με βρώμικο δάχτυλο τι είναι σωστό και τι λάθος.
Μπορώ να σας γράψω για τον ερώτα, τη μέθη, τα ταξίδια, τις μουσικές και τους χορούς, το θέατρο, την μαγεία και το κρασί μα αν εμείς οι άνθρωποι δεν καταλάβουμε πως χωρίς ελευθερία, χωρίς αλήθεια και πυγμή, χωρίς αυθεντικότητα συνεργασίας, χωρίς ούτε ένα ρίσκο, σκεφτείτε το, καμία ελπίδα δεν έχουμε. Καταλάβετε πως εάν δεν πάρουμε αγκαλιά τους εαυτούς μας και δεν δώσουμε το χέρι στο γείτονα ή το συγγενή, εάν δεν πάψουμε να νταντεύουμε το παΐδι που μέσα μας ακόμη κοιμάται στην κούνια, εάν δεν σηκώσουμε το κορμί μας μπροστά στους τοίχους του συστήματος να πάρουμε φορά, να τους κουτουλήσουμε χίλια κομμάτια να γίνουν, εάν δεν καθαρίσουμε το πρόσωπο μας από των γονιών μας τα πρέπει και τα μη, εάν δεν τους πούμε δυνατά και απόλυτα να μην φοβούνται, είναι η δική μας σειρά τώρα… εάν όλα τούτα δεν τα κάνουμε κύριοι, σας ορκίζομαι πως οι έρωτες θα γίνονται κάθε φορά φωτιά και θα μας καίνε, η μέθη θα βρίσκεται σ’ ανάγκη κι όχι απόλαυση, τα ταξίδια θα βλέπουμε άλλους να τα κάνουν, οι μουσικές θα γίνουν βουητό, τους χορούς να τους ρίχνουμε με ξυλοπόδαρα, η μαγεία θα κρυφτεί στα βιβλία και το θέατρο που ξέρετε θα γίνει η ζωή μας με την πραγματικότητα να κάνει διακοπές σ’ άλλους αιώνες. Σας οικίζομαι, κύριοι, είμαστε κάτι καλύτερο από αυτό.
Λεγόμαστε άνθρωποι και μπορούμε να ουρλιάξουμε για τα δικαιώματα μας, να δώσουμε κουράγιο σ’ εκείνους που θέλουν να παλέψουν για αυτά, να αφήσουμε την ψυχή μας ελεύθερη να επιλέξει τον προορισμό της, μπορούμε μ’ ακούτε; Σήμερα, κι ας μην έγινε χθες, κι ας έρθει αύριο η συντέλεια του κόσμου, σήμερα που μπορώ να κοιμηθώ με το αληθινό μου χαμόγελο αφού σας τα’ πα όλα αυτά κι αφού στο επόμενο αύριο θα είμαι κάπου εκεί έξω να ελπίζω πως δεν είμαι η μονή που θα κοιτά τον κόσμο με μάτια κλειστά κι ανοιχτά συναισθήματα.
