Μου λένε πολλοί, γιατί δεν πιστεύω... σε αυτούς τους αόρατους θεούς, που κατά τα άλλα πολύ σέβομαι.
Πώς γίνεται να σέβεσαι, ενώ δεν πιστεύεις; Τους σέβομαι, γιατί είναι πολύ αυτοί που τους πιστεύουν, νιώθουν καλά με την ύπαρξη τους. Όταν, λοιπόν, η απάντησή μου στο που πιστεύω, είναι πιστεύω στον άνθρωπο, γελάω και παράλληλα λυπάμαι με τις αντιδράσεις. Πιστεύω τόσο πολύ στη δύναμη του ανθρώπου, ίσως, όσο τίποτα.
Ο άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να καταστρέψει τα πάντα και να δημιουργήσει τα πάντα, αρκεί να το πιστέψει, όχι να το θελήσει. Όλοι θέλουν να προσφέρουν, ξέρουν, ότι θα νιώσουν σημαντικοί, αλλά οι πιο πολύ πιστεύουν, ότι δεν θα αλλάξει και κάτι.
Σκέψου πως θα ήταν ο κόσμος, αν αυτός ο κόσμος πίστευε στον εαυτό του και στους γύρω του. Χιλιάδες παραδείγματα, στην καθημερινότητα, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην πολιτική. Αν όλοι αγαπούσαν και πίστευαν τη δουλειά τους, αν πίστευαν στη φιλία, στον έρωτα, στην οικογένεια, στην προσφορά για το κοινό καλό, οι άνθρωποι δεν θα ήταν μαριονέτες και έρμαια των συνθηκών που βιώνουν.
Οι άνθρωποι είναι οι πρωταγωνιστές στη δική τους ζωή, στη ζωή που οι ίδιοι μπορούν να επιλέξουν. Και αυτή η επιλογή δίνει στον άνθρωπο αυτή την τόσο μεγάλη δύναμη, που μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του και στη συνέχεια τη στάση που θα έχουν οι γύρω του, αλλά και την πραγματικότητα που ζει. Αρκεί να πιστέψει στην αλλαγή... Δεν έχει σημασία ποιος θα κάνει την αρχή, σημασία έχει ποιος θα καταφέρει να ξεπεράσει τον εαυτό του, να κρατήσει όσα καλά του έμαθαν, να αφήσει απαλά πίσω του, όσα δεν τον βοηθούν και να δημιουργήσει τη δική του πραγματικότητα.
Με αγάπη σε όλους τους συναδέλφους που γνώρισα και θα γνωρίσω, γιατί μαζί πορευόμαστε
