“The whole world is a series of miracles but we are so used to them we call them ordinary things.” By H .C. Andersen
“Ολάκερος ο κόσμος είναι μία ακολουθία θαυμάτων αλλά έχουμε τόσο συνηθίσει σε αυτά, αποκαλώντας τα καθημερινά κοινότυπα γεγονότα.» Χανς Κρίστιαν Αντερσεν
Πόση αλήθεια και πόση υπερβολή αν θες ,κρύβεται μέσα σε αυτήν την φράση? Μυριάδες πλήθη κινούνται προς μια κατεύθυνση ίσως δουλειά ίσως υποχρεώσεις της ημέρας δίχως να αλλάξουν βλέμμα ή ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο . Ναι, είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Μήπως έτσι δεν καταντήσαμε μέσα στο ίδιο το σπίτι με τους δικούς μας ανθρώπους? Παρακινημένοι από την εγωκεντρική τάση να εστιάζουμε στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα, καταλήξαμε έρμαια δανεικών αναγκών. Συγχέουμε την αλήθεια με την αληθοφάνεια, την αγάπη με την αναγκαία συμβίωση, τον έρωτα με την επιβεβαίωση τρίτων, τον αγώνα να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας με υλιστικό κυνήγι μαγισσών…
Η καθημερινότητα μας τόσο άδεια και ανούσια και όμως φορτωμένη με το σαμάρι του άγχους, της στενοχώριας, της αρνητικής σκέψης. Όλα αυτά οδηγούν σε ουτοπικές λύσεις Κατευνάζοντας τα άγρια, ανήμερα θέλω και πάθη μας .Για πόσο ακόμα? Καθώς πέφτει η νύχτα και μένουμε μόνοι μακριά από το συμβατό της κοινωνικής υπερβολής , ερχόμαστε αντιμέτωποι με το προσωπικό μας θηρίο. Αν αυτός ο πόλεμος ήταν αληθινός, τα κορμιά μας θα έπεφταν ματωμένα από τα γαμψά νύχια της αγκαλιάς αυτής που ντρεπόμαστε τόσο να ζητήσουμε. Προτιμάμε να γινόμαστε επαίτες σε ψεύτικα λόγια και υποσχέσεις. Επιλέγουμε οι ίδιοι μας έναν τέτοιο τρόπο ζωής σα να νιώθουμε ανίσχυροι, σα να φοβόμαστε να εκπληρώσουμε τις επιθυμίες μας μη τυχόν ξεφύγουμε από τη στειρωμένη μάζα και δεν αντέξουμε την προσποιητή μοναχικότητα. Δεν είμαστε όμως ήδη αυτό που αποφεύγουμε? Μονάδες δέσμιες δίχως ταυτότητα Αληθινή.
Εχουμε παραβλέψει τη δύναμη που εσωκλείει ένα χάδι ,ένα άγγιγμα ,ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο. Ξημερωνόμαστε σε δυσοίωνες σκέψεις με σκυμμένο κεφάλι . Πέφτει η νύχτα και παρακολουθώ τις Πλειάδες. Μοιράζομαι αυτήν την στιγμή με την κόρη μου δίχως να μιλώ, απλώς της δείχνω… μη χαθεί η στιγμή και την αποτυπώνω. Και τότε γυρνάει και μου απλώνει τα χεράκια της, -Μαμά σε αγαπώ μέχρι το τελευταίο αστεράκι. Μεγάλωσα κι εγώ. Άργησα να κατανοήσω την αξία της στιγμής και τώρα μόλις κατάλαβα ποια θαύματα περιγράφει ο παραμυθοποιός.
