Είναι ξεκάθαρο πως την περίοδο που διανύουμε,  το δίλημμα «δεξιά ή αριστερά», και πιο συγκεκριμένα σε ό,τι αφορά τις ακραίες τους εκδοχές, είναι ανεπίκαιρο. Ειδικά όταν ο «εχθρός» είναι αόρατος, και όχι ταξικός, όπως ο κορωνοϊός.

Πέτρος Πιερράκος | 19/05/20

Η ελληνική περίπτωση εγκωμιάστηκε, ως παράδειγμα προς μίμηση για τον τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Επίσης είναι φανερό πως η παρούσα κατάσταση δεν προσφέρεται για εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων και η εμμονή στην καλλιέργεια ζοφερών οικονομικά σεναρίων, που αποσκοπούν στη δημιουργία αντιδράσεων στο εσωτερικό της χώρας,  δεν θα ήταν ωφέλιμη τακτική δημοσκοπικά για όποιον την ευαγγελίζεται. Πόσο πιθανό είναι μια νέα οικονομική ύφεση λόγω κορωνοϊού να δημιουργήσει ένα κίνημα νεοαγανακτισμένων; Στο εν λόγω ερώτημα δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Αξίζει παρ’ όλα αυτά να επισημανθούν  δύο μαθήματα-συμπεράσματα που αντλήσαμε σαν λαός από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και είναι αρκετά διαφωτιστικά ως προς τις κοινωνικές τάσεις που διαμορφώνονται. Το πρώτο μάθημα αφορά  τις προσδοκίες της Ελλάδας  από τους Ευρωπαίους εταίρους της. Η ελληνική κοινωνία εμπέδωσε πλέον ότι μπορεί να περιμένει οικονομική βοήθεια από την Ευρώπη, με όρους και προϋποθέσεις,  αλλά όχι ανιδιοτελή διάσωση. Το δεύτερο μάθημα έχει να κάνει με τους εσωτερικούς πολιτικούς μύθους της χώρας μας και αυτό ειναι ότι κανένας ηγέτης δεν έχει την ιδιότητα του ‘’μάγου’’. 

 Ο μέσος Έλληνας διακατέχεται από περισσότερο ρεαλισμό συγκριτικά με το παρελθόν. Η οικονομική σχέση της χώρας μας με το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης,  πέρασε από τα στάδια της  αμφισβήτησης, της δαιμονοποίησης και της παρ’ ολίγον ρήξης, μέχρι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη προς αυτό. Το διάστημα της εξάπλωσης του κορωνοϊού στην Ελλάδα, έπεται μιας περιόδου στη διάρκεια της οποίας είχε ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται ένα φιλικό κλίμα προς τις επενδύσεις, την επιχειρηματικότητα και την τεχνολογία. Μπορεί όμως μια φιλελεύθερη κυβέρνηση που ταυτίζεται με την ιδιωτική πρωτοβουλία να θέσει, για όσο χρειαστεί,  το δημόσιο συμφέρον ως εθνική προτεραιότητα;  Ένα από τα παράδοξα που σκαρώνει η ίδια η ιστορία, και το οποίο επιβεβαιώνει την άμβλυνση των αντιθέσεων μεταξύ «δεξιάς και αριστεράς», αποκαλύφθηκε με αφορμή την πρόσφατη καραντίνα. Το εν λόγω παράδοξο είναι το εξής:  μια κεντροδεξιά κυβέρνηση δείχνει ένα κοινωνικά ευαίσθητο προφίλ, το οποίο συνδεόταν εγγενώς με μια αριστερόστροφη θεώρηση για τον τρόπο άσκησης της πολιτικής. Διαφαίνεται πλέον πως η περαιτέρω παρέμβαση στην οικονομία, στο άμεσο μέλλον, είναι μονόδρομος, γεγονός το οποίο έχει γίνει ήδη κατανοητό από την παρούσα κυβέρνηση, η οποία λαμβάνει εμπράκτως τα αναγκαία μέτρα κοινωνικής στήριξης.     

 Η διαμόρφωση μιας κεντρομόλου ψηφοφορικής τάσης  καθίσταται πιθανότερη από την προσκόλληση των πολιτών σε ακραίες εναλλακτικές προτάσεις. Εδώ και καιρό, η ψύχραιμη ρητορική στο ελληνικό κοινοβούλιο κερδίζει έδαφος έναντι της ακραίας, η οποία βασίλεψε για πολλά χρόνια στην εγχώρια πολιτική σκηνή και η οποία παρότι υποσχόταν πολλά, υλοποίησε  ελάχιστα. Οι μεγαλοστομίες και οι ρητορικές  εξάρσεις έχουν παραχωρήσει,  για την ώρα, τη θέση τους σε εναν πολιτικό λόγο ηπιότερο και πρακτικότερο. Οι εκφραστές  φυγόκεντρων και ακραίων τάσεων εκατέρωθεν έχουν αποτύχει να προτείνουν πολιτικά εφαρμόσιμες και οικονομικά βιώσιμες λύσεις για τη χώρα μας. Μήπως ο κορωνοϊός θα αποτελέσει τελικά τη χαριστική βολή των «άκρων» ;