Τό Διεθνές Δίκαιο είναι ιδιαίτερος καί ιδιόμορφος κλάδος τού Δικαίου.
Κωνσταντίνος Αντωνάκης | 29/11/19 - 17.30
Τήν στιγμή πού η κυριαρχία τών Χωρών-Κρατών τίθεται σέ αμφισβήτηση από κάποιους θεωρητικούς, πολιτικούς καί κέντρα ισχύος, τό Διεθνές Δίκαιο δέν μπορεί νά γίνει κατανοητό παρά ως σύνολο κανόνων δικαίου οι οποίοι έχουν ισχύ μόνο κατά τό μέτρο τής αυτοδεσμεύσεως τών επί μέρους χωρών
Πηγές τού Διεθνούς Δικαίου ορίζονται από τήν επιστήμη καί τήν θεωρία οι διεθνείς συνθήκες καί οι αποφάσεις τής Γενικής Συνελεύσεως καί τού Συμβουλίου Ασφαλείας τού Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών καθώς καί τό Διεθνές Εθιμο.
Η λειτουργία όμως τού Διεθνούς Δικαίου απαιτεί, ως είπα, τήν συμμόρφωση, τήν αυτοδέσμευση τών Κρατών.
Η πραγματικότητα η οποία κινείται εξελικτικά στήν πορεία τού χρόνου δέν έχει γίνει συνολικά αισθητή στήν παγκόσμια συνείδηση.
Η θεωρία τού δικαίου καί η επιστήμη τών διεθνών σχέσεων δέν έχουν επαρκώς τονίσει πώς τό Διεθνές Δίκαιο σήμερα δέν είναι τό ίδιο μέ αυτό πού ήταν μέχρι τά τέλη τού προηγουμένου Αιώνα.
Η διάπλαση τού Διεθνούς Δικαίου αποδεικνύεται από τά γεγονότα.
Από τούς βομβαρδισμούς τής Σερβίας μέχρι τίς τωρινές αναταράξεις στήν Μέση Ανατολή, η πρακτική διευθετεί τίς ισορροπίες καί όχι οι διεθνείς κανόνες.
Δέν δόθηκε καμία συγκατάθεση από τόν ΟΗΕ γιά τούς βομβαρδισμούς στήν Σερβία καί τήν επέμβαση στό Ιρακ.
Από τό 2008 μέ τήν είσοδο τής Ρωσσίας στήν Γεωργία άρχισε νέα εποχή πιό έντονων μονομερών ενεργειών χωρίς ρητή διεθνή νομιμοποίηση.
Η προσάρτηση μετά από δημοψήφισμα τής Κριμαίας στήν Ρωσσία τό 2014 διεμόρφωσε πλαίσιο αντλήσεως νομιμοποιητικών τίτλων όχι από τό γραπτό η εθιμικό δίκαιο αλλά από τήν πρόδηλη λαική βούληση.
Διπλωματικές κινήσεις όπως η μετάθεση μετά από προεδρική απόφαση τού Προέδρου κυρίου Trump τής Αμερικανικής Πρεσβείας στό Κράτος τού Ισραήλ από τό Τελ-Αβιβ στήν Ιερουσαλήμ, η από τήν Αμερικανική Διοίκηση τού Προέδρου κυρίου Donald John Trump αναγνώριση τής κυριαρχίας τού Εβραικού Κράτους στά υψίπεδα τού Γκολάν καί στίς περιοχές τής Δυτικής Οχθης είναι παραδείγματα κατισχύσεως τής ιστορικότητος καί τής ιστορικής δικαίας αντιλήψεως κατά τήν διαμόρφωση τής διεθνούς συμπεριφοράς.
Η διαρκής διάπλαση τού Διεθνούς Δικαίου από τό 1999 δυνάμει ιδιαιτέρων αντιλήψεων καί ιστορικών κινήτρων είναι άκρως σημαντική γιά τόν ορισμό τής Εθνικής Ασφαλείας κάθε χώρας.
Η καταφυγή στήν περί Διεθνούς Δικαίου επιχειρηματολογία γίνεται πλέον γραφική εφόσον τό μέχρι τώρα Διεθνές Δίκαιο είναι αναχρονιστικό, παλαιομοδίτικο.
Χρειάζονται τολμηρές αποφάσεις από όσους έχουν τήν ευθύνη νά ορίζουν τήν ζωή τών λαών τους.
Είναι απαραίτητη η σωστή διάγνωση από κάθε λαό τού ποιός είναι ικανός νά ηγηθεί καί νά ορίσει τίς τύχες τών συμπολιτών του.
Τό Διεθνές Δίκαιο διαπλάθεται, οι κανόνες του καί η μεθοδοι ερμηνείας του δέν είναι πιά οι ίδοι.
Οι κίνδυνοι πού η Ελλάδα αντιμετωπίζει προέρχονται από τήν Τουρκία καί τίς μεταναστευτικές ορδές.
Η Εθνική Ασφάλεια τής Ελλάδος θέλει ισχυρές τίς βουλήσεις τών πολιτών καί τών πολιτικών ηγετών.
Προσοχή, η Διεθνής Νομιμότητα δέν εδράζεται σέ διαμοφομένους κανόνες.
Ας είμαστε έτοιμοι γιά τό ο,τιδήποτε!
