Από εκεί που η συμφωνία του 2020 για τη μερική οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο παρουσιαζόταν ως διπλωματικός θρίαμβος απέναντι στο τουρκολιβυκό μνημόνιο, σήμερα προκύπτει ένα εμφανές πισωγύρισμα.
Γράφει ο Σάββας Παυλίδης στο EPIKAIRA.GR
Η αποστολή ρηματικής διακοίνωσης από την Αίγυπτο προς την ελληνική πρεσβεία στο Κάιρο στις 8 Ιουλίου, με την οποία το Κάιρο αμφισβητεί τον ελληνικό Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό και τη μέση γραμμή για την ΑΟΖ, φέρνει στην επιφάνεια όχι μόνο βαθύτερες γεωπολιτικές διαφωνίες αλλά και μια νέα κρίση στη φαινομενικά σταθερή συμμαχία Αθήνας-Καΐρου.
Πρακτικά, πρόκειται για δεύτερο μέτωπο στη Μεσόγειο, μετά τη Λιβύη, που αμφισβητεί εμπράκτως τις ελληνικές διεκδικήσεις, προκαλώντας πλήγμα στο αφήγημα της κυβέρνησης περί επιτυχημένης εξωτερικής πολιτικής.
Η διαφωνία δεν είναι νέα. Ήταν και τότε γνωστό πως η Αίγυπτος δεν αναγνωρίζει πλήρη επήρεια σε νησιά όπως το Καστελλόριζο και ζητά προσαρμογές στη μέση γραμμή. Όμως, το γεγονός ότι μετά από πέντε χρόνια δεν έχει σημειωθεί πρόοδος και, αντιθέτως, η συνεργασία υπονομεύεται μέσω διαρροών, δικαστικών κινήσεων και έμμεσων πιέσεων (όπως η υπόθεση της Μονής Σινά), καταδεικνύει ότι το διπλωματικό έδαφος έχει πλέον αλλάξει εις βάρος της Ελλάδας.
Η νέα αυτή πραγματικότητα προκαλεί έντονο προβληματισμό στο ΥΠΕΞ, ιδίως μετά τη διαρροή της διακοίνωσης λίγες ώρες μετά τη συνάντηση του Γιώργου Γεραπετρίτη με τον Αιγύπτιο ομόλογου του, Μπαντρ Αμπντελατί. Μία συνάντηση που παρουσιαζόταν επικοινωνιακά ως θετική και με ενιαία γραμμή.
Η αμηχανία ήταν εμφανής και από τις δηλώσεις της εκπροσώπου του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, που επιχείρησε να υποβαθμίσει τη σημασία του εγγράφου, κάνοντάς λόγο για «αναμενόμενη διπλωματική διαδικασία».
Ωστόσο, όσο η πραγματικότητα διαψεύδει τη “ρόδινη” εικόνα, τόσο μεγαλώνει η εσωτερική πίεση. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο εκφράζονται ανοιχτά πια αιχμές για τον χειρισμό της υπόθεσης, με το πρόσωπο του Γιώργου Γεραπετρίτη να δέχεται την περισσότερη εσωκομματική κριτική. Κυβερνητικά στελέχη επισημαίνουν ότι η εικόνα διάστασης απόψεων με σημαντικούς περιφερειακούς συμμάχους πλήττει το προφίλ του πρωθυπουργού στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Ένα αντικείμενο το οποίο μέχρι πρότινος θεωρούνταν “δυνατό χαρτί” της κυβέρνησης Μητσοτάκη κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας της.
Επιπλέον, το φιάσκο με την Αίγυπτο ανατροφοδοτεί την εσωκομματική γκρίνια και τις διαρροές, καθώς αρκετοί βουλευτές της ΝΔ θεωρούν ότι η επικοινωνιακή διαχείριση δεν μπορεί πλέον να καλύψει τα αδιέξοδα που δημιουργούνται στη στρατηγική των διεθνών συμμαχιών.
