Ποιος άραγε θα μπορούσε να προβλέψει αυτό το 'κακό' για τις οικονομίες των κρατών που επλήγησαν από τον Κορωνοϊό σε παγκόσμια κλίμακα;

Χρήστος Φιλίππου | 12/05/20

Εμείς είδαμε όλη αυτή την εξέλιξη, από την έξαρση και την καραντίνα μέχρι την αποκατάσταση προς μια άτυπη κανονικότητα, ως μέλος της Ε.Ε.. Μιλάμε για μια ελεύθερη οικονομία σε ένα περιβάλλον 'ασφάλειας' από διεθνείς οργανισμούς και ή ακόμη και τράπεζες εθνικές ή Κεντρικές. Ας μην ξεχνάμε ότι στην παγκόσμια αγορά υπάρχουν και χειρότερες συνθήκες από αυτή που βιώνουν οι Έλληνες. 

Εδώ βλέπουμε έναν αστάθμητο παράγοντα, εξω-οικονομικό αν μπορώ να πω, ο οποίος καθήλωσε για 40, ή 50 μέρες, ή και παραπάνω, τις αγορές. Παρόλα αυτά φαίνεται πως αντέχουν οι εθνικές οικονομίες τέτοιου τύπου στρεσαρίσματα, στο μέτρο του εφικτού και εξαντλώντας την εικόνα της δικής μας οικονομίας. Η Ε.Ε. όρισε με ακρίβεια κατά την διάρκεια της έξαρσης του ιού τον τρόπο που θα χρηματοδοτήσουν τα κράτη τις τράπεζες και την αγορά, είτε με τις επιδοτήσεις σε εργαζόμενους, επαγγελματίες, επιστήμονες ή καλλιτέχνες, είτε σε δάνεια ενδεχομένως ευνοϊκά προς ομίλους συμφερόντων. Και ως φαίνεται αποκαθίστανται λίγο λίγο και γοργά γοργά όλοι οι όροι της αγοράς ως να επρόκειτο για αποθεραπεία κάποιος 'περαστικής' νόσου.

Αναφέρω εδώ το μεγάλο στρες των πολιτών ενός σύγχρονου κράτους της Ε.Ε. ότι ενδέχεται η εθνική τους οικονομία να πιάσει πάτο, και μέσα σε τούτο το φαλιμέντο να φαλιρίσουν όλοι, και εμείς και τα παιδιά μας, και πάει λέγοντας.. Ας μην ξεχνάμε δηλαδή εδώ τα μνημόνια που έζησαν οι Έλληνες και άλλοι όμως, ως και η Κύπρος.., το περιβόητο δημοψήφισμα που έγινε 'ναι' και ενώ ήταν 'όχι'..., τους αυτοματισμούς του Συστήματος και των τραπεζών επίσης, και τον κοινωνικό έλεγχο των πολιτών με πολιτικούς εκβιασμούς εντέλει. Και ποιος από μας δεν αναλογίστηκε τότε, σε έναν κάθε άλλο παρά ευρύχωρο λογισμό, τα ιδεολογικά του αντίβαρα. 

Ακόμη παιδεύεται ο καθένας από μας με εκείνο το αειθαλές επιχείρημα της επικινδυνότητας κάποιας επιλογής οικονομικού χαρακτήρα περισσότερο, ή κάποιου άλλου μεταρρυθμιστικού πιο ριζοσπαστικού κοινωνικά μέτρου. Μπαινοβγαίνουμε διαρκώς σε ένα πολιτικό δίλημμα τα τελευταία δέκα χρόνια σίγουρα – για να μην πω παραπάνω -  εάν αντέχει η εθνική μας οικονομία με τη μία ή την άλλη επιλογή... Εάν είμαστε πολύ φτωχοί ή απλοί φτωχοί, για τους οποίους βάζουν πλάτη οι τράπεζες, και ως εκ τούτου εμείς πρέπει ομοίως να κάνουμε για μια απισχνασμένη οικονομία ή για ένα κράτος παρόμοιας οικτρής κατάστασης... 

Φαίνεται πάντως ότι με απλές μεθόδους οι εθνικές οικονομίες θα ξαναβρούν την καθημερινότητά τους.. Το θέμα είναι η καθημερινότητα του πολίτη ωστόσο, πόσο θα αλλάξει από τούτες τις ελεγχόμενες οικονομικές αστάθειες... Θα αλλάξει άραγε;.. Λέω μόνο την ανεργία για παράδειγμα, αν θα την άλλαζε πράγματι αυτή η οικονομική αστάθεια.. Φτάνει αυτό το στρες για να αλλάξει ο προσανατολισμός των κοινωνιών από ένα υπερκαταναλωτικό μοντέλο οικονομίας, το οποίο σαφώς δεσμεύει κέρδη για κάποιους.. και διαιωνίζει μια εργασιακή συνθήκη για άλλους, ακόμη και μια ηθική έναντι του συμπολίτη, ή του συνανθρώπου αν βγούμε από τα στενά όρια ενός κράτους;.. Μήπως χρειαζόμαστε άλλου τύπου 'δεσμεύσεις' για να βγουν οι κοινωνίες από την παρακμή τους;