Ο οικονομικός «πονοκέφαλος» της Γαλλίας
Η συζήτηση για την οικονομική σταθερότητα της Γαλλίας αναζωπυρώθηκε μετά την παρουσίαση ενός αυστηρού προϋπολογισμού λιτότητας από τον Φρανσουά Μπαϊρού, ο οποίος περιλάμβανε περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, κατάργηση αργιών, απολύσεις στο Δημόσιο και φοροελαφρύνσεις στις επιχειρήσεις. Το σχέδιο προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στο κοινοβούλιο και τελικά οδήγησε στην παραίτησή του.
Οι δηλώσεις του Μπαϊρού και του υπουργού Οικονομικών Ερίκ Λόμπαρντ περί ενδεχόμενης προσφυγής της Γαλλίας στο ΔΝΤ προκάλεσαν έντονη συζήτηση, με οικονομολόγους και θεσμικούς παράγοντες να διαψεύδουν ένα τέτοιο σενάριο. Ο Nicolas Véron, αναλυτής του Bruegel, χαρακτήρισε «αβάσιμη» την εκτίμηση περί παρέμβασης του Ταμείου, τονίζοντας ότι η Γαλλία μπορεί να δανείζεται από τις αγορές. Σε περίπτωση ανάγκης, πρώτος πυλώνας στήριξης θα ήταν ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), όχι το ΔΝΤ.
Η επικεφαλής της ΕΚΤ και πρώην διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, διέψευσε επίσης την πιθανότητα προσφυγής, ξεκαθαρίζοντας πως η Γαλλία δεν βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας, αν και χρειάζεται να πειθαρχήσει δημοσιονομικά.
Η Wall Street Journal σημειώνει ότι το ΔΝΤ δεν έχει τα κεφάλαια να διαχειριστεί χώρες του μεγέθους της Γαλλίας, των οποίων το χρέος υπερβαίνει τα 3 τρισεκατομμύρια δολάρια. Επίσης, από πολιτική άποψη, είναι απίθανο το Παρίσι να αποδεχθεί τα σκληρά προγράμματα λιτότητας που συνοδεύουν συνήθως μια τέτοια βοήθεια.
Οικονομικά και πολιτικά, η Γαλλία παραμένει μεν υπό πίεση, αλλά απέχει πολύ από ένα σενάριο τύπου «ελληνικής κρίσης».
