Πάντα μου τραβούσαν την προσοχή τα εγκαταλελειμενα κτήρια πάντως είδους, μαγαζιά, δημόσια κτήρια, σπίτια, ειδικά τα σπίτια.
Φωτεινή Μηνα | 22/04/20
Τα κοιτώ να είναι αφημένα στη φθορά του χρόνου, με σφαλισμενα τα πορτοπαραθυρα, με σκουριασμενα λουκέτα στις αυλοπορτες και χορταριασμενους κήπους που το μόνο είδος ζωής είναι κάποια αδεσποτη γάτα που έχει βρει καταφύγιο. Υπάρχουν ακόμα και σπίτια που λείπουν τα πορτοπαραθυρα και χάσκουν κενά σαν άδεια στόματα, οι τοίχοι μισογκρεμισμενοι και η σκεπή λήψη, ο αέρας σ'αυτα τα κτίσματα του χθες ακούγεται πάντα αλλιώτικος, σαν θρήνος, σαν μοιρολόι χαμένων ζώων, άλλων εποχών, άλλων χρόνων, χαμένων και δίχως επιστροφή.
Πάντα κοντοστεκομαι μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα και αναρωτιεμαι, άραγε τι άνθρωποι ζούσαν σ' αυτό το σπίτι; πλούσιοι; φτωχοί; οικογένεια; κάποιος άντρας μόνος; που ίσως δεχόταν που και που την συντροφιά του ή επισκέψεις φίλων; κάποια γυναίκα μόνη; ξεχασμένη στις σκέψεις τις και τα χαμένα όνειρα της για κάποιον έρωτα; που έφυγε η που δεν ήρθε ποτέ, αυτοί που κατοικούσαν μέσα του, πως ζούσαν; ήταν χαρούμενοι άραγε; ήταν ευτυχισμένοι; να έκαναν άραγε τραπέζια γιορτινά; φιλικά; βεγγερες, αραβωνιασματα, γαμήλια δείπνα; πως να ήταν η καθημερινότητα τους; έντονη, περιπετειώδης; απλή, ήσυχη; πλούσια, φτωχικη; με αγάπη η χωρίς; τι ενδύματα να φορούσαν αραγε; ποιας εποχής να ήταν το κτίσμα; Και κοιτώντας το για ώρα και αναρωτουμενη όλα αυτά, νοιώθω να μπαίνω σε μια άλλη διάσταση και να βλέπω τη ζωή των νοικοκυριών του εγκαταλελειμενου.
Το σπίτι ως δια μαγείας γυρίζει πίσω στον χρόνο, στην τότε του μορφή, όταν υπήρχαν μέσα άνθρωποι και το φρόντιζαν, το αγαπούσαν, το ζούσαν κι ακούγονται φωνές και γέλια και πειράγματα και μουσική από κάποιο πιάνο και τραγούδια, έρχονται εξαισιες μυρωδιές από εδέσματα και γλύκα, ακούγονται ήχοι από τσουγκρισματα και ευχές, ίσως να έπεσα σε κάποια εξαιρετική στιγμή, σε μια γιορτή, σε κάποια επέτειο, τα φώτα είναι όλα αναμμένα και τις κουρτίνες στα ανοιχτά παράθυρα τις κουνάει ένα απαλό μαγιάτικο αερακι και μοιάζουν με αέρινες χορεύτριες που λικνίζονται απαλά με τη συνοδεία της μουσικής και τα λουλούδια στον φροντισμένο κήπο μοσχοβολουν με αρώματα που σε μεθανε..... Και η γιορτή τελείωσε!
Οι άνθρωποι αυτού του σπιτιού έχουν χαθεί από χρόνια, το σπίτι ξαναγυρίζει στην τωρινή του μορφή, τα λουλούδια έχουν χαθεί από τον κήπο. Και εγώ συνεχίζω τον δρόμο μου. Ως το επόμενο εγκαταλελειμενο, ως την επόμενη στάση μπροστά του, ως το επόμενο φανταστικό ταξίδι μου.
