Η ιστορία της μικρής Αναστασίας 

Αθηνά Γκουσκου | 03/04/20 

Ήταν μόλις,2,5 χρονών. Όταν επισκέφτηκε το γιατρό.

Μια μαγνητική, είπε ο γιατρός να αποκλείσουμε το ένα της χιλίοις

Όμως ήταν εκείνο το… Ένα .

Κόμπος, μούδιασμα στο μυαλό στα άκρα.

Ο γιατρός για λίγο χάνει την φωνή του, μυελοβλάστωμα ψελλίζει.

Βιωσιμότητα. 5% στην Ελλάδα.

Ελπίδα το εξωτερικό.

Έτσι η μικρή, έφυγε για το εξωτερικό.

Στο αεροδρόμιο θυμάμαι την αγκαλιά της με κείνα τα μικρά χεράκια που με αγκάλιασαν δυνατά με σιγουριά και υπόσχεση ότι θα γυρίσει.

Μετά από 5 χρόνια αγώνα και αγωνίας…. γύρισε.

Ο πραγματικός όμως αγώνας ξεκίνησε λίγο αργότερα ,όταν η μικρή έπρεπε να πάει στο σχολειό...

 Η αρρώστια άφησε εμφανή την σφραγίδα της ,στην κίνηση της. Προσπαθεί να βρει την ισορροπία της.. .Το σωματάκι της μεγαλώνει πιο γρήγορα από την επούλωση της περιπέτειας της ,με αποτέλεσμα να πέφτει πολύ συχνά κάτω και με το ίδιο πείσμα όμως να ξανασηκώνεται.

Η μικρή διαφέρει από αυτό που είναι τα άλλα παιδάκια.

Ποίος νοιάζεται για τον αγώνα της να ζήσει ;

Ποιος νοιάζεται για την μικρή περιφανή ψυχούλα, την χιλιοτρυπημένη από τις ενέσεις, τις χημειοθεραπείες …και τώρα κι απ τους ανθρώπους.

Ακόμα θυμάμαι εκείνη την κούκλα χωρίς μαλάκια που την είχε αχώριστη φιλενάδα μιας και ήταν η προέκταση της εικόνας της .

Πολλές φορές ρωτούσε την μητέρα της.....

-Μαμά τι έχει το κεφάλι σου και βγάζει τρίχες;

Το σχολείο δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν μπορούσαν να καταλάβουν.

Όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο πιο σκληρά, τόσο πιο δύσκολα. Στο γυμνάσιο άρχισαν τα πρώτα κρυφά γέλια, τα πειράγματα και λίγο μετά τα σπρωξίματα.

Αυτή προσπερνούσε με την ταχύτητα ενός παιδιού που θέλει να τρέξει για να αναπληρώσει το χρόνο που  έχασε.Ξέρει να συγχωρεί για να μην κάνει κανένα να πονέσει έστω και λίγο. Άλλωστε ξέρει τι θα πεί πόνος.

Ο καιρός κυλούσε δύσκολα ,εφιάλτης. Τα πειράγματα μεγαλύτερα. Στην προσευχή καθόταν πίσω._ πίσω και μόνη, με την σάκα πάντα να βαραίνει την πλατούλα της. Τι θα γινόταν αν έπεφτε η σάκα ξανά στα χέρια τους ;

 Την τελευταία φορά χρειάστηκε να πάρει καινούργια

Κάποιες φορές στα διαλείμματα τα σπρωξίματα ήταν τόσο δυνατά που την άλλη μέρα πονούσε και δεν πήγαινε σχολείο.

Η μοναδική φίλη που είχε, σταμάτησε να της λέει καλημέρα, τα παιδιά άρχισαν να κοροϊδεύουν και αυτή, που της μιλούσε.

Δεν άντεχε άλλο. Δεν καταλάβαινε το γιατί.;

Πήρε ένα κομμάτι χαρτί και με τα χεράκια της ζωγράφισε  στην μια πλευρά μια ομάδα παιδιών και από πάνω έγραψε η ΚΟΡΟΙΔΙΑ και στην άλλη άκρη του χαρτιού ένα κοριτσάκι και από πάνω  έγραψε ΕΓΩ .....

Ας μην αφήσουμε αλλά παιδιά να ζωγραφίζουν πόνο στο χαρτί μόνο και μόνο επειδή η ζωή δεν τους χάρισε τα δεδομένα για τους περισσότερους από μας. Τα παιδιά πρέπει να ζωγραφίζουν με χαρούμενα  χρώματα.

Ας τους δείξουμε ΠΩΣ, εμείς οι μεγάλοι.

Ας ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με τα παιδιά μας να τους εξηγήσουμε. ΟΤΙ...

Στα παιδιά που έχουν παλέψει με το θάνατο και τον νίκησαν,  αξίζει ο ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ , Η ΑΓΑΠΗ , ΚΑΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ .