Πριν κάποια χρόνια βρέθηκα με την κόρη μου στο Λονδίνο για ολιγοήμερες διακοπές, δώρο για την επιτυχία της στις εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο.
Βαρβάρα Ταβλαρίδου-Μπακάλη | 10/02/20 - 20.00
Μια μέρα κατεβαίνοντας στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου για πρωϊνό διαπιστώσαμε ότι όλα τα τραπέζια ήταν γεμάτα οπότε ο υπεύθυνος μας οδήγησε σ’ ένα τραπέζι όπου καθόταν ένας ηλικιωμένος κύριος. Ηταν ένας έμπορος απ’ το Ισραήλ που είχε έρθει στην Αγγλία για δουλειές και ταξίδευε μόνος. Μας υποδέχτηκε με προθυμία κι ένα ζεστό χαμόγελο.
Όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις πιάσαμε κουβέντα και μαθαίνοντας ότι είμαστε Ελληνίδες εκδήλωσε με ενθουσιώδη τρόπο την αγάπη του για τη χώρα μας και τον απέραντο θαυμασμό του για την προσφορά της στον πολιτισμό αλλά και τον αγώνα της εναντίον των Ναζί. Στη συνέχεια μας είπε ότι είχε κι αυτός μια κόρη που υπηρετούσε στον ισραηλινό στρατό και ρώτησε αν η δική μου θα υπηρετούσε τη θητεία της πριν ή μετά τις σπουδές της.
Του εξήγησα ότι στην Ελλάδα οι γυναίκες δεν στρατεύονται σε αντίθεση με τη χώρα του όπου η θητεία στο στρατό είναι υποχρεωτική. Και τότε ο μειλίχιος και ευγενής κύριος μεταμορφώθηκε. Το μάτι του άστραψε και μου απάντησε με αυστηρό ύφος ότι η στράτευση των γυναικών δεν συνιστά κανενός είδους καταναγκασμό για τις Ισραηλινές. « ΝΟ, IT’S A HOLY DUTY» πρόσθεσε, δηλαδή είναι ιερό καθήκον απέναντι στην πατρίδα τους.
Κατάλαβα τότε πώς και γιατί οι εξουθενωμένοι απ’ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις υπόλοιπες διώξεις και ταλαιπωρίες αυτοί άνθρωποι , αν και μια χούφτα όλοι κι όλοι σε σχέση με τον εχθρικό πολυπληθή αραβικό περίγυρο , κατάφεραν να στεριώσουν το σημερινό κραταιό κράτος. Γιατί πέρα απ’ την όποια διεθνή πολιτική υποστήριξη και την οικονομική βοήθεια των ομοεθνών τους, αγωνίστηκαν και αγωνίζονται όλοι, άνδρες και γυναίκες με νύχια και με δόντια να διατηρήσουν αλώβητο αυτό που στερήθηκαν για αιώνες ολόκληρους, μια δική τους πατρίδα.
Κι έρχομαι σε μας. Παρά τις ένδοξες παρακαταθήκες των Ελληνίδων στους πολέμους (αρχαία Σπάρτη, 1821, Εθνική Αντίσταση), οι γυναίκες στη χώρα μας ουδέποτε στρατεύονταν. Τα τελευταία όμως χρόνια όλο και περισσότερες επιλέγουν να κάνουν καριέρα είτε στο στρατό είτε στην αστυνομία όπου κατά κανόνα διαπρέπουν αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι το φύλο τους δεν τις εμποδίζει σε τίποτε σε σχέση με τους άρρενες συναδέλφους τους, όπως άλλωστε συμβαίνει σ’ όλους τους τομείς ( επιστήμες, τέχνες, πολιτική κλπ).
Διερωτώμαι λοιπόν εύλογα νομίζω: Γιατί να μην υπηρετούν κι οι Ελληνίδες στο στρατό; Ισως όχι στην πρώτη γραμμή, μπορούν όμως κάλλιστα να καλύπτουν τις εξίσου σημαντικές ανάγκες των μετόπισθεν. Γενικότερα, μια στοιχειώδης στρατιωτική εκπαίδευση πιστεύω θα βοηθούσε τις γυναίκες ν’ αποκτήσουν εκτός από δεξιότητες αυτοάμυνας, περίσσια αυτοπειθαρχία, αυτοπεποίθηση και αυτοκυριαρχία, ιδιότητες πολύτιμες και για την ανατροφή των παιδιών τους.
Καιρός πιστεύω να πάψουν ν’ αποτελούν πρότυπα για τα νέα κορίτσια μόνο τα καλλίγραμμα μοντέλα και οι «καλλιτέχνιδες» των διαφόρων GNTM και ΤΑLENT- SHOW που κατακλύζουν την ελληνική τηλεόραση, αποπροσανατολίζοντας και φουσκώνοντας τα μυαλά με φρούδα όνειρα.
Δυσάρεστη και αιρετική ίσως η πρότασή μου για στράτευση των Ελληνίδων. Γεγονός αναμφισβήτητο όμως ότι η αριθμητική υπεροχή της επιθετικής Τουρκίας αυξάνεται συνεχώς και οι ανάγκες μας σε μάχιμους πολλαπλασιάζονται αλματωδώς. « ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ» λοιπόν. Εξάλλου όπως είπε και ο ηλικιωμένος Ισραηλινός το να υπηρετείς την πατρίδα σου δεν είναι μόνο τιμή
« ΙΤ’ S A HOLY DUTY ».
