Από μικρά μαθαίνουμε πως δεν πρέπει να παίζουμε με τη φωτιά. Κανείς όμως δε μας μαθαίνει πως δεν πρέπει να παίζουμε με τις ζωές των ανθρώπων.
Πέρυσι το καλοκαίρι κάηκε το Μάτι και μαζί του χάθηκαν πολλές ζωές. Δεν εννοώ μόνο τις ζωές των ανθρώπων που τους πρόλαβε η φωτιά, αλλά και εκείνες αυτών που έμειναν πίσω κι έχασαν μαζί με τους ανθρώπους τους την όρεξη για ζωή και την ελπίδα. Δεδομένου ότι κατοικώ στη Νέα Μάκρη, η αλήθεια είναι ότι είχα αρκετούς γνωστούς και φίλους στην περιοχή του Ματιού, καθώς είναι τόσο κοντινές οι περιοχές αυτές που με τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου πηγαίναμε μαζί σχολείο. Κάποιοι θα πουν ότι εντάξει, δεν επηρέαστηκε πολύ η Νέα Μάκρη από αυτό που έγινε, γιατί η φωτιά δεν έφτασε εκεί.
Αυτό που μάλλον κανείς δεν καταλαβαίνει είναι ότι όσοι κατοικούν σε περιοχές που έχουν κοντά βουνά ή δάση, κάθε καλοκαίρι περνούν έναν εφιάλτη περιμένοντας από πού θα έρθει η φωτιά. Κάθε καλοκαίρι θυμάμαι τον εαυτό μου να μένω ξάγρυπνη με τους γονείς μου όταν ξεσπούσαν φωτιές στο Διόνυσο, το Νέο Βουτζά, την Καλλιτεχνούπολη, το Μαραθώνα και το Γραμματικό. Θυμάμαι να βλέπω τη φωτιά από το μπαλκόνι μου και να γεμίζω με νερό κουβάδες για να προστατέψω ό,τι μπορώ. Θυμάμαι να παίρνουμε με μανία τηλέφωνο συγγενείς και φίλους να δούμε αν είναι καλά και αν χρειάζονται βοήθεια.
Θυμάμαι να τρέχω μαζί με όλα τα υπόλοιπα παιδιά της κατασκήνωσης εκεί που μας οδηγούσαν οι ομαδάρχες για να μην πάθουμε κρίση άσθματος από τον πολύ καπνό και τα ασθενοφόρα μαζί με τα πυροσβεστικά να ουρλιάζουν με τις σειρήνες τους. Θυμάμαι να φτιάχνω μια τσάντα με τα απαραίτητα που θα χρειαζόμουν αν έπρεπε να φύγουμε από το σπίτι και να βάζω μέσα και την αγαπημένη μου κούκλα, γιατί θα τη χρειαζόμουν να μου κάνει παρέα αν όλα γίνονταν στάχτη. Αν… Αυτό το αν είναι που με βασανίζει κάθε καλοκαίρι. Και όχι μόνο εμένα.
Αυτό το αν βασανίζει και όσους έχασαν τους ανθρώπους τους από τη μανία της φωτιάς, μιας δύναμης που δεν υπολογίζει τίποτα. Αυτό το αν είναι που σκέφτεται η κόρη που στερήθηκε τον μπαμπά της, ο γιος που στερήθηκε τη μάνα του, οι γονείς που στερήθηκαν τα παιδιά τους, οι παππούδες που στερήθηκαν τα εγγόνια τους και το μισό πλέον ζευγάρι που στερήθηκε το άλλο του μισό. Και πέρα από αυτό το αν, υπάρχει κι ένα γιατί που τους βασανίζει. Η απάντηση στο γιατί δεν είναι μία. Ίσως γιατί ο επιχειρηματίας δε χορταίνει με τίποτα και θέλει να χτίζει σπίτια στερώντας το οξυγόνο στο όνομα του κέρδους.
Ίσως γιατί ο εμπρηστής που υπολόγισε πολύ καλά να βάλει φωτιά στη Νέα Μάκρη στη μέση της νύχτας, ώστε να μην μπορούν να τη σβήσουν αεροπλάνα, αλλά και να μην φτάσει στα σπίτια, πληρώθηκε πολύ καλά γι’αυτή την «εξυπηρέτηση». Ίσως γιατί κανείς δε σκέφτηκε ότι όλοι εκείνοι που θα ξαγρυπνήσουν με το φόβο ότι θα φτάσει τα σπίτια τους η φωτιά, την επόμενη μέρα δε θα μπορούν να λειτουργήσουν ή να ηρεμήσουν. Ίσως γιατί κανείς δε σκέφτεται όλα εκείνα τα παιδάκια που έχουν μεγαλώσει με το φόβο της φωτιάς τόσο έντονα που κάθε φορά που ακούν σειρήνες κλαίνε ασταμάτητα.
Ίσως γιατί οι εφιάλτες που έχουν κολλήσει στο μυαλό μας και παίζουν σε επανάληψη εδώ και χρόνια δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Και τέλος, ίσως γιατί κανείς δε σκέφτεται ότι αυτό που καίγεται είναι το οξυγόνο μας και όσα λεφτά κι αν έχει κάποιος, αυτό δεν μπορεί να το αγοράσει σε βάθος χρόνου. Ο λόγος που επέλεξα το θέμα αυτό δεν είναι επειδή το έχω ζήσει και θα συνεχίσω να το ζω. Αλλά επειδή πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι υπάρχουν κι άλλες οπτικές γωνίες που μπορεί κανείς να αντιληφθεί μια τραγωδία ή έναν φόβο.
Όλοι εκείνοι που μένουν πίσω δυσκολεύονται να ξεπεράσουν ένα τέτοιο γεγονός, διότι έχουν τις αναμνήσεις τους να τους θυμίζουν τι υπήρχε και τι χάθηκε, ένα σπίτι, ένα κατοικίδιο, ένας άνθρωπος… Όταν καταλάβει ο καθένας τι αλυσίδα γεγονότων προκαλείται βάζοντας μια φωτιά, τότε ίσως έχουμε μια ελπίδα να προχωρήσουμε.
