Η επανάσταση του λειωμένου ροδάκινου...
Αφιερωμένο σ’ εκείνους που θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο και σ’ εκείνους που δεν ενδιαφέρονται ν’ αλλάξουν τον κόσμο. (Ξεχάσαμε κανέναν;)
Όσοι νομίζετε ότι ανήκετε στην πρώτη κατηγορία, μπορείτε να σταματήσετε για λίγα λεπτά το τρέξιμο παρακαλώ, όπως σταματάει ο ψαράς το ψάρεμα κι η μοδίστρα τη ραπτομηχανή… Πολυάσχολοι και με ύφος από σοβαρό μέχρι αυστηρό, κάντε ένα διάλειμμα. Και μείνετε, τολμήστε να μείνετε για λίγο μόνοι με τον εαυτό σας. Κοιτάξτε αυτόν τον άγνωστο κι αναρωτηθείτε τι ξέρετε γι’ αυτόν, πόσο γνωρίζετε σε βάθος αυτό το κακόμοιρο πλάσμα που σπαταλάτε ασταμάτητα σε φλύαρες συγκεντρώσεις μέσα σε ντουμάνια (για τα οποία χωρίς αμφιβολία οι καπνοβιομηχανίες αισθάνονται πολύ ευτυχισμένες) επικρίνοντας διαρκώς κάποιους και ρίχνοντας τους την ευθύνη και το ανάθεμα για το χάλι της κοινωνίας, την κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση, καταστάσεις που δικαιολογούν αυτό που λένε οι σοφοί, «γεννιόμαστε στο ανθρώπινο είδος, γινόμαστε άνθρωποι» - αν τελικά αποφασίσουμε να αναπτυχθούμε εσωτερικά, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να ωριμάσουμε.
Ιερός ο σκοπός ν’ αγωνίζεσαι για να καλυτερέψεις τη ζωή των άλλων και τη δική σου. Συνέχισε, αλλά στάσου για μια στιγμή και μπες για λίγο σε άλλη συχνότητα. Στη συχνότητα του εαυτού σου. Αναμφίβολα, αν καταφέρεις κοινωνική δικαιοσύνη για σένα και τους άλλους, τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα. Θα γυρίζετε στο σπίτι εσύ κι ο άντρας ή η γυναίκα σου από ένα λογικό ωράριο, όχι εξουθενωμένοι, θα υπάρχουν αρκετά χρήματα κι οι πιέσεις θα έχουν εξαφανιστεί.
Αν όμως δεν ικανοποιείσαι με τις εύκολες απαντήσεις κι οι επιχρυσωμένες εικόνες δεν κουκουλώνουν το ανήσυχο πνεύμα σου, θ’ αναρωτηθείς: Τότε γιατί ο εύπορος γείτονάς μου σκοτώνεται με τη γυναίκα του, γίνεται ‘λειώμα’ κάθε τόσο από πιοτό ή ναρκωτικά, γελάει και το χαμόγελό του μου θυμίζει παλιάτσο που κρύβει κάτω από το γέλιο το κλάμα; Τι συμβαίνει τελικά, το χρήμα δεν είναι ο θαυματουργός θεός, το ελιξίριο της ζωής, το φάρμακο κάθε δυστυχίας;
Η ευτυχία και η δυστυχία είναι εσωτερικές καταστάσεις. Μπορούν να επηρεαστούν από τις εξωτερικές συνθήκες σε κάποιο βαθμό, διαρκέστερα ή φευγαλέα. Ο άνθρωπος όμως που έχει γνωρίσει καλά τον εαυτό του, τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του, τις ανάγκες και τις φιλοδοξίες του, κι έχει εδραιωθεί γερά μέσα του σε εσωτερική αίσθηση αξίας, αυτός που έχει καλλιεργήσει βαθειά τον εαυτό του και συνεχίζει ν’ αναπτύσσεται, διατηρεί την εσωτερική του ισορροπία σε κάθε περίσταση και είναι πιο αποτελεσματικός στους αγώνες του, προσωπικούς και κοινωνικούς. Δεν αγωνίζεται μ’ ένα κλισέ-ιδανικό αλλαγής του κόσμου, αλλά ζει την κάθε στιγμή σαν επανάσταση, αφυπνισμένος, σε εγρήγορση.
Περπατούσαν μαζί ένας αγωνιστής κι ένας ανθρωπιστής. Ο ανθρωπιστής ήταν σε εγρήγορση και είδε στο πεζοδρόμιο μπροστά τους ένα λειωμένο ροδάκινο. Ο αγωνιστής το κοίταξε επίσης, αλλά δεν το ‘είδε’. Ο άλλος στάθηκε, έβγαλε ένα χαρτομάντιλο, μάζεψε το λειωμένο ροδάκινο και το έριξε σ’ έναν κάδο απορριμάτων. Ο αγωνιστής, που προχωρούσε, γύρισε και του είπε:
«Τι κάνεις εκεί τώρα;»
«Προφυλάσσω τον επόμενο που θα περάσει να μη σπάσει το πόδι του ή σκοτωθεί κιόλας. Δεν θα ’θελες βέβαια να ήσουν στη θέση του και να πάθαινες αυτό που αδιαφορείς αν το πάθει κάποιος άλλος», απάντησε ο ανθρωπιστής.
Έτσι λοιπόν, φίλοι που αγωνίζεστε – και καλά κάνετε και αγωνίζεστε, αν οι αγώνες σας καθοδηγούνται από την κοινή λογική, χωρίς ιδεοληψίες, γιατί πάντα κάτι καλύτερο συμβαίνει στην κοινωνία με τέτοιους αγώνες. Όμως, αν νιώθετε πως μ’ αυτό τον τρόπο εξαντλείτε το χρέος προς τον εαυτό σας και την κοινωνία, πλανιέστε. Η δυστυχία συνεχίζει να φωλιάζει μέσα μας, στο σπίτι μας και γύρω μας, όσο περιφερόμαστε στον κόσμο χωρίς επίγνωση. Όσο προσπερνάμε λειωμένα ροδάκινα αδιάφοροι.
Οι μικρές καθημερινές πράξεις αγάπης είναι η Πραγματική Επανάσταση. Η αγάπη είναι συνεχές δόσιμο, φροντίδα, είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας προσφέρει βαθιά και μόνιμη ικανοποίηση.
Όταν ρώτησαν τον Ιησού ποιος είναι ο Νόμος, η προϋπόθεση της Βασιλείας των Ουρανών, απάντησε: «Να κάνετε στους άλλους όσα θέλετε να κάνουν οι άλλοι σε σας». Υπάρχει κανείς που να μη θέλει να του έχει σκουπίσει κάποιος προηγούμενος από το δρόμο το ροδάκινο- παγίδα;
Κάποτε ρώτησαν τον Γκαίτε ποιο είναι το νόημα, το μυστικό της ζωής, κι εκείνος απάντησε: «Αυτό που κάνουν τα φυτά ασυνείδητα, κάν’ το συνειδητά. Αναπτύξου».
Ας ανοιχτούμε στη ζωή παραμερίζοντας τον φόβο της κοινωνίας, της απόρριψης κι επίκρισης. Είναι όλα φαντάσματα, σκουπίδια. Ας επιλέξουμε να εκπληρώσουμε τις βαθύτερες ανάγκες που θα μας γεμίσουν με αίσθημα ικανοποίησης και ολοκλήρωσης παίρνοντάς το απόφαση: Ό,τι κι αν κάνουμε, δεν τη γλιτώνουμε. Κάποιος θα βρεθεί να μας επικρίνει. Γιατί όποιος κρίνει αυστηρά τον εαυτό του, κρίνει και τους άλλους. Όποιος αγαπάει και δέχεται τον εαυτό του, δέχεται και τους άλλους.
Κι ας ανοίξουμε την καρδιά μας. Οι ιδέες αλλάζουν, δεν είναι για να τις κάνουμε οδηγούς στη ζωή. Το μόνο σταθερό είναι οι εσωτερικές αξίες. Καλλιεργώντας τες θα έχουμε την πυξίδα για να γυρίσουμε στο σπίτι.
Η Βασιλεία των Ουρανών είναι η Αδιατάρακτη Γαλήνη μέσα μας. Αυτό είναι που ονομάζουμε Θεό. Η εμπειρία της Ειρήνης και της απόλυτης ασφάλειας που μπορείς να έχεις μέσα σου, ακόμη κι αν όλα γύρω σου γκρεμίζονται και κινδυνεύεις να χάσεις και την ίδια σου τη ζωή. Η πνευματικότητα είναι αυθορμητισμός. Παρακαλώ, ας μην τον μπερδεύουμε με τον παρορμητισμό. Το να λειτουργείς αυθόρμητα σημαίνει να μη δρας περιορισμένος από προκατασκευασμένες ιδέες. Να μη ζεις σε καλούπια. Να είσαι ελεύθερος. Να ’σαι ο εαυτός σου, ευέλικτος και πάντα σε εγρήγορση.
Πώς πάει το διάλειμμα, φίλοι αγωνιστές; Σας αποκάλυψε ότι η ζωή είναι ένα πρίσμα – έχει πολλές πλευρές;
Όσο για σας που ανήκετε στη δεύτερη κατηγορία, θα ήταν καλή μια έξοδος από την πλήρη αδιαφορία και τη βίωση του εαυτού και της ζωής που καθημερινά πατάει μπανανόφλουδες και τσακίζεται, ενώ ταυτόχρονα προσπερνάει λειωμένα ροδάκινα. Ίσως είναι καιρός για κάτι ουσιώδες, για ζωή με επίγνωση, ελευθερία, σε εγρήγορση, κι όχι τη ζωή του υπνοβάτη.
Στο δύσκολο μονοπάτι της προσωπικής ανάπτυξης οδηγός θα μπορούσαν να είναι τα λόγια του Τζωρτζ Μπέρναρ Σω: «Eλευθερία σημαίνει υπευθυνότητα. Γι’ αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι την φοβούνται.»
Στη γειτονιά μου, έξω από ένα κομψό παλαιοπωλείο υπάρχει ένα γλαστράκι με βασιλικό. Μια μέρα πρόσεξα ότι το χώμα του ήταν ξερό. Το πήρα στα χέρια μου και το έδειξα στην κοπέλα μέσα στο μαγαζί. «Διψάω», της είπα χαμογελώντας. Η κοπέλα χαμογέλασε κι εκείνη. Την άλλη μέρα περνώντας το είδα ποτισμένο. Όμως μετά από λίγες ημέρες το χώμα του ήταν πάλι ξερό. Από τότε κουβαλώ μαζί μου τον σάκο μου μ’ ένα μπουκαλάκι νερό, όποτε πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ, και το ποτίζω.
Η αγάπη για τον εαυτό μας και τους άλλους είναι άγρυπνη φροντίδα. Είναι νερό σε ξεραμένο χώμα. Μην ξεχνάτε να κουβαλάτε πάντα νερό μαζί σας. Καθημερινά ποτίζετε τον δικό σας βασιλικό κι έχετε το νου σας στο δρόμο. Είναι γεμάτος από λειωμένα ροδάκινα και ξεραμένα βασιλικά.
Τάδε έφη Ιούλιος, φίλοι μου.
Μαρία Γεωργαλά
