Κυψέλη; Τι δουλειά έχεις παιδί μου εκεί; Πως κυκλοφορείς; Δεν τρέμεις και τη σκιά σου μόνη γυναίκα; Δεν ακούς τι γίνεται χρόνια τώρα; Από λευκούς τι γίνεται; Μπορείς να βγεις το βράδυ;
Αυτά, και άλλα που δεν έχουν θέση στο παρόν άρθρο, ακούω από όσους μαθαίνουν για πρώτη φορά ότι συνειδητά διάλεξα την Κυψέλη να γίνει το νέο μου σπίτι,όταν ξαφνικά έχασα τον άντρα μου σε χρόνο ντε τε μετά από σχεδόν πενήντα χρόνια κοινής ζωής. Σε κατάσταση ονείρου από το σοκ άρχισα να ψάχνω μια γειτονιά που να μη μου θυμίζει τίποτα από την ζωή που είχα ζήσει μέχρι τότε, για να βρω το κουράγιο να συνεχίσω και να μην αφήσω τις αναμνήσεις να με απομακρύνουν από το μοναδικό, πολύτιμο κομμάτι της ζωής μου που τραβούσε το δικό της ανήφορο...τη μονάκριβή μου κόρη. Η οποία, αφού άφησε την καριέρα που είχε ξεκινήσει εκτός Ελλάδας με κίνδυνο να χάσει τη συνέχειά της στην αγορά εργασίας, γύρισε και προσπάθησε να προσπαθήσει κοντά μου, στον τόπο της, αλλά επί ματαίω. Και όλοι γνωρίζουμε γιατί! Όπως γίνεται φανερό, συνταξιούχος πια, χωρίς τον σύντροφό μου, με τη κόρη μου μακριά, τα πράγματα ήταν σκούρα, πολύ σκούρα, ειδικά για ένα άνθρωπο που ήταν τελείως απροετοίμαστος για κάτι τέτοιο και είχε περάσει τη ζωή του παλεύοντας για κάτι πολύ διαφορετικό, προφανώς με τον λάθος τρόπο. Έτσι ένα μεσημέρι, περιμένοντας τη μεσίτρια, βρέθηκα να πίνω καφέ στο Select, στη Φωκίωνος Νέγρη.
Έκανε ζέστη αλλά μπροστά μου είχα πλατάνια και ένα σιντριβάνι. Κόσμος πολύς, χρώματα καινούρια, πολιτισμοί διαφορετικοί, άγνωστες γλώσσες, παιδιά που τρέχανε στα παρτέρια και σκυλιά, πολλά σκυλιά, όλα με αφεντικά- κανένα αδέσποτο! Παρασύρθηκα για λίγο από τη ζωή που ξετυλιγόταν μπροστά μου, ξεχάστηκα και ένοιωσα το χώρο να μ’ αγκαλιάζει και να με ηρεμεί. Γιατί η Κυψέλη είναι ακόμα μια ζεστή γειτονιά, σαν μια μεγάλη αγκαλιά! Όπως διαπίστωσα αργότερα, οι άνθρωποι σου μιλάνε, σε βοηθάνε , σου χαμογελάνε! Νοιώθεις ότι ανήκεις κάπου! Κάπως έτσι έγινα κάτοικος της Κυψέλης εδώ και τρία χρόνια και δεν το έχω μετανιώσει, παρότι η απόφασή μου ήταν συναισθηματική και βιαστική! Περπατώντας στην καινούρια μου γειτονιά μεταφέρομαι σε μια άλλη Αθήνα με πανέμορφα διώροφα, πολλά απ’ αυτά όμορφα συντηρημένα, άλλα δυστυχώς παραμελημένα αλλά με αποτυπωμένη πάνω τους την πατίνα του χρόνου και της ιστορίας τους. Δίπλα πολυκατοικίες του 30 και του 50, τότε που η ομορφιά και το μεράκι συμβάδιζαν με την πρόοδο, σε απόλυτη ασυμφωνία με τις νεώτερες που κτίστηκαν εν μιά νυκτί προς χάριν της αντιπαροχής και της αστυφιλίας! Και μετά είναι οι δρόμοι και τα δρομάκια! Ξεκινάς νομίζοντας πως κατευθύνεσαι προς την Κυψέλης και ανακαλύπτεις ότι πας στο Πεδίον του Άρεως! Γιατί στην Κυψέλη οι δρόμοι ακολουθούν τα σπίτια!
Γι ’αυτό και οι στρογγυλές πολυκατοικίες, οι μυτερές οικοδομές και οι δαιδαλώδεις διαδρομές! Παντού εκπλήξεις! Και ναι, δεν είναι όλα ρόδινα στην Κυψέλη, όπως δεν είναι και πουθενά αλλού. Υπάρχει όμως ζωντάνια, ποικιλία, ζωή, άνθρωποι απ’ όλες τις φυλές που όταν θέλουν να συνεννοηθούν μεταξύ τους μιλούν ελληνικά, τη δική μας γλώσσα! Άλλη μια όμορφη έκπληξη να ακούς τη γλώσσα σου από τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, που την έχουν προσαρμόσει στα δικά τους γλωσσικά πρότυπα! Και πάμε στις πλατείες, αρχίζοντας από αυτή του Αγίου Γεωργίου όπου δεσπόζει ο ομώνυμος ναός, στα σκαλιά του οποίου ανεβοκατεβαίνουν παίζοντας παλιά και νέα ομαδικά παιχνίδια παιδιά όλων των προελεύσεων, όλων των θρησκειών και με ποικιλία ενδυματολογική στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Στα παγκάκια οι μαμάδες έχουν πιάσει ψιλοκουβέντα σε όποια γλώσσα τις βολεύει, και σίγουρα αυτή του σώματος! Γύρω- γύρω στην πλατεία μεζεδοπωλεία, μπαράκια και ζαχαροπλαστεία που ενώνουν την παράδοση με την εξέλιξη! Δεν πέφτει καρφίτσα! Και αν σηκώσεις το βλέμμα σου βλέπεις τις κοίλες πολυκατοικίες που ακολουθούν το σχήμα της πλατείας και είναι μοναδικές! Προχωρώντας φτάνουμε στη Φωκίωνος, πασίγνωστη από τα φοιτητικά μας χρόνια και όχι μόνο!
Η Φωκίωνος που κάποτε ήταν ρέμα και ακόμα ακούς το νερό που τρέχει από κάτω μέσα από τις σχάρες αποχέτευσης, και βέβαια τα πλατάνια που εξακολουθούν να προσφέρουν απλόχερα τη δροσιά τους τις ζεστές μέρες και νύχτες του καλοκαιριού, τότε που η τεράστια, μακρόστενη πλατεία-πεζόδρομος γεμίζει παντού. Στα παγκάκια, στα παρτέρια και στα ατέλειωτα καφέ, σουβλατζίδικα, εναλλακτικά και ότι βάλει ο νους σου! Βέβαια σ’ αυτή την πλατεία, όπως ακόμα θυμούνται οι παλιότεροι, κάποτε κυκλοφορούσαν νταντάδες με κολλαριστές στολές, ενώ οι μαμάδες τα έλεγαν στου Φλόκα, και με το σούρουπο έπαιρναν σειρά οι σελέμπριτις της εποχής, ντυμένοι με την τελευταία μόδα και οδηγώντας ολοκαίνουργα, εντυπωσιακά αυτοκίνητα! Ακόμα βλέπω ηλικιωμένες κυρίες που νομίζεις ότι έχουν βγει από περιοδικό μόδας μιας άλλης εποχής, τότε που για να βγεις έξω έπρεπε να έχεις προσέξει και την παραμικρή λεπτομέρεια ανάλογα με την ώρα της ημέρας ή της νύχτας!
Αστική περιοχή η Κυψέλη, αλλά και στέκι καλλιτεχνικό και ανήσυχο, διατηρεί ακόμα κάτι από αυτή την αύρα στην ατμόσφαιρά της. Και μην ξεχνάμε ότι είναι γεμάτη θέατρα, εναλλακτικά βιβλιοπωλεία, μποέμικες εμφανίσεις και το τελευταίο ίσως ιστορικό μπαρ που είναι πάντα γεμάτο σε πείσμα των καιρών! Τώρα όσον αφορά στην πολυπολιτισμικότητα της Κυψέλης, αυτή έχει περάσει από σαράντα κύματα αλλά τώρα αρμενίζει σε ασφαλή νερά. Και ναι το έγχρωμο στοιχείο είναι πολυπληθέστερο από άλλες περιοχές αλλά αυτό ήταν θέμα συγκυριών της συγκεκριμένης εποχής. Πρόσφυγες και μετανάστες υπάρχουν σε μεγάλους αριθμούς παντού, όπως έχω διαπιστώσει περιδιαβαίνοντας την Αθήνα.
Το ότι το χρώμα τους προσομοιάζει στο δικό μας δεν τους κάνει ούτε καλύτερους, ούτε χειρότερους! Εξακολουθούν να είναι άνθρωποι που κουβαλούν το δικό τους πολιτισμό και τις δικές τους δυσκολίες. Και μιλώ γι’ αυτούς που βρέθηκαν στη χώρα μας αναζητώντας ένα καταφύγιο, μια καλύτερη ζωή που είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου σ ’αυτή τη γη .Όσο για τους άλλους , αυτούς που προκαλούν τα προβλήματα και εξ αιτίας τους χαρακτηρίζουμε λαούς ολόκληρους άδικα, η προσωπική μου γνώμη είναι πως κάθε ευνομούμενη πολιτεία οφείλει και μπορεί να διευθετήσει το θέμα εφόσον σέβεται τον εαυτό της και τους πολίτες της, που- ειρήσθω εν παρόδο-μπορεί κάποτε να βιώσουν κάτι ανάλογο. Γιατί σ’ αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο, όσο και αν φαίνεται ακλόνητο! Και η αλαζονεία είναι η χειρότερη ύβρις, της οποίας οι συνέπειες είναι γνωστές από αρχαιοτάτων χρόνων και ακόμα δεν έχουν διαψευσθεί!
Οι αλλοδαποί συμπολίτες μας στην Κυψέλη, αφού πέρασαν χρόνια στριμωγμένοι στα υπόγεια της πόλης, που ήταν και η αιτία που τους έφερε στη συγκεκριμένη περιοχή την οποία είχα εγκαταλείψει όσοι κάτοικοι μπορούσαν να μετακινηθούν βορειότερα κατά την τάση της τότε εποχής{πολλοί επιστρέφουν ήδη γιατί το κέντρο είναι μαγικό}, και αφού ξεκαθάρισε η ήρα από το στάρι, έχουν πια ενσωματωθεί στη γειτονιά, έφτιαξαν οικογένειες, δουλεύουν όπως όλοι παλεύοντας με την κρίση που έκλεισε κα πολλά από τα δικά τους καταστήματα. Έχουν όμως μείνει και αρκετά που τα τρέχουν άνθρωποι από όλα τα μέρη του κόσμου, ευγενικοί και εξυπηρετικοί, που όλοι μιλούν ελληνικά και ασπάζονται και τις δικές μας ιδιαιτερότητες. Και αυτοί ήρθαν για να μείνουν και εν μέρει να καλύψουν.. κάποια κενά που άφησαν πίσω του οι δικοί μας νεομετανάστες. Έτσι είναι ή έτσι τα βλέπω εγώ. Έχει ο καιρός γυρίσματα, γι’ αυτό ας το σκεφτόμαστε μια δεύτερη φορά πριν ξεστομίσουμε τα επόμενα σχόλιά μας.-
Τα παραπάνω απηχούν προσωπικές απόψεις της αρθρογράφου
