Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη
Στην παγκόσμια κοινότητα, εδώ και χρόνια, έχουν καθιερωθεί πρωτοβουλίες εθελοντών για την προστασία του περιβάλλοντος. Η ώρα της γης, η ημέρα της γης και άλλες, ανάλογες δραστηριότητες εκπέμπουν ηχηρά μηνύματα για το παρόν και το μέλλον του πλανήτη. Οι εθελοντές δίνουν καθημερινά τον αγώνα τους και έρχονται σε ρήξη με όσους ρυπαίνουν και μολύνουν την φύση.
Οι μεγαλοκαρχαρίες του «συστήματος», οι κύριοι υπεύθυνοι της αλλοίωσης της ατμόσφαιρας, μια και δυο φορές το χρόνο ποζάροντας με την υποκριτική τους σοβαροφάνεια εκφράζουν κι αυτοί την ευαισθησία τους για το περιβάλλον. Τον υπόλοιπο χρόνο τα κέρδη και τα συμφέροντα τους προέχουν πέρα από κάθε ζωή, είτε λέγεται άνθρωπος, είτε ζώο, είτε φυτό. Έτσι καλλιεργείται και παγιώνεται η κοινωνική ανισότητα στη νοοτροπία του παγκόσμιου χάρτη ως κάτι το φυσιολογικό γιατί έτσι επιβάλλεται από τους κανόνες του παιχνιδιού.
Σε αυτό το παιχνίδι οι νικητές είναι πάντα οι ίδιοι, λίγοι αλλά δυνατοί. Αυτοί κατασκευάζουν πυρηνικά εργοστάσια, πυραύλους, βόμβες. Τα επιτεύγματα τους αφαιρούν ανθρώπινες ζωές στους πολέμους. Αυτοί κόβουν απότομα την άνθηση των έμψυχων και άψυχων οργανισμών.
Οι υπόλοιποι, όλοι εμείς οι απλοί πολίτες της γης είμαστε συνυπεύθυνοι. Ανεχόμαστε την απώλεια μικρών, αθώων ανθρώπινων ψυχών από πείνα. Ναι, σήμερα στην εποχή που ο άνθρωπος ταξιδεύει στο διάστημα υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν να φάνε όταν κάποιοι κάνουν δίαιτα, κάποιοι επιλέγουν ειδική διατροφή και προϊόντα λάιτ.
Καίγονται δάση, μολύνονται θάλασσες, ποτάμια, λίμνες, μα πάνω από όλα μολυσμένος είναι ο ανθρώπινος νους που καταστρέφει το πανέμορφο οικοδόμημα που λέγεται γη. Και η φύση δικαιολογημένα εκδικείται το διεστραμμένο, το άπληστο και αχάριστο εγώ μας που χτίζει αυθαίρετα σε ρέματα, στέλνει τα απόβλητα των βιομηχανιών όπου βολεύει και ταυτόχρονα βιάζει την αρμονία, την καλαισθησία δίχως έλεος.
Όταν όλοι μας κυκλοφορούμε με το αυτοκίνητο μας στο κέντρο της πόλης προκειμένου να αποφύγουμε τα διακόσια και τριακόσια μέτρα πεζοπορίας, είμαστε συνυπεύθυνοι για την ατμοσφαιρική ρύπανση. Είμαστε συνυπεύθυνοι γιατί δεν σεβαστήκαμε την αγνότητα και την ομορφιά της φύσης, αλλά ασελγήσαμε πάνω της ασυναίσθητα, ανελέητα. Φταίμε γιατί αργοπορήσαμε να συμμετάσχουμε στην προσπάθεια της ανακύκλωσης. Γιατί δεν εκτιμήσαμε το πολυτιμότερο και φθηνότερο αγαθό του πλανήτη, το νερό, που σε λίγα χρόνια θα αποτελέσει την αιτία ενός πολέμου που δεν θα χωρά η φαντασία ενός λογικού νου.
Κάποιοι θεωρούν υπεύθυνο και το θεό για την οικολογική καταστροφή που συντελείται. « Θα μας χάσει ο Θεός…», ακούμε από τους γεροντότερους. Όχι δεν θα μας χάσει ο Θεός. Μόνοι μας επιδιώκουμε την αυτοκαταστροφή.
Η γη μας εκλιπαρεί να τη σεβαστούμε σεβόμενοι πρώτα τους εαυτούς μας. Κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λεπτό και ώρα χρειάζεται την προστασία μας, την αγκαλιά μας.
Ως φιλοξενούμενοι κάτοικοι αυτού του πλανήτη πρέπει να είμαστε έτοιμοι να θυσιαστούμε για ένα ακόμη φόρο που και οι κυβερνήτες θα έπρεπε κάποτε να καταβάλουν για να δείξουν τουλάχιστον την ευαισθησία τους. Κι αυτός ο φόρος επιβάλλεται να είναι «ακριβός» και «αυστηρός». Γιατί θα είναι φόρος ζωής.
