Της Αναστασίας Αγγελοπούλου
Ανασφάλειες και Εφιάλτες. Δύο έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, πολλές φορές και ταυτόσημες. Και θα αναρωτηθεί κανείς πώς αυτοί οι δύο όροι συνδέονται με τη μεγαλομανία και συμπορεύονται μαζί;
Καταστάσεις και εμπειρίες που βιώσαμε στην παιδική μας ηλικία και που στα μάτια μας φάνταζαν αδιαπέραστες και γιγαντιαίες, νιώθοντας ανίκανοι να τις καταπολεμήσουμε και κυρίως να τις αγνοήσουμε. Γιατί ήμασταν “εύπλαστοι” ακόμα, πάνω στα πιο τρυφερά χρόνια της ζωής μας και επιτρέψαμε να μας κατακλύσουν, αλλά κυρίως να μας κυριεύσουν στη μετέπειτα ζωή μας.
Αφήσαμε την κοινωνία να μας χειραγωγεί, να μας πλασάρει ψεύτικα είδωλα σαν “πρότυπα” προς μίμηση και εμείς να καταβάλουμε ατέρμονες προσπάθειες να τα μιμηθούμε, να γίνουμε καλύτεροι όπως νομίζαμε. Ένας απέραντος δρόμος τελειοθηρίας στο βάθος του μονοπατιού μας και δεν διστάσαμε να τον ακολουθήσουμε, να τον κάνουμε δικό μας. Πατήσαμε μέχρι και πάνω στο πτώμα του καλύτερού μας φίλου για να πετύχουμε τον στόχο μας, γιατί δεν αντέχαμε να τον βλέπουμε να προοδεύει. Κλειστήκαμε στον εαυτό μας βλέποντας μόνο αυτόν σαν κοινό συμπορευτή μας, απομακρυνθήκαμε από τους δικούς μας ανθρώπους. Ξεκινήσαμε σιγά σιγά να αισθανόμαστε άτεγκτοι και σκληροί, ικανοί να πετύχουμε τους στόχους μας και να επιτρέψουμε στα κατορθώματά μας να γράψουν ιστορία. Δεν τα μοιραζόμασταν με κανέναν, τα κρατούσαμε για τον εαυτό μας φοβούμενοι μην τυχόν τα υποκλέψουν και τα αντιγράψουν. Με τη στάση μας αυτή θεωρήσαμε ότι θα προπορευόμασταν και θα ξεχωρίζαμε.
Και να που έφτασε πια ο καιρός που ο,τιδήποτε είχαμε σχεδιάσει υλοποιήθηκε, αναδείχθηκε. Ξεχωρίσαμε μέσα στο πλήθος, δεν μας προσπέρασε κανείς. Όλοι, φίλοι, συγγενείς μιλούσαν για εμάς, μας επικροτούσαν, ήθελαν να μας μοιάσουν. Παρόλο που οι προσπάθειές μας απέδωσαν καρπούς και τα επιτεύγματά μας ξεχώρισαν, εμείς νιώθαμε ακόμα ανολοκλήρωτοι και μετέωροι. Η επιτυχία αντί να κορέσει την απληστία μας, κατάφερε να τροφοδοτήσει τη μεγαλομανία μας, που ολοένα φούντωνε. Πορευτήκαμε με αυτή την κατάσταση, της επιτρέψαμε να κάνει συγκρίσεις με όλους τους τομείς της ζωής μας, από τον επαγγελματικό μέχρι τον προσωπικό. Δεν μπορούσαμε να συμβιβαστούμε με κάτι κατώτερο από εμάς. Ξεκινήσαμε έτσι να νιώθουμε πως δεν ανήκουμε πουθενά, πως ο κόσμος αυτός δεν μας χωράει. Αισθανόμασταν πως οι άλλοι μας κρίνουν και στα μάτια τους φαντάζουμε “ελλιπείς”,”ημιτελείς”. Αρχίσαμε έτσι να βυθιζόμαστε σε έναν κόσμο γεμάτο φόβους, δισταγμούς και ενδοιασμούς. Αυτήν τη φορά όμως, τους δώσαμε χώρο να εισβάλλουν στη ζωή μας και μας ισοπέδωσαν ψυχικά και σωματικά. Κάθε φορά που θέλαμε να πετύχουμε κάτι εγκαταλείπαμε κάθε προσπάθεια, απομακρυνόμασταν από αυτήν. Δεν αισθανόμασταν καλά με τον εαυτό μας, μας καταπίεζε μέχρι και η σκέψη των κοινωνικών συναναστροφών και των λοιπών κοινωνικών εκδηλώσεων. Αισθανόμασταν αμήχανα και άβολα, αποζητούσαμε διέξοδο από τούτον εδώ τον κόσμο.
Ήμασταν δυνατοί στην αρχή, σκεφτήκαμε. Αξιοποιήσαμε τις ανασφάλειες και τα συναισθήματά μας υπέρ μας, νιώθαμε αλύγιστοι. Το όνειρό μας υλοποιήθηκε και έπειτα ξαφνικά άρχισε να κατασπαράζεται από το “τέρας” της μεγαλομανίας. Επιτρέψαμε το ίδιο μας το όνειρο να μας κατακτήσει και εν τέλει να μετατραπεί σε εφιάλτες, που θα μας κυρίευαν σε όλη μας τη ζωή.
Για όλες τις ΕΙΔΗΣΕΙΣ ακολουθήστε το TomorrowNews.gr στο GOOGLE NEWS
