Της Κατερίνας Μπαντελά
Πόσες ώρες πέρασες κοιτώντας το σκοτάδι και ακούγοντας τις προσταγές και τα σχέδια του μυαλού σου; Πολλές! Άλλωστε όλοι σου λένε πως δεν έχεις χρόνο για χάσιμο και πως η ζωή δε θα σε περιμένει και πως τις ευκαιρίες τις αρπάζουμε από τα μαλλιά και άλλα τέτοια , κι εσύ τρέχεις , σκέφτεσαι, σχεδιάζεις το ένα μετά το άλλο τα όνειρά σου , δουλειά, επιτυχία, χρήμα, δόξα, φήμη και λίγο σεξ για να είσαι και πλήρης όπως λένε. Σχέδια , σχέδια. Σχέδια ! Κι όσο εσύ κάνεις σχέδια, η ψυχή σου γελάει … με σένα γελάει. Γιατί η ψυχή ξέρει πως, όποτε θελήσει να νικήσει το μυαλό και να συντρίψει εσένα, θα το κάνει. Γιατί η ψυχή έχει δικαιώματα, όπως και το κορμί σου, που αν τα παραβιάσεις , θα φροντίσει να νιώσεις τόσο άδειος που τίποτα δε θα μπορεί να γεμίσει το κενό σου. Θέλεις να μιλήσουμε με παραδείγματα; Ας το κάνουμε!
Η ψυχή ονειρεύεται ό,τι θέλει, κι αυτό που ονειρεύεται δεν ταιριάζει σχεδόν ποτέ μ’ αυτό που θέλει το μυαλό σου. Εσύ λοιπόν σχεδιάζεις την επαγγελματική σου ανέλιξη , το μεγάλο project που θα σου φέρει χρήμα και μια μεγάλη καρέκλα να στρωθείς πάνω της, και επειδή είσαι ικανός και άξιος, όπως λένε, το πετυχαίνεις, αντί να το χαρείς , αντί να κάτσεις έτσι να δεις λίγο τη θέα από τα παράθυρα του νέου σου γραφείου, στρώθηκες πάλι στη δουλειά για τον επόμενο στόχο, και τον επόμενο και τον επόμενο… Και δεν άφησες στην ψυχή σου κανένα περιθώριο να γευτεί την επιτυχία, να κατακάτσει πάνω της το αποτύπωμα της χαράς και να γίνει πληρότητα και ευτυχία. Η ψυχή , φίλε μου, θέλει χρόνο , θέλει να την αφήσεις να εισπνεύσει τη χαρά και την επιτυχία όπως ο πνεύμονας το οξυγόνο. Και να στο πω κι αλλιώς, μην της τραβάς από μπροστά της το πιάτο με το γλυκό καραμέλα που μόλις έφτιαξες πριν προλάβει να κόψει ένα κομμάτι έστω!
Η ψυχή έχει δικαίωμα να μη νιώθει καλά, ή να νιώθει καλά, να νιώθει θλίψη , φόβο, αγωνία, στενοχώρια, χαρά , ελπίδα , να νιώθει γενικά ό,τι θέλει , όποτε θέλει. Μην έρχεσαι εσύ να της κουνήσεις το δάχτυλο με τρόπο αυστηρό και να της ζητήσεις την ώρα που πονάει να σκεφτεί «θετικά», αισιόδοξα, να δει το άσπρο πίσω από το μαύρο που την καλύπτει. Ούτε θέλει ούτε μπορεί, μην την εκβιάζεις. Σκέψου λίγο. Θα ζήταγες ποτέ από ένα πεντάχρονο παιδί που μόλις έχασε ό,τι αγαπούσε και κλαίει σπαραχτικά να δει την ωραία πλευρά της ζωής; Θα του έλεγες πως «δεν ωφελεί να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα;», πως όλα «γίνονται για κάποιο σκοπό» και άλλα τέτοια ανόητα τσιτάτα; Μάλλον όχι. Το πιο πιθανό και το πιο υγιές θα ήταν να το αγκάλιαζες, σφιχτά πολύ, να ακουμπήσει η καρδούλα του πάνω στη δικιά σου, να συγχρονιστούν οι δυο καρδιές , να σου μουσκέψει το πουκάμισο με τα δάκρυά του , και να αποκοιμηθεί μέσα στον κόρφο σου. Ναι, αυτό θα έκανες για ένα παιδί, αυτό να κάνεις και για την ψυχή σου, όταν κλαίει κι όταν κατσουφιάζει κι όταν θρηνεί, μην της κουνάς το δάχτυλο. Κάποια στιγμή θα σε τιμωρήσει γι’ αυτό , θα κλειστεί μέσα στο κρυφό σεντούκι του υποσυνείδητου και θα σ’ αφήσει απ’ έξω να αναρωτιέσαι τι δεν πάει καλά με σένα τελικά και που και που θα σε κατατρύχει με σπασμένες εικόνες εφιαλτικές στον ύπνο και στον ξύπνιο σου. Γιατί η ψυχή είναι πιο δυνατή από το μυαλό και δεν ξεχνά… ποτέ!
