Του Γιώργου Πλούμη
''Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ, όταν μικρό παιδί ξεχυνόμουν στους χωματόδρομους και στις αλάνες για να παίξω μπάλα με τους φίλους μου, ότι θα ερχόταν μία εποχή που για να βγω από το σπίτι μου θα χρειαζόμουν κινητό τηλέφωνο και κωδικό.
Και όμως από την εποχή των λουλουδιών περάσαμε στην εποχή των κωδικών. Για όλες τις δραστηριότητες της ζωής μας χρειαζόμαστε κωδικούς. Κωδικό για περπάτημα, κωδικό για ψώνια, κωδικό για το γιατρό, για το φαρμακοποιό, ακόμα και για το θλιβερό καθήκον του αποχαιρετισμού φίλου η συγγενή χρειάζεσαι κωδικό.
Πάνε οι ρομαντικές εποχές που μία ηλιόλουστη μέρα σαν την σημερινή πηγαίναμε στις εξοχές για να μαζέψουμε μαργαρίτες και ανεμώνες και καθόμασταν με τις ώρες παίζοντας, κουβεντιάζοντας, ακούγοντας μουσική από το ραδιοφωνάκι. Τώρα χρειαζόμαστε κωδικό και σε ορισμένο χρόνο πρέπει να επιστρέψουμε.
Ούτε ο Τζώρτζ Όργουελ στο προφητικό του βιβλίο << ο μεγάλος αδελφός>> φαντάστηκε τέτοιο σενάριο.
Βέβαια οι κωδικοί μπήκαν στη ζωή πολύ νωρίτερα από την πανδημία.
Για να κάνεις τη φορολογική σου δήλωση χρειάζεσαι κωδικό. Το ίδιο για να πάρεις λεφτά από την τράπεζα, να μπεις στο ίντερνετ, να ψωνίσεις παντού κωδικοί.
Σε ένα σεμινάριο παλαιότερα είχα ακούσει ότι η ισορροπία του ανθρώπου βρίσκεται στην επαφή του με το φυσικό περιβάλλον.
Σήμερα η τεχνολογία νομίζω ότι έχει ξεπεράσει τα όρια και ο άνθρωπος έχει χάσει την ψυχική του ισορροπία.
Κάποτε καθόμασταν στα παγκάκια, αν είχαμε λεφτά πηγαίναμε και στην καφετέρια και κουβεντιάζαμε ώρες ολόκληρες. Τώρα όταν μπαίνουμε στη καφετέρια ( όταν μπορούσαμε, γιατί τώρα δεν μπορούμε) η πρώτη ερώτηση που κάνουμε στο σερβιτόρο είναι: σε παρακαλώ μου λες τον κωδικό του wi fi.
Ο μεγάλος Αλμπέρτος Αινστάιν μου φαίνεται ότι επαληθεύθηκε πλήρως όταν πριν πολλά χρόνια είπε το περίφημο. << πολύ φοβάμαι πως όταν η τεχνολογία ξεπεράσει την ανθρώπινη επαφή…….., ο κόσμος θα αποκτήσει μία ολόκληρη γενιά ηλιθίων.''
