Του Γιάννη Παλούκη
''Όπως είναι φανερό απο τον τίτλο,θα ασχοληθώ και εγώ με το φλέγον ζήτημα των ημερών,που δεν είναι άλλο από τις αποκαλύψεις για το θέατρο.Η ενασχόληση βέβαια αυτή δεν έχει κουτσομπολιστικο χαρακτήρα, αντιθέτως γίνεται γιατί ο γράφων βρίσκει σε αυτή την υπόθεση,πολλές ομοιότητες με την γενικότερη νοοτροπία της κοινωνίας σήμερα.Εξηγουμαι παρακάτω.
Μέχρι σήμερα λοιπόν θεωρούσαμε το θέατρο ως μια όαση πολιτισμού,που πνευματικά ανώτεροι άνθρωποι μας δίναν<<γεύσεις>>υψηλού πολιτισμού.Σας έχω νέα λοιπόν,ο βασιλιάς είναι γυμνός και στην περίπτωση μας το θέατρο είναι γυμνό πλέον,από κάθε αρχή που πρέσβευε apriori αυτή η λέξη.
Για να γλιτώσουμε από κάθε παρεξήγηση,μην πάμε ξανά σε λογικές,θεατρίνων ελαφρών ηθών,που παραπέμπουν σε αλλες εποχές αλλά ας δούμε κατάματα την αλήθεια.Τα πράγματα αυτά συμβαίνουν παντού είναι φυσικό επόμενο μιας,καθόλου τέλειας,κοινωνίας θα μπορούσαμε να πούμε.Το πρόβλημα έγκειται όταν αντί να βελτιώσουμε τα προβλήματα,συγκαλύπτουμε και εκχυδαίζουμε καταστάσεις που από πρόβλημα,γίνονται ασθένεια και εδώ ακριβώς είναι η ομοιότητα θεάτρου- κοινωνίας.
Κατακλείδα όλων αυτών είναι ο θεαματικός κρότος από την ολοκληρωτική καθίζηση του πολιτισμού μας,που ακολούθησε την πρωτυτερη καθίζηση του οικοδομήματος που χτίσαμε,της κοινωνίας μας .Ξαφνικά πριν λίγα χρόνια ανακαλύψαμε ότι το να ζούμε μποεμικα δεν ειναι για πάντα,ότι τελικά δεν είμαστε τόσο ανοιχτομυαλοι όσο νομίζουμε,ούτε βέβαια τόσο πολιτισμένοι όσο θέλουμε να πιστεύουμε.Βρεθήκαμε να αναμετρούμαστε ξανά με λέξεις που νομίζαμε ότι της αφήσαμε πίσω,όπως ρατσισμός-αντιρατσισμος,ελευθερία-ελευθεριότητα,εθνισμός-εθνικισμος.
Ξαφνικά ανακαλύψαμε την εργασιακή βία,στην χώρα που οι περισσότεροι δεν θέλουν να γίνουν πλούσιοι,αλλά αφεντικά. Ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι οι <<οι βεντέτες>>δεν τιμωρούνται, εμείς που έχουμε βρει 1000 και ένα τρόπους να παρακάμπτουμε ότι δεν μας βολεύει,με τις περίφημες διασυνδέσεις.
Ο ξεπεσμός του θεάτρου επομένως,δεν ήταν κάτι αυτόνομο που απλά έσκασε τώρα,αλλά είναι απόρροια της γενικότερης νοοτροπίας που μας διακατέχει.Αρχικά ήταν η πολιτική,έπειτα η οικονομία,ύστερα ο αθλητισμός,μοιραία ήρθε και η σειρά του πολιτισμού να αποδείξει και αυτός ότι είναι <<παιδί>> της κοινωνίας μας.Το απέδειξε λοιπόν περίτρανα,αποκαθηλώνοντας είδωλα ,ευτελίζοντας αξίες,ξεσκεπάζοντας καταστάσεις, αφήνοντάς μας να παρακολουθούμε εκστατικοί,σωρεία αποκαλύψεων.
Τώρα η περίοδος χάριτος,έχει περάσει προ πολλού για όλους.Το δεν ήξερα,δίνει την θέση του στο δεν ήθελα.Ήρθε η ώρα ως κοινωνία να αναμετρηθούμε με τους <<δαίμονές>>μας,να σπάσουμε ένα ένα τα αποστήματα που μας δηλητηριάζουν και μας κρατάνε πίσω.Να γίνουμε κοινωνοί των ιδεών που μας έφτασαν ως εδώ,αλλά τις αφήσαμε πίσω.Να αποφασίσουμε εν τέλει τι κόσμο θέλουμε,θεατρικά ή υποκριτικά πλασμένο.''
