Διακρίνω μία κατάσταση ανυπαρξίας νέων ιδεών, νέων ρευμάτων που οι ανάγκες της κοινωνίας δημιουργούν και πάντα δημιουργούσαν. Σταματήσαμε να σκεφτόμαστε ή φοβόμαστε να μιλήσουμε.
Ανακυκλώνουμε ιδέες από το παρελθόν που δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες του σύγχρονου κόσμου. Ελευθερία, Αποδοχή, Κατοχύρωση δικαιωμάτων. Υπάρχει κάτι που περιλαμβάνει όλα τα προηγούμενα και πολλά παραπάνω. Το δικαίωμα να είσαι άνθρωπος. Να ζεις ελεύθερα· όχι καθωσπρέπει, να παίρνεις και να δίνεις γνώση· όχι πείρα, να τρέφεις το πνεύμα σου με ό, τι μπορείς να βρεις και το σώμα σου με όσα χρειάζεται.
Είναι ώρα να σταματήσουμε να φοβόμαστε, και να βγούμε από τον λήθαργο στον οποίο -για πολύ καιρό τώρα- έχουμε πέσει, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να την πλάσουμε. Να τη νοιώσουμε στο πετσί μας.
Αναλωνόμαστε σε ζητήματα που αφορούν την ύλη, το σώμα, την εμφάνιση, τα αντικείμενα που κατέχουμε. Και τι γίνεται με το πνεύμα, γιατί το παραμελούμε; Είναι ζωτικό για την ύπαρξή μας όσο η τροφή και το νερό. Η ζωή δεν είναι στην οθόνη που διαβάζεις αυτό το άρθρο αυτή τη στιγμή. Είναι έξω από αυτή, είναι εκεί που πρέπει να ψάξεις για να τη βρεις, στη γνώση. Στη γνώση για τον άνθρωπο, στις τέχνες, στον πολιτισμό, στα βιβλία. Στις αμέτρητες ώρες κόπου για να κατακτήσεις τους στόχους σου
Βαρέθηκα την ψιλοκουβέντα και την επικαιρότητα. Ας μιλήσουμε για όνειρα και στόχους. Γιατί εκεί βρίσκεται η ζωή, στα όνειρα που γίνονται στόχοι. Αυτά μας κάνουν ανθρώπους. Ποτέ οι άνθρωποι δεν με ρωτούν ποια είναι τα όνειρά μου. Με ρωτούν όμως πολύ συχνά τι δουλειά κάνω και αν έχω λογαριασμόυς στα social media, κάτι που λίγο με απασχολεί να μοιραστώ.
Ας συστηθώ λοιπόν. Είμαι καλλιτέχνης και νοιώθω κάτι που βράζει μέσα μου, την ανάγκη για αλλαγή. Νοιώθω το χρέος που έχουν όλοι οι καλλιτέχνες να αφυπνίσουν τους ανθρώπους και να τους βοηθήσουν να σταθούν στα πόδια τους. Τώρα που το χρειάζονται πιο πολύ από ποτέ. Και ξεκινώ την αλλαγή από τον εαυτό μου. Ξεκίνα κι εσύ από τον εαυτό σου. Η αλλαγή θα έρθει από το αντίκτυπο που έχουν τα έργα μας στον κόσμο.
Κοίταξε γύρω σου και αναρωτήσου αν σου αρέσει ο κόμος που ζεις. Αν όχι, σκέψου εσύ τι κάνεις γι αυτόν; Πόσες φορές ζήσαμε για τους άλλους και όχι για εμάς; Ανταλλάξαμε επιθυμίες για λίγη ασφάλεια και βόλεμα, θάβουμε όνειρα και ιδέες που είναι αβέβαιης επιτυχίας -έτσι μας είπαν τουλάχιστον-, δικαιολογούμε την αδράνειά μας. Ας αποδεσμευτούμε από τα μπιχλιμπίδια της τεχνολογίας. Ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε σα μηχανές, υπολογίζοντας και μετρώντας τα πάντα και ας ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε σαν άνθρωποι, με το συναίσθημα και την ορμή του πράττειν.
Να μια ιδέα λοιπόν. Ας ζήσουμε ελεύθεροι από τα δεσμά μας, από την ύλη και τα χαμηλά συναισθήματα, την αδράνεια και το βόλεμα του φόβου. Επίλεξε. Θα παίξεις τον ρόλο που σου δίνουν ή θα γράψεις το δικό σου έργο και θα πρωταγωνιστήσεις;
Ας σταματήσουμε να περιμένουμε τα πράγματα να συμβούν και τις αλλαγές να έρθουν. Δεν θα έρθουν εν καιρώ, εμείς θα τις κάνουμε να συμβούν. Έχουμε χρέος προς τον εαυτό μας και προς όλους τους άλλους.
Δε νομίζετε κι εσείς πως είναι ώρα για μία αλλαγή;
Μία μεγάλη, ριζική αλλαγή που θα μας οδηγήσει στο να ζήσουμε επιτέλους ελεύθεροι.
Της Βάγιας Τσιμάρα
