Μία πολύτιμη και εμπνευσμένη διάλεξη δόθηκε στο Λονδίνο που μας βοηθά να κατανοήσουμε τα άτομα με αυτισμό. Η νεαρή Faith Jegede ξεκινά την ομιλία της παρακαλώντας το κοινό να μην την αποκαλεί φυσιολογική.
Εξιστορεί στο κοινό την κατάσταση των δύο αδερφών της που έχουν αυτισμό. Εξαίρει τα προτερήματά τους και τις ιδιότητες που τους κάνουν να ξεχωρίζουν. Επειδή η κοινωνία δε μπορεί να τους εντάξει στα πλαίσια του φυσιολογικού, αυτό σημαίνει για την ίδια ένα πράγμα… Ότι είναι εξαιρετικά ασυνήθιστοι..
Πέρα από την υπέρ-κινητικότητα και τη νευρικότητα που χαρακτηρίζει τα παιδιά με αυτισμό υπάρχει κάτι μοναδικό. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της, υπάρχει μία απόλυτα αγνή φύση. Ένας άνθρωπος χωρίς προκαταλήψεις και υστεροβουλία.
Ένας εξαιρετικά ασυνήθιστος άνθρωπος. Η νεαρή Faith υποστηρίζει ότι δεν θα άλλαζε τη μοναδικότητα και την αγάπη απλά και μόνο για να λέγεται φυσιολογική.
Πιστεύει ότι η κατάσταση του φυσιολογικού επισκιάζει την ομορφιά που μας δίνουν οι διαφορετικότητες και ότι δεν αναδεικνύονται τα μοναδικά στοιχεία που μας κάνουν να διαφέρουμε από τους άλλους.
Δυστυχώς σε μία εποχή παγκοσμιοποίησης και ομογενειοποίησης η έννοια του διαφορετικού τείνει να γίνεται λιγότερο αποδεκτή και περισσότερο κατακριτέα. Όλοι προσπαθούν να μοιάσουν σε όλους και καταλήγουν να είναι ανικανοποίητοι και δυστυχισμένοι με το δημιούργημα τους.
Είναι πραγματικά λυπηρό σε μία σύγχρονη κοινωνία να αποκλείουμε και να περιθωριοποιούμε τα άτομα που δε προσπαθήσαμε, ή δε θελήσαμε, ποτέ να καταλάβουμε… Να θεωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους ενώ μέσα μας επικρατούν οι μικρότητες, αδαημοσύνη και μιζέρια… Σε ένα κόσμο ατελή επιδιώκουμε την τελειότητα χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι η τελειότητα βρίσκεται στον ατελή και γεμάτο ψεγάδια κόσμο μας…
Της Αντουανέτας Τσίπουρα
