Της Μαίρης Βλαχογιάννη
''Ποια ανθρώπινη ανάγκη κρύβεται πίσω από την υψηλή τηλεθέαση του παιχνιδιού;
Τα παραμύθια με τη Σταχτοπούτα, με τη Χιονάτη, με το Όμορφο και Ευγενικό Βασιλόπουλο είναι σενάρια βαθιά ριζωμένα στη ψυχοσύνθεση των ανθρώπων από τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Άλλωστε, πάνω σε αυτά τα απλά σενάρια των παραμυθιών βασίζονται τόσες και τόσες εμπορικές ταινίες πρόσφατες και παλιότερες.
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια καλόψυχη κοπέλα που οι κακές αδελφές της την τυραννούσαν μέχρι που ένα ευγενικό βασιλόπουλο την παντρεύτηκε και από τότε έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Μέσα σ’ αυτές τις δυο γραμμές κρύβεται το μυστικό επιτυχίας αιώνων για μία ιστορία που προσφέρει απλόχερα σε όσους τη διαβάζουν την απόλυτη ικανοποίηση: Τη συμπάθεια στην ηρωίδα για όσα υποφέρει, την απέχθεια στις αντι-ηρωίδες αδελφές για τη συμπεριφορά τους όπως και τον θαυμασμό απέναντι στην σωστή κρίση του ιππότη που έρχεται στο λευκό άλογο για να σκορπίσει δικαιοσύνη και να αποκαταστήσει την τάξη. Αλήθεια με ποιον μοιάζει ο Παναγιώτης στο The Bachelor; Μήπως με κάποιον με φουσκωτά μπράτσα, τετράγωνο σαγόνι, σκληρά αντρικά χαρακτηριστικά και μπάσα φωνή; Όχι, βέβαια, ακριβώς το αντίθετο. Ο Παναγιώτης είναι η προσωποποίηση της αιώνιας εικόνας που έχουμε προσλάβει από τα παιδικά μας χρόνια για το πώς πρέπει να είναι ένα βασιλόπουλο: Ψηλόλιγνο, δυνατό, με λεπτά και ευγενή χαρακτηριστικά, με master στο savoir vivre, ερωτεύσιμο αλλά όχι πρόστυχο, δίκαιο και ισορροπημένο. Αρκεί να τον φανταστούμε για μία στιγμή με την ανάλογη φορεσιά, το σπαθί και το στέμμα.
Η ανάθεση ρόλων συνεχίζεται με την ίδια επιτυχία και στις κοπέλες. Η γκρινιάρα, η σκληρή, η τολμηρή, η ενοχλητική, η φιλόδοξη και φυσικά η Σταχτοπούτα που εκ των πραγμάτων όλοι οδηγούνται να αγαπήσουν, τη μία και μοναδική που δείχνει αληθινή αγάπη, είναι όμορφη, δεν πληγώνει τους γύρω της και αντέχει στωικά τα μαρτύρια της με χαμόγελο και νάζι.
Γιατί άραγε κάποιοι διαμαρτύρονται ότι το παιχνίδι είναι απαράδεκτο και ότι γελοιοποιούνται οι ανθρώπινες σχέσεις; Μήπως είναι η πρώτη φορά που εμπορευματοποιείται η ασυνείδητη ανάγκη της μάζας για διεκδίκηση μίας καλύτερης ζωής και τελική δικαίωση; Μήπως και εδώ δεν παρακολουθούμε απλώς μία σειρά που έχει αρχή, μέση και τέλος, όπου διαδραματίζονται σκηνοθετημένα γεγονότα σε πλήρη γνώση των συμμετεχόντων; Θα μπορούσε κάποιος να πιστέψει ότι τα κλάματα και οι οδυρμοί, οι λιποθυμίες, οι ψευτο-τσακωμοί και η αγριότητα της διεκδίκησης βασίζονται στα αληθινά και αυθόρμητα συναισθήματα κοριτσιών που υποφέρουν; Κι από την άλλη, μήπως είναι φυσική αντίδραση η απερίγραπτη στεναχώρια του βασιλόπουλου όταν έρχεται η στιγμή να διώξει κάποια από το «χορό του παλατιού» … αναποδογυρίζοντας τραπέζια και μουρμουρίζοντας: «όχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό…»
Η τηλεθέαση, όμως - ειδικά στην εποχή του κορωνοϊού -απαιτεί βράδια που να χαλαρώνεις σε τούλινα σκηνικά με αναμμένα κεράκια, ρομαντικά δείπνα δίπλα σε θάλασσες και ποτάμια, αγκαλιές και φιλιά που δίνονται απλόχερα χωρίς φόβο και μάσκες, extreme sports και την αγωνία εάν στο τέλος του παραμυθιού θα δικαιωθεί η ηρωίδα που έχει επιλέξει ο καθένας απ΄ το σπίτι του. Τόσο απλά, όσο και όλες οι μοντέρνες σταχτοπούτες της μικρής και μεγάλης οθόνης που γίνονται πάντα best seller.''
